Tijd?!

Tijd is een onnozel ding. Waarom heeft men tijd gemaakt. Misschien dachten de oude Grieken wel dat de tijd de mens zou dienen. Maar voor hoever is dat wel niet gelukt. Voor hoever passen wij de tijd aan op ons leven. Want de enige dingen die wij primair moeten wat met tijd heeft te maken is slapen, eten en wassen. De rest is eigenlijk secundair. Ook al is het wel belangrijk dat je op tijd bij je werk of school bent. Maar wat moet je voor de rest met Tijd. Jarenlang heb ik zonder horloge geleefd. Ik was tijdloos. Ik had ook altijd wel een excuus waarom dat ik te laat was. Ik ben dan ook een ster in het lezen van de zon. Ik ben voor bijna niets bang behalve voor mijn moeder. Maar hoe ouder dat je wordt hoe meer de tijd jou leven gaat bepalen.
Terwijl mijn dag een aaneenschakeling is van dingen die ik moet doen en afspraken die ik moet halen, kijk ik op mijn gsm hoe laat het si en of ik nog genoeg tijd heb om een mapje met lijsten af te werken. Een klein envelopje springt op en neer in mijn beeldscherm. Hopend dat op de een of andere manier René is druk ik op de oké knop om het bericht te lezen. Het is van een van mijn beste vrienden. Ik had haar al lang niet gesproken terwijl dat we elkaar twee keer per week spreken. Ik was benieuwd wat ze wilde. Terwijl mijn ogen over het schermpje vlogen bekroop een rot gevoel mij. Snel sms-de ik dat ik op het moment geen tijd had
s avonds af te spreken maar dat ik mijn rooster even zou na kijken. Naar veel geschuif, gebel en gedoe, wist ik twintig minuutjes vrij te maken om haar even te zien.
Ik fietste heel snel naar haar toe om zoveel mogelijk tijd te besparen. Mijn longen had ik uit mijn lijf gefietst maar ik was er. Ik stapte binnen en ze zat al op mij te wachten. Terwijl we ons gebruikelijke routine afwerkte en 2 minuten later buiten stonden klaar om een rondje te lopen ging ze gelijk door naar het onderwerp. Wat eigenlijk best vreemd is. Normaal houden we altijd een inleidend gesprek en nu was het gelijk de kern. Er was dus wel wat belangrijks aan de hand. Terwijl ze zichtbaar woorden zocht. Wilde ik har zo graag helpen. Terwijl ze sprak en ik mijzelf verbijsterde. Liepen de minuten verder en verder. Terwijl de minuten naar de eind tijd liepen wist ik niet wat ik moest doen. Mijn beste vriendin had mij nodig en waar was ik. Met mijn hoofd bij de volgende afspraak die ik moest halen.
Na twintig minuten was ons gesprek voorbij en moest ik opnieuw de volle capaciteit van mijn longen eisen om het volgende ding te halen. Wie was ik op dat moment. Ik was zo gebroken. Ik was pas 18 jaar en mijn beste vriendin die mij opdat moment het hardste nodig had moest ik laten gaan aangezien ik geen tijd had.
Tijd is een vreemd ding. We plannen onze dag in om de tijd de baas te zijn. Maar wanneer word er beseft dat wij de tijd niet inplannen maar de tijd ons in zijn greep houd, net zo lang totdat we gaan.