Stekende Vlammen In De Heupen

Tachtig jaar later…
Wat is het laatste deel van een mensenleven toch raar. Iedereen verwacht dat je komt te overlijden en vindt dit ook vrij normaal. Is het normaal als iedereen zo rustig blijft, terwijl het voor jou totaal onbekend is wat er komen gaat? Zoals veel mensen, vooral van onder de rivieren, kan je deze vraag onderdrukken door je vast te houden aan wat heilige boekjes, maar diep van binnen heb je geen idee wat er gaat gebeuren binnen enkele maanden liggend op je sterfbed.

Niemand doet er iets aan. Niemand kan er ook iets aan doen. Ja, als je eindelijk je laatste adem hebt uitgeblazen, dan kopen ze een mooie kist voor je en stoppen ze je in de grond of in de openhaard. Daarna gaat het leven op aarde weer verder, alsof er niets gebeurd is.

Afgelopen weekend was er een reportage op het nieuws over crematoria. Wanneer je daar zo vredig in je kist ligt dood te zijn en je duidelijk op het donorformulier “alles blijft in mijn lichaam” hebt ingevuld komt er de man met de heggenschaar. Hij wacht tot iedereen het rituele doodshuis heeft verlaten en begint je knieën en heupen weg te knippen met zijn almachtige schaar. ‘Ik had nog zo gezegd, laat mijn ledenmaten met rust na mijn dood,’ zou je dan zeggen als je mond het nog zou doen. Tegen de dode zijn zin in worden heup en knieën verwijderd. De reden is heel simpel. Het maakt de verbranding makkelijker en niemand klaagt erover, want de enige die erover kan klagen is ergens in het hiernamaals. Een knie schijnt nogal aan te branden op de bakplaat, waardoor binnen een jaar de bakplaat vervangen dient te worden, mochten wij de knieën er zo met het lijk inwerpen. Heupjes zijn de oorzaken van grote steekvlammen in de oven. Veel te gevaarlijk, laten we het gewoon wegknippen.

Geen vriend van je die protesteert. Maandag weer aan het werk, denkt de ene. Wat eten we vanavond, denkt een andere vriend terwijl jij al in de oven ligt zonder knieën of heup. Het leven gaat door. Niemand heeft enig idee waar jij je op dat moment bevindt. Het heeft ook geen nut om te zoeken, want je bent simpelweg niet meer te vinden.

Het is de normaalste zaak van de wereld om iemand los te laten na zijn dood. Het zogenaamde verwerkingsproces. Iedereen die hier op aarde rondloopt doet het, maar toch is het vreemd. Ik kan nog zoveel leren in dit leven. Sterker nog, ik kan de meest geleerde persoon op aarde worden. Toch zullen er altijd mensen zijn die nog meer weten dan ik. Zo weet een vriendin van dezelfde leeftijd, die een aantal jaar geleden is overleden nu al meer over het nut van een mensenleven dan ik.