Stelen?

Het bezoek aan de begraafplaats met de kleinkinderen is een bijzondere ervaring. Ze willen alles weten over doodgaan, begraven en hoe je eruit gaat zien na verloop van tijd. Ze bestuderen, voor zover ze al kunnen lezen, diverse grafstenen en komen tot de conclusie dat de ene steen mooier is dan de ander. Ze helpen het graf, waar we voor komen, vrij van stof en bladeren te maken en mijn kleindochter helpt met het planten van viooltjes. Kleinzoon is met Opa water halen en als de plantjes flink bewaterd zijn is het, wat de jeugd betreft, genoeg geweest met de ernst. Als we aanstalten maken om weg te gaan zetten broer en zus het op een rennen en roepen elkaar toe.
We manen ze tot rust en leggen uit dat een begraafplaats geen speeltuin is.
Ondertussen bereiken we het deel waar kinderen liggen begraven en daar raakt het kroost weer behoorlijk onder de indruk. Ze fluisteren nu tegen elkaar en wijzen op beertjes, vlinders en hartjes die op diverse grafjes zijn aangebracht.
Kleinzoon staat stil bij een grafje dat helemaal vol is gelegd met kleurige knikkers, hij staat er aandachtig naar te kijken, stopt zijn handjes diep in de zakken van zijn jas en zegt: “Oma, als ik er één meeneem is dat dan stelen?”
Dit kind, dat dol is op knikkers en mooie stenen, zou het liefst een exemplaar in zijn zak laten glijden, maar begrijpt dat dit niet kan.

Ik knuffel hem en beloof dat hij thuis een greep in de knikkerbak mag doen.