Surpriseavond

Morgen is het zover. Surpriseavond op mijn werk.
Al 3 weken kijken we er naar uit. Tenminste, sommigen van ons vinden het erg spannend. Want wie zou wie hebben en heeft iedereen zijn best gedaan? Ik niet. Ben niet creatief en denk dat ik morgen door de mand val. Want mijn surprise is lelijk. 3 weken weet ik dus al wie ik ‘heb’. Zijn naam prijkt op het papiertje en ik vraag me af waar die man van houdt. Ik ken hem nog niet zo lang. Om me heen wordt geroezemoesd. Ik hoor sommigen zeggen: ‘Wie heb jij?’. Een ander zegt: ‘Oh nee hè, wat moet ik máken?’.
We spreken een datum af, 1 december. Mogen een kadootje kopen voor maximaal 7,50 euro. Mijn god, wat kun je tegenwoordig kopen voor die prijs?
De volgende dagen krijg ik te horen dat er al 2 collega’s zijn die de surprise af hebben.
Wat? Hè? Hoe kan dat nou? Ik weet nog niet eens wat ik moet maken, kopen en laat staan wat ik in het gedicht moet zetten. Wat ik wel weet is dat ik wil weten wie mij heeft? Ik ken mezelf. Ik maak bij dit soort dingen er een sport van om er achter te komen wie wie heeft. En als de dag van 1 december aanbreekt, weet ik van iedereen wie hij of zij heeft. Kijk, dat vind ik nou leuk!

Vandaag is het 30 november. Morgen moet alles af zijn. Ik heb het gered. Mijn surprise is af. Heb de kadootjes gekocht en mijn gedicht is af.
Maar vraag me niet hoe.
Zaterdag ben ik een welbekend textielwinkel binnengegaan en heb de 7,50 euro gehaald. Heb zelfs 3 kadootjes. Wouw, ik wist echt niet dat dat mogelijk was. En het zijn echt nuttige kadootjes, al zeg ik het zelf. Hij zal er echt blij mee zijn.
De volgende vraag: Wat zal ik maken? En waarvan? Waarom heb ik vroeger niet beter opgelet bij de knutselles? Een schoenendoos als basis. Daar was ik al uit. Van een schoenendoos kan je alles maken. Het boek van Sinterklaas? Een stoomboot? Nee, allemaal afgezaagd. Moet simpel zijn maar wel iets waarover je hebt nagedacht. Iets in de trend van waar hij van houdt, een hobby of misschien iets over zijn werk. Hij is onze boekhouder. Pling: een rekenmachientje. Tataa. Idee klaar. Nu nog maken.
Heb m’n jongste zusje zover gekregen om me te helpen. Zijn er een uurtje mee bezig gweest en toen was de rekenmachine klaar. Kadootjes erin. Inpakken en in de zak van Sinterklaas. Klaar!
Het gedicht is makkelijk. Heb een column over hem geschreven. Denk dat dat veel leuker is. Want anders zou ik niet verder komen dan: ‘Sinterklaas zat dit jaar te denken wat hij moest schenken’.
Ben heel benieuwd hoe dat zal gaan morgen. Want ‘hij’ is ziek en ziet ernaar uit dat hij er morgen niet is. Heb ik natuurlijk weer. Maar goed. Dan ziet hij ook niet de reacties van de rest. Want geloof me, het rekenmachientje is echt niet ‘made in China’. Zelfs een kleuter kan beter knippen en plakken.

Ben er al achter wie de meesten hebben. Moet er nog een paar. Maar goed, heb nog een paar uur de tijd.
Weet alleen nog niet wie mij heeft…