The road to Cape Argus (2) – Een stukje fietsen

Mijn eerste fietstocht in Kaapstad was ontspannend. Ik had het busje van Jim, de missionaris, naar de garage gebracht en ik fietste naar huis. Dat ging met een noodgang. De vijf kilometers die de garage en ons nieuwe onderkomen scheidden liepen bergafwaarts. En niet zo’n beetje ook. In tien minuten was ik thuis, nagenoeg zonder te trappen. “Fietsen in Zuid-Afrika is geweldig en gaat haast vanzelf!!”

Mijn tweede rit was een ander verhaal. Het busje moest immers ook weer worden opgehaald. Het is waar, in Nederland fietste ik nagenoeg iedere dag, door wind en door regen, maar de steilste routel die ik daar regelmatig aflegde voerde over een zacht glooiend duinpad. Eversdalweg is  andere koek. Een circa 2 kilometer lange weg, bestaande uit een vals plat met daarin wat oprispingen, die zeker het stijgingspercentage van 10 overtreffen. Druipend van het zweet – het was immers ook nog zo’n 30 graden – moest ik afgepeigerd zo’n 200 meter voor het einde afstappen om de kruising met Durbanville Road, de top,  te voet te bereiken. En vervolgens weer op te stappen voor de tweede helft van de rit naar de garage, die gelukkig iets minder steil verliep.

“Bianca, ik denk dat ik ga trainen voor de Cape Argus.”

“Doe normaal man. Je hebt nog nooit een berg beklommen. En hoeveel zitten er in de Cape Argus? Een stuk of drie toch? En hoelang is die Cape Argus? Meer dan 100 kilometer. Wat is het langste wat jij ooit hebt gefietst?”

“Ongeveer 50 kilometer. Maar dat is alweer 25 jaar geleden.”

“En hoe wilde je ervoor voorbereiden? De mensen die hem rijden zijn er het hele jaar me bezig en het zijn allemaal geoefende fietsers. En jij hebt nog maar drie maanden en je bent ongetraind.”

“Nou, ik kijk wel. Ik zal wel een paar ijkmomentjes vaststellen. Dan kijk ik per moment wel of het zinvol is om er verder energie in te steken.”

Een blokje om de wijk waar ik verbleef bedraagt zo’n 3 kilometer, waaronder een steile klim van een kilometer. Ik besloot om hier rondjes te gaan rijden. Op de stoep, want op de weg zou veel te riskant zijn.

Mijn eerste rondje. Ik besloot om zo lang mogelijk een groot verzet te rijden. Net zoals in Nederland als ik een viaduct “neem”. Dat verzet werd weliswaar steeds kleiner, maar ik redde het tot de top in 1-4. Het venijn zat hem in het stuk tussen 400 meter en 200 meter van de top. Na de top stortte ik mij naar beneden. De tweede ronde begon wat moeizamer. Vanaf de voet van de heuvel lukte het mij niet meer om de 1-4 rond te krijgen en ik reed het grootste gedeelte in 1-1 naar boven. Daar aanbeland realiseerde ik mij dat het vandaag niet tot een derde bestijging zou komen. Mijn benen voelden verlamd. Verzuurd van twee klimmetjes.

Mijn eerste “langere” rit was de feitelijke reden waarvoor ik over een fiets wilde beschikken.  Ik ging op bezoek bij vrienden in Parow, een voorstad in de buurt. Dat wil zeggen, “in de buurt” gemeten naar Zuid-Afrikaanse maatstaven: het domicilie van Zuid-Afrika’s bekendste blanke rapper, Jack – u raadt het al – Parow ( https://www.youtube.com/watch?v=NvcdEx-kdSk ) bevindt zich op 15 kilometers van onze missionarissenwoning. Ik zocht een niet te zware route met zo min mogelijk heuvels. Een route zonder heuvels bleek onmogelijk, maar ik had een route kunnen uitknobbelen met slechts vijf noemenswaardige heuvels, waarvan twee tamelijk zwaar. Een uurtje deed ik over het tochtje. De ogen van onze kennissen vielen bijkans uit hun kassen toen ik op de fiets aan kwam zetten. Dat zijn ze hier niet gewend.

“Heb je gefietst? Helemaal uit Vredekloof? Was het niet gevaarlijk? Hoe lang heb je er over gedaan?”

Het zweet gutste van mijn lijf en ik dook ter verkoeling meteen het zwembad in. Dit ijkpunt had ik glansrijk doorstaan. Het eerste piketpaaltje was geslagen. Maar 15 kilometer in een uur fietsen is natuurlijk geenszins een garantie om de Cape Argus te kunnen volbrengen. Terwijl ik mij afdroogde, realiseerde ik mij dit maar al te goed.