Het was een flinke tocht geweest.
Met een bezweet gezicht kijk ik bewonderend om me heen. “Wat prachtig!”. Ik gooi mijn spullen van me af en speur mijn directe omgeving af, op zoek naar een geschikt zitplekje. Vermoeid laat ik mij zachtjes zakken op een paar uitnodigende graspollen. Mijn benen zijn me dankbaar en tintelen nog even na van de zware wandeling, omhoog.
De mens. Voor velen geen nieuws terwijl anderen dit stuk met enig argwaan zullen lezen.
Wel vaker hoor je roepen dat mensen zijn als een virus. In veel opzichten zijn wij dan ook te vergelijken met virussen en virusachtigen. We verspreiden en vermenigvuldigen ons op een vergelijkbare wijze en bovendien kunnen wij minstens zo desastreus voor onze omgeving zijn als het zwaarste virus ooit. Toch heeft een virus vaak nog enig nut.
