Absolute schaarste is een gebrek aan een bepaald goed. Relatieve schaarste is wanneer een goed opgeofferd moet worden om een ander goed te verkrijgen. Ik zie het anders. Mijn definitie van schaarste is geen van beide, maar toch allebei. Het is absoluut, omdat ik altijd meer wil doen dan ik tijd voor heb. Het is relatief, omdat ik iets wat ik graag doen op moet offeren omdat ik iets anders moet doen. Dus ik bedoel dat je het slechts één keer in kan vullen. Net zoals je een diner slechts één keer kan nuttigen. Wellicht is dat de reden dat feestdagen met een christelijke grondslag over twee dagen uitgesmeerd worden. De kerst in net voorbij en het is al weer Pasen. Ondanks dat het ontbijt dat haar moeder maakt beter is dan ik hem ooit zou kunnen maken, geniet ik er niet van. Eerste paasdag betekent voor mij de afwezigheid van werk. Niet omdat het Pasen is, maar omdat het een zondag is. En niet werken is, wakker worden zonder wekker, ongeschoren broodjes afbakken en dan samen te lang douchen. Vandaag niet, want zoals Jezus zeer vroeg op de eerste dag is opgestaan, zo zullen ook wij dat doen. Maar dat is het ergste niet. Ik vrees voor de nepinteresse van de familiare toebehoren.
“En hoe is het met jou?”
Ik moet vertellen hoe het met me gaat. Goed is het woord dat eigenlijk alles omschrijft en toch blijkt dat te kort te schieten. De gesprekken moeten gaan over wat ik nu doe en wat ik straks wil gaan doen. Het enige verschil met mijn eigen familie is dat het niet nodig is te vertellen waarom zij er niet bij is of waarom ik überhaupt geen vriendinnetje hebt, want ik hoor bij Deborah. Ik veronderstel dat ik minstens tot zijn dood onderdeel zal zijn van haar familie en dus besluit ik netjes aan oom Ruurd vertellen wat mijn uurloon is.
Ik snap alleen niet waarom er nooit gesproken wordt over de redenen van de keuzes die ik in mijn leven heb gemaakt. Zelfs niet als het mijn carrière betreft. En wanneer ik dat wel vertel wat mij drijft, dan wordt er semi-geïnteresseerd geknikt, gevolgd door een lange vervelende stilte. Ik denk dat men niet willen horen waarom anderen dingen doen, omdat zij zelf niet eens weten waarom ze doen wat ze doen.
In het afgelopen uur is dit mijn derde rookpauze. Geen slechte prestatie lijkt mij, aangezien we hier anderhalf uur geleden aangekomen zijn. Ik moest denken aan wat Kees Torn ooit eens zei. “Ik ben met te weinig van mijzelf.” Hij wilde meer doen dan de tijd hem toeliet. Zo voelde ik mij ook een beetje, alleen wilde ik graag een dubbelganger hebben, zodat ik hier weg kon.
Maar dan komt mijn verlossing de oprit op rijden. De baby’s zijn gearriveerd! Jonge tantes met baby’s of kinderen die zichzelf nog niet kunnen vermaken, zijn een verademing voor aanhang van nichtjes. Alle aandacht wordt verschoven naar de schattige dingen. Zelfs die van mijn eigen vriendin. Vervelende stiltes veranderen in rare geluidjes, gezichten trekken stuip boven wiegjes en er ontstaat een rij voor de stoel waar de pasgeboren mens in de armen genomen kan worden voor een foto. Ik neem koffie en bekijk het geheel van een veilige afstand en ben al lang blij dat het kind niet in mijn armen geforceerd wordt. Breekbare dingen laat ik toch alleen maar vallen.
Dan is mijn eerste paasdag is toch nog goed. Dankzij de baby’s, maar eigenlijk meer doordat ik vanavond aan de zuip kan. Morgen is het immers weer zondag.
[i]Cor Jan van Zwol[/i]
5 reacties
arta · 14 april 2007 op 20:50
De vele slordigheidsfoutjes maken het moeilijk leesbaar.
[quote]Het enige verschil met mijn eigen familie is dat het niet nodig is te vertellen waarom zij er niet bij is of waarom ik überhaupt geen vriendinnetje hebt, want ik hoor bij Deborah. Ik veronderstel dat ik minstens tot zijn dood onderdeel zal zijn van haar familie en dus besluit ik netjes aan oom Ruurd vertellen wat mijn uurloon is.[/quote]
Deze quote begrijp ik niet :eh:
Dees · 15 april 2007 op 12:32
Mooi geschreven over iets dat de meesten wel eens hebben meegemaakt. Tussen de regels door lees ik niet alleen jouw ongemakkelijke gevoel, maar ook dat van de anderen. Enneuh, small talk is een vaardigheid die toch wel vaak handig is.
Mup · 15 april 2007 op 20:48
Familie kan heel leuk zijn, maar wordt ook vaak overschat. Je zou ze zelf moeten kunnen kiezen, net zoals vrienden. Of binnen je familie moeten kunnen kiezen, als je zou willen, of.. nee, nu wordt mijn reactie een column op zich. Een stuk om over na te denken,
Groet Mup.
Anne · 15 april 2007 op 22:12
Beetje te cryptische intro naar mijn smaak, maar dat kan ook komen door mijn anti-talent voor economie.
Dat ongemakkelijke, de nep-interesse, het onvermogen van anderen en wellicht ook van jezelf om over echt belangrijke dingen te kunnen praten, mijn god wat ben ik blij daar vanaf te zijn, het past bij Nederland als kaas en tulpen….
Mooi geschreven.
CJvZ · 16 april 2007 op 12:43
[quote]Deze quote begrijp ik niet [/quote]
Zal ik het je dan even uitleggen, Atra?
Doordat ik bij mijn schoonfamilie ben, is het duidelijk dat ik een relatie heb. Als ik bij mijn eigen familie zou zijn, dan zou ik moeten vertellen of ik een vrinendin heb. Als ik die niet heb, moet ik uitleggen waarom niet en als ik die wel heb en ze er niet is, dan zou ik moeten uitleggen waarom ze er niet is. En als ze wel mee is, dient er niet over gesproken te worden.
Verder ben ik daar omdat ik veronderstel altijd bij Deborah te blijven en dus ook altijd in de familie te zijn. Zelfs tot de dood van haar oom Ruurd, die waarschijnlijk eerder zal sterven dan wij en dus ook tot zijn dood. En daarom over ga tot smalltalk, over in dit geval mijn uurloon.
Duidelijk zo?