Het is twaalf uur. Maaike is al naar bed en ik vermaak mij vanavond met het beluisteren van mijn vers gedownloadde muziekbestandjes. Het is weer een gavariëerde collectie, dat mag gezegd worden. Maar ja, ik praat over het algemeen niet tegen mezelf… Vol enthousiasme laat ik diverse nummers door mijn hoofdtelefoon zoemen. Energiek klik ik door mijn muziekmapjes heen en als een spons neem ik de variëteit aan klanken tot mij. Even blijft mijn muisaanwijzertje twijfelend hangen boven het mapje van The Dandy Warhols. Na een korte overpeinsing wordt het mapje toch geopend. Blijkbaar kent mijn aanwijzertje deze map want binnen de kortste keren is de keuze gemaakt.
Zachtjes klinkt er het geluid van een aanzettende gitaar welke al snel gevolgd wordt door een onmiskenbare mondharp. Rustig zak ik achterover in mijn heerlijke bureaustoel. Lichtelijk apatisch staar ik naar mijn monitor. Ik voel hoe mijn voeten van de grond komen en hoe mijn, toch redelijk stevige, stoel langzaam onvast lijkt te worden. Wiebelend en slechts even onwennig neem ik afstand van mijn bureau en computer.
Het duurt niet lang voor er van mijn monitor, de kamer en het huis niets meer over is dan een schimmig herkenningspunt in de verte. In een tijdloze ruimte surf ik zielsgelukkig en onbekommerd over de kalme geluidsgolven. Hier zijn geen wegen, geen gebouwen, geen bomen, geen mensen en geen dieren. Maar leeg is het er allerminst.
Genietend van de frisse condens uit de flinterdunne mistwolken, welke zijn verzadigd met ongeremde fatasiën en talloze ideeën, glijd ik moeiteloos door mijn dierbare ruimte. Het is hier aangenaam, er is geen plek waar ik nu liever zou willen zijn.
In de verte trekt een groen lichtpuntje mijn aandacht. Met tegenzin geef ik mij over aan de onvermijdelijke aantrekkingskracht welke dit lichtpuntje der realiteit op mij uitoefent. Langzaam keer ik terug naar mijn plaats aan het bureau alwaar ik merk dat ook de geluiden in mijn hoofdtelefoon zojuist gestopt zijn. Had ik net maar gekozen voor zo’n lekker lang nummer van ‘Explosions in the Sky’……
12 reacties
Ma3anne · 23 juli 2004 op 07:02
Heerlijk om zo van muziek te kunnen genieten. Geen idee over welke muziek het gaat, maar ik zweefde even mee. 🙂
pepe · 23 juli 2004 op 07:29
[quote]Het duurt niet lang voor er van mijn monitor, de kamer en het huis niets meer over is dan een schimmig herkenningspunt in de verte. In een tijdloze ruimte surf ik zielsgelukkig en onbekommerd over de kalme geluidsgolven. Hier zijn geen wegen, geen gebouwen, geen bomen, geen mensen en geen dieren. Maar leeg is het er allerminst.[/quote]
lekker wakker worden zo, dit gevoel houd ik even vast en neem ik mee de dag in… 🙂
Dees · 23 juli 2004 op 08:22
Wat prachtig… En ik weet weer wat te downloaden dit weekend.
Knap dat je de lezer zo mee kunt slepen in een persoonlijke beleving.
🙂
KingArthur · 23 juli 2004 op 09:11
Lekker beschreven Peer. Muziek is ook een grote vriend van mij en dan inderdaad van die lekker lange nummers. Om toch een voorbeeldje te noemen: Echoes van Pink Floyd.
gast · 23 juli 2004 op 09:15
erg wazig…kan zo in de Viva. Zegt verder niks over de column, hoewel ik het geen column vind, maar meer een ingezonden brief naar een tijdschrift. Er zit ook geen boodschap in, of ik zie hem niet, dat kan ook natuurlijk.
Ma3anne · 23 juli 2004 op 09:31
*EDIT*
Zie ‘open brief aan Moustafa’ op het forum.
thcisok · 23 juli 2004 op 11:03
ik vergelijk muziek wel eens met oplader,
kan je er weer even tegen.
leuk beschreven
gast · 23 juli 2004 op 12:03
[quote]Zie ‘open brief aan Moustafa’ op het forum[/quote]
zie reaktie..
Louise · 23 juli 2004 op 13:09
Je trok me met je beschrijvingen helemaal mee in je beleving.
Heerlijk te verdrinken in muziek.
Mosje · 23 juli 2004 op 18:15
Door muziek zweven in een tijdloze ruimte. Lekker!
rrobin · 23 juli 2004 op 18:25
Het stuk voelt literair, dromerig..
@Mous;
Er zijn meer mensen die niet schijnen te begrijpen wat een column is. Een boodschap is net als humor en fatsoen niet direct een eerste eis.
–Edit–
Open brief?? 😮
Bakema_NL · 24 juli 2004 op 23:18
Natuurlijk klinkt deze column dromerig en zweverig………..dat begrijp je wel als je The Dandy Warhols kent. Heerlijke muziek, live zijn ze ook best de moeite waard.