Thomas

Mijn baas houdt van groen. Maatschappelijk verantwoord ondernemen, duurzaam, ISO-keurmerk, het zijn allemaal woorden, die ik elke dag in mijn mail tegenkom. Eigenlijk ben ik daar best trots op. Ik houd ook van groen. Echter, aan de keuze van mijn directeuren om te verhuizen naar een moderner, nieuw pand, afgelopen maart, ergerde ik mij groen én geel. Jaja, voor mij persoonlijk scheelt het de helft, qua afstand, en het is vlakbij het station, dus de bus zou ook een optie kunnen worden.

Bullshit!

Mijn dagelijkse route langs het park, met zijn mysterieuze mist in de ochtend, hupsende konijnenkontjes en spectaculaire zonsopgangen, zouden verleden tijd worden. Het laatste deel van mijn dagelijkse cadeautje, door een natuurgebied met oerkoeien, eekhoorntjes op de weg en prachtige waterwielen, zou ik in moeten leveren.

Mijn nieuwe dagelijkse fietstocht gaat dwars door het centrum van mijn stad.

De eerste weken in het nieuwe, overigens prachtige, pand duurt het uren voor mijn mondhoeken weer een beetje omhoog wijzen. Treurig denk ik terug aan de destijds ondergewaardeerde kilometers. Negen lelijke minuten fietsen in plaats van vijfentwintig juweeltjes. Van de dertienhonderd werknemers in het gebouw lijk ik de enige die er problemen mee heeft, dus sip ik in mijn eentje voor allemaal. Tot…

Op een ochtend in mei rijd ik om acht uur ’s ochtend weer lusteloos over de markt. Prikkende ogen leiden me af. Nonchalant kijk ik om me heen, maar het enige dat opvalt zijn chagrijnige forenzen die totaal in de negeerstand staan. En dan, dan zie ik het. Een stenen snoetje dat mij aanstaart. Boven de schoenenwinkel. Twee ramen als ogen en een vlaggenmast als wipneus doen hem er ondeugend uitzien. Ineens valt mij de blauwe lucht boven het gebouw op. De geur van de lente. Het zachte briesje dat mijn haar laat wapperen. Wanneer de zon doorbreekt en zorgt voor een onvervalste knipoog van het rechteroog ben ik verliefd. Fluitend fiets ik door naar mijn werk.

De weken erna kijk ik elke ochtend uit naar Thomas, zo heb ik mijn stenen vriend genoemd. Zijn humeur hangt overduidelijk af van het weer, maar soms verrast hij me. Door zijn lange neus heb ik besloten om zelf ook maar eens verder te kijken dan mijn neus lang is. Naar de stiekeme steegjes met vreemde namen die nergens of ergens naartoe leiden, het huis met de Joris en de draak-gevelsteen –Zou Joris hier gewoond hebben en heeft de draak hier gestampvoet?- , trap-tuit- en bonbongevels, die niet onderdoen voor die langs de Amsterdams grachten. Bijna spijtig bereik ik ’s ochtends mijn werk.

Wanneer ik aan mensen bevlogen vertel over mijn bijzondere minuten lachen ze mij vierkant uit. Soms geven ze wat extra toeristische informatie over straatjes die naar oude weeshuizen leiden en naar woningen waar Koning Willem I nog gelogeerd heeft. Elk verhaal wordt opgezogen en naadloos verweven in mijn fantasieën.

Uitzoeken of ze waar zijn? Natuurlijk niet. Stel je voor dat het tegenvalt.

Vandaag is het zondag. Morgenvroeg ga ik weer bij Thomas langs. De Thomas die mij elke ochtend door een straat vol paard-en wagens, mensen in klederdracht, wezen in lompen, koningen, draken en gevaren leidt.
Hopelijk overleef ik het weer.