The road to Cape Argus (1) – Op zoek naar een fiets

Toen wij op 13 oktober in het vliegtuig stapten dat ons naar Kaapstad zou brengen hadden we geen concreet idee wat wij daar de komende zes maanden zouden gaan doen. Of waar wij zouden gaan verblijven. Ja, vaag hadden we wel een beeld. Bianca zou gaan kijken of zij een kindertherapiepraktijk zou kunnen opzetten, en ik……?  Ik zou een beetje gaan schrijven.

Wij hadden het idee dat wij ons de eerste periode zouden vestigen in de noordelijke voorsteden van Kaapstad, rond Durbanville,  en daarna – de laatste twee maanden of zo, zouden we wellicht kunnen opereren vanuit Langebaan. Vanaf het paradijselijke “Paradise Beach”,  waar wij eerder ook een aantal maanden hebben vertoefd. Op het strand. Het is ietwat anders verlopen

De eerste maand hebben wij bij Bianca’s zus doorgebracht. En daarna konden wij een maand verblijven in het huis van een schoolgenoot van Bianca, terwijl wij op zoek waren naar een betaalbare huurwoning. Gemeubileerd en voor een maand of vier. Geen gemakkelijke opgave, zou blijken.

Van meet af aan zou ik ook graag een fiets ter beschikking willen hebben. Immers, in Nederland, in Den Haag, doe ik bijna alles op de fiets. Ik rijd bijna geen auto meer en dat bevalt mij prima. Sterker nog, ik voel mij pas goed verbonden met de plek waar ik verblijf, als ik mij in mijn habitat lopend of fietsend kan verplaatsen.

Ik realiseerde mij dat Zuid-Afrika nu niet bepaald een “fietsland” is. Fietspaden zijn er niet en de wegen zijn dusdanig aangelegd dat er ook niet echt rekening is gehouden dat er mensen op een fiets gebruik van zouden willen maken. En dat doen de weggebruikers dan ook geenszins.“Fietsen? Niet doen Chris, dat is levensgevaarlijk,” is mij meerdere malen te verstaan gegeven.

Fietsen zijn ook kostbaar in Zuid-Afrika. Ik bedoel, een afgetrapte hallelujafiets voor €50,= waarmee ik mij een half jaar van en naar de buurtsuper zou kunnen bewegen zul je op Gumtree, de Zuidafrikaanse variant op marktplaats.nl niet aantreffen. Fietsen in Zuid-Afrika is een luxe-sport.

Die fiets is er uiteindelijk wel gekomen. Via een omweg. “Out of the blue” was ons gevraagd of wij op het huis en de huisdieren  van een missionarissengezin zouden kunnen passen. Housesitten.  Precies in de buurt waar wij zouden willen verblijven en tot een week dat wij weer terug zouden keren naar Nederland. Toevallig?

De missionaris bleek  een sportieve man en bovendien in het bezit van een prima mountain bike. Vanaf begin december, toen wij in zijn ruime woning onze intrek namen had ik de beschikking over een heuse tweewieler. Kostenloos.

“Chris, I’m not using my bicycle that often, so I think you’ll have to fix it up a little bit. But it’s a fine ride. I did the Cape Argus on it, a few years ago.”

“The Cape Argus?”

“You never heard of the Cape Argus? It is the greatest bicycle race in the world. It runs on the Cape peninsula. You must check it out. It is an incredible experience.”

De Cape Argus blijkt een wielerspektakel dat zijn weerga niet kent. Ruim 30.000 wielrenners nemen jaarlijks mee aan deze ruim 100 kilometer lange race op het Kaapse schiereiland. De komende editie zou plaatsvinden op 9 maart 2014.

“Hmmm, zal ik eens een poging wagen?  Ik heb tenslotte nog drie maanden om mij voor te bereiden,” was een irreële gedachte die bij mij opkwam.