Stil & alleen

Ik ben een einzelgänger, dat weet ik van mezelf. Mensen geen bezwaar, maar niet teveel en vooral niet te lang. Volk heb ik wel nodig om te komen tot verzinsels, zeg maar mijn schrijfsels. Iets heb ik nodig, al is het maar een blik, een woord of een situatie. Mijn fantasie doet dan de rest en slaat op de hol. Zelfs meerdere verhalen door elkaar, geen probleem. Na een weekje piekeren en zuchten, vloeien de woorden automatisch op papier. Soms voel ik me een machine en produceer voldoende voor een boek. Maar heel soms staan de radertjes in mijn hoofd stil.
In ruste, denk ik. Schrijven doe ik ook alleen, in stilte. Met de radio en TV tegelijk aan vind ik die stilte en rust. Met die herrie laten mijn hersenen de woorden via mijn vingers op het papier lopen. Afleiding kan me niet storen. Het hoofd zegt schrijven en dan schrijf ik. Alleen mensen kunnen me dan afleiden. Schrijven is een eenzaam beroep en een verkeerd woord van wie dan ook kan een geweldig stuk ruineren. Dood als een pier zijn de cellen dan in mijn toch al drukke hoofd. TV, radio of wat dan ook leid me niet af. Dat is toegestaan lawaai. Als iemand wat vraagt of zegt, ga je automatisch denken. En denken en schrijven gaat niet samen. Althans niet als iemand anders je laat denken. Als ik schrijf denk ik aan schrijven en zoek en selecteer de woorden die nodig zijn om de juiste toon, en vooral het juiste gevoel te vinden. Schrijven is bij mij eruit halen wat erin zit.
Daar hoort niemand bij te zijn.

Maar soms zijn er ook periodes dat ik niet schrijf. Writers block? Welnee, ik ken het woord maar niet de situatie. Schrijven is ook geen werk, al is het mijn werk, maar mijn hobby en roeping. Als het moet kan ik altijd schrijven, wanneer dan ook. De krant krijgt altijd het stukje op tijd, soms is het persen maar het lukt altijd. Soms staat de fantasie gewoon even stil. En geloof me, dat is heerlijk. Het continu malen is verdwenen en als ik buiten ben hoor ik ineens alle vogels en geluiden die er zijn zonder er tegelijk een situatie bij te verzinnen. En die ruimte heb ik nodig om opnieuw de batterij op te laden voor een nieuwe manische schrijfperiode. Zelfs de mooiste en subtielste ideetjes voor een literair hoogstandje schuif ik moeiteloos ter zijde.
Nu even niet.

Trouwens mensen winden me ook op. Seksueel gezien is daar niets mis mee, maar het eeuwige gezeur, wat helaas erg vaak doorklinkt in onze maatschappij, maakt me moe. Donder op, wil ik ze dan toeschreeuwen. Kijk wat je hebt en niet wat je moet hebben. Maar ik laat het. Ik trek me terug en voel de rust terugkeren. Met een select groepje mensen vind ik wat ik graag wil hebben. De rest is welkom, maar niet te lang en teveel. We leven, zo denk ik soms, alleen maar om een doel na te streven. Maar vergeten dat het leven zelf het enige doel is. Na het leven is er niets meer. Dus als er iets moet gebeuren, moet het tijdens het leven en is het zaak om ervan te genieten voordat je dood bent al tijdens het leven.

We missen zo vaak die kleine dingen omdat we er geen tijd voor hebben. En juist die kleine dingen zijn grote zaken die verwoord moeten worden. Misschien ligt daar bij mij wel juist die drang naar eenzaamheid. Als zaken te overzien zijn, kan ik het volgen. Hoe kleiner mijn wereld hoe meer ik ervan kan genieten. Ach, er zijn zoveel mensen die zeggen dat ik het verkeerd doe. Maar ik kies mijn doelen bewust en voorzichtig. En dat doel is leven en genieten van het leven. En genieten is ook schrijven. Letters verbinden tot woorden, om zo gevoelens weer te geven. Maar soms ook niet. Soms mag het hoofd even stil zijn om al die mooie dingen op te nemen om straks weer al die indrukken op papier door te geven. Voor het nageslacht of gewoon voor mezelf.