Sukkel

Zit ik me daar te overdenken wat de kop van dit artikeltje zal zijn. Doet er niet toe. Ik ben woedend op mezelf. Gevloekt dat ik heb omdat ik weer geen nee kon zeggen. Ik had me het nog wel zo voorgenomen. Ik heb er geen zin in. Ik doe het niet, nee. Ik wil geen discussie over m’n nee. Ik hoef me niet te verantwoorden. Ik wil het niet. Nee, nee, nee en nog eens driewerf nee.

Had ik me dus voorgenomen. Maar ik heb ja gezegd. Zoals ik uiteindelijk altijd ja zeg. Soms denk ik dat ik veel te bang ben voor iets wat ook maar op ruzie lijkt. Daarom zeg ik nooit nee. Want dat vind die ander natuurlijk niet leuk.
Ik moet niet uitwijden, want nu is de woede er nog. Nu ben ik nog kwaad op mezelf. Nu meen ik het. Nu komt het uit het hart.
Wie weet wat er dadelijk van al die woede overblijft. Ik ben niet eerlijk want de woede zakt nu al. Daarom wil ik de woede zo graag opschrijven, vasthouden, zodat ik het kan nalezen.
Misschien leer ik daar iets van. Dat de woede zakt. Misschien door het glaasje wat ik heb ingeschonken. De alcoholische troost lonkt.
En dan snap ik de woede niet meer. Als het gevoel weg is dan is het weg.
Verdomme, ik moet de woede vasthouden. Het wordt tijd dat ik me aan m’n woede en niet aan m’n glaasje vastklamp. Goeie grutjes laat de Heilige Geest me nu helemaal niet meer met rust. Inzicht. Of biedt toch de alcohol inzicht. Dat het allemaal niet de moeite waard is. Om je kwaad te maken. Al helemaal niet op jezelf.

Het gaat waarschijnlijk nergens over. Of ik iemands brommer op mijn naam wil nemen? Ik vroeg een paar dagen bedenktijd. Waarom zeg ik niet meteen nee? Want ik heb er gewoon geen zin in. Ik heb sores genoeg aan mezelf.

Waarom kan iemand geen brommer op naam hebben? Waarom moet dat op mijn naam? Ik wil niet weten wat er niet klopt. Ik wil niet eens weten of er iets niet klopt.

Ik heb er geen zin in. De afgelopen dagen heb ik me op het nee voorbereid. Ik ga nee zeggen. Ik wil het niet. Jij vraagt mij om een vriendendienst maar die ga ik dus niet verlenen.

Waarom niet? Omdat ik er geen zin in heb omdat ik genoeg ellende aan mezelf heb. Ik heb het gesprek waar mijn onverbidderlijke nee op zou volgen gerepeteerd. Echt.
Frans, vertrouw je me soms niet? Ik wist dat die gewetensvraag zou komen. Daar zou ik dus niet op ingaan. Ik hoef mij niet te verantwoorden. Jij wilt iets van mij en ik ga dat niet doen. Zo simpel is het het. Nee is nee.

Ik heb het allemaal aan zien komen. Tot de argumenten van de ander aan toe. Het ging precies zoals ik had geoefend, behalve dat nee dus. Ik heb ja gezegd.
De brommer gaat op mijn naam.

Natuurlijk kan ik daar nog op terugkomen. Maar dat is theorie. Ik heb het beloofd en ja ik ben van een man een man een woord een woord. Dat dan weer wel.
Als ik ja zeg, dan kan ik wel zo standvastig zijn. Nee zeggen en daarvoor staan, kan ik kennelijk niet.
We hebben er een hand op geschud.
Een vrij zinloos symbool. Alsof ik me aan een handdruk moet houden als dadelijk de ander me belazerd blijkt te hebben. Toch ga ik dat doen. Ik weet het.
Mijn God wat ben ik kwaad op mezelf.
Ik sla met de vuist op het aanrecht, vloek me de longen uit m’n lijf. Ik ben zo kwaad en laat dat zo luidruchtig merken dat ik bang ben dat de buren het kunnen horen. Wat moeten die van al dat gevloek wel niet denken?

Het is te laat. Ik had voet bij stuk moeten houden.
Ik hoor het me nog zeggen: dit is de laatste keer dat ik me niet aan m’n voorgenomen nee houd. Een man een man een woord een woord.
Laat me niet lachen.