Stroboscoop

“Mijn god, wat een drukte hier.”
Overal om mij heen zie ik Arabische letters onder het stof liggen. Zonder nadenken begin ik het alfabet op te zeggen. “Ah, beh, teh…” Als tinnen soldaatjes springen de letters op wanneer ik ze noem. Het lijkt wel gebarentaal. Geamuseerd laat ik ze achter en besluit wat rond te kijken. “Herman! Ben jij dat?”
Mijn god, dit kan niet waar zijn. Het is meer dan dertig jaar geleden dat ik hem gezien heb. We zaten samen op de kleuterschool. Ondanks dat hij letterlijk een buitenbeentje was in de klas had ik een zwak voor hem. Zijn manke been vond ik juist bijzonder. Brave kusjes in het hondenhok volgden al snel, maar… Ik was dit vergeten. Hij kan hier niet zijn. Snel ren ik naar hem toe, maar hoe dichter ik nader, hoe meer hij vervaagt.

De huiskamer van het eerste flatje van mijn zus komt in beeld.
“Kan ik van jou een tientje lenen?” Vraagt ze. “Voor een kerstboom.”
Nadat ze beloofd heeft de guldens volgende week terug te geven, doet mijn twaalfjarige ik met veel moeite afstand van het bedrag.
“Ze heeft het nooit teruggegeven! Die rotgriet heeft het gewoon gehouden.”
Voordat ik een passend puberaal scheldwoord heb kunnen bedenken is de kamer weer weg. Of ik.

De beelden veranderen.
“Ik wil geen zwart. Ik wil roze.”
Mijn eerste echte vriendje. Toekijkend hoe ik hem totaal onverwacht genadeloos dump, schaam ik me. Begrijpen doe ik mezelf wel. Hij kwam te dichtbij. Leren deed ik er niets van. Mijn duistere kant blijkt vol gedeukte ego’s te zitten, de meeste vergeten, enkelen nog tastbaar teer. Hun woedende blikken druipen over me heen. Eindelijk schuldbewust kijk ik terug.

Eén gezicht blijft hangen terwijl mijn ik plots in een politiewagen zit. Stukken glas steken uit mijn voetzolen, adrenaline giert na in mijn lichaam. Jij hief jouw hand naar mij op en kreeg éénentwintig jaar boosheid en het glas uit mijn voordeur over je heen. Mezelf terugtrekkend in afwezigheid zit ik op de achterbank, niet reagerend op de vragen van agenten. Wezenloos pulk ik het vlees uit jouw nek onder mijn nagels vandaan. Ik heb geen spijt, nog steeds niet.

Woest beuken nu fragmenten van gebeurtenissen op mij in. Mensen die zijn gekomen en ook weer gegaan, leugens, de geboorte van mijn kinderen, ziekte, een gesprekje met de buurvrouw, pijn, die vreselijke miskoop, dood, verliefdheid, ruzies, geluk, ellende… Stop!

Als kind wilde ik altijd ouder zijn.
Ik heb niets bijgeleerd.
Waar verleden vertes ongewild nader komen, blijf ik lonken naar de toekomst.

([i] Dit is mijn inzending voor de Trouw zomerschrijfwedstrijd met het thema ‘Dat de verte nabijer dan ooit was’.[/i])