Strafstudie

Ik heb in mijn leven maar eenmaal strafstudie gehad. Tijdens de les dactylo mochten we ons in stilte bezighouden, ik tekende met paint een cartoon van onze leraar met een rat op zijn kop. Het was een publiek geheim dat die een pruik droeg. Ik zette het op mijn achtergrond van mijn computer. Tegen de namiddag had een slimmerik het op alle achtergronden van elke computer in het gebouw gezet. Ik werd uit de klas geplukt tijdens een spannend relaas over de cosinus. Dus ergens  voelde dat als een zegen maar Illiano’s gezicht, een kalende reus met een snor keek me zo dreigend aan dat hoop verwaterde.

Op het bureel van de directeur, één of andere nazi die ze nooit kunnen vatten hebben zei Illliano: ‘ ge weet toch waarom je hier bent, onnozelaar?’

‘Nee.’

‘Die kwetsende tekening.’

‘Maar die stond alleen op mijn computer.’

‘Vergeet het maar,’ zei Illiano ‘hij staat op alle computers ‘en allemaal met naam en toenaam. De leraar is erg gekwetst. Hij wordt overal uitgelachen en nagestaard.’

‘Eén week strafstudie,’ zei de directeur gedecideerd.

De woensdag wendde ik me tot de studieruimte.

‘Vandaag gaan we opruimen,’ zei de directeur.

Dat was een understatement. Het werd zware banken oppakken en verplaatsen.

Enkele meisjes stonden te gibberen.

‘Moeten jullie niet naar huis?’ vroeg de directeur streng.

‘We wachten op een vriendin,’ zei de blondine, een flirt van het zuiverste zeewater begiftigd met een zoete lach en lange wimpers.

‘Ga dan buiten wachten.’ zei de directeur kortaf ‘en jullie, slampampers, die banken moeten vandaag nog verhuisd worden.’

Na een uur voelde ik mijn rug me duidelijk maken: ‘Michaël, als je nou nog één bank verplaatst gaan we een probleem hebben.’

Toen voelde ik me raar in mijn hoofd. Het duizelde me. Oh, nee niet weer. Ik had het tijdens de les seksuele opvoeding gehad, ik moest in een andere klas gaan zitten omdat ik duidelijk nog niet voor de dingen des levens en de bloemetjes en de bijtjes opgewassen was en nu weer.

Sterretjes dansten voor mijn ogen.

‘Janssens, wat sta je daar te staan?’ blafte de directeur.

Ik verloor het positieven en smakte tegen de kasseien.

Ik werd wakker in het ziekenhuis. Mijn ouders waren daar en keken bezorgd. Ook de directeur was present.

‘Voel je jezelf al wat beter?’ vroeg ma.

‘Ja, wat is er gebeurd?’

‘Je bent op school in elkaar gezakt,’ vertelde de directeur oprecht bezorgd ‘heb je dat meer?’

‘Ik heb het al meegemaakt, meneer.’

‘Ik zou toch maar eens naar een dokter gaan, rust nu maar uit,’ zei de directeur en hij stond op ‘ik ga nu maar.’

‘Bedankt dat u de ambulance belde,’ zei pa en schudde hem de hand.

Een hand vol eelt en krabben van heel zijn leven wroeten ontmoette een gladde nette keurig onderhouden hand van jaren een school op de rails te kunnen houden.

Dit was mijn enige strafstudie en die zal me bij blijven.