Geroezemoes in de zaal. Lichten doven. Doodse stilte daalt neer. Vanaf links sluipen toetsenist en cellist het podium op en nemen bezit van hun instrumenten. Een zacht klankspel stroomt de zaal in. Bassist en percussionist nemen vanachter een rokerig bruin gordijn plaats achter keyboards en drums. Een pulsend ritme verrijkt het stemmig klankspel. Saxofonist en gitarist vallen vanuit het schemer bij. Oorstrelend is de instrumentale prelude van wat komen gaat. Zwoele lichteffecten vlakkeren op en plaatsen de musici in donkere silhouetten. Een rokerige zwavellucht zwerft vanaf het podium de zaal in. De zanger neemt voorzichtig stelling achter de microfoon. Een donkere rauwfluwele stem drijft langzaam en zorgvuldig uit de boxen.
De Tindersticks ontvlammen langzaam in paarse schemer van een prachtige lichtbeelden. Een betoverend kleurenpallet vergezelt de melancholische muziek.
De zaal nestelt zich comfortabel in luie stoelen. Muziek zwelt aan en vloeit als water door de lucht. Langzaam, song na song, verdrinkt het publiek in de diepe klankkleur van de zuivere bas die in volle ernst uit de zanger stroomt. De muziek ondersteunt het basale stemgeluid. Zweept op en verscherpt. Soms met snerpende uithalen van trompet en sax die door merg en been gaan. Als een scherp afgestreken lucifer met ploffende vlam.
Ik waan me live in een filmsetting van David Lynch. De muziek voelt aan als blue velvet. Niet te vatten deze poëzie. De Tindersticks bouwen hun muziekscore zorgvuldig op. Met grote aandacht, bezieling en professie bedwelmen ze langzaam de zaal. Het publiek vervalt langzaam in tranche. Zelden meegemaakt. Zo’n stilte en aandacht in de zaal.
Prachtige arrangementen zwellen één voor één op uit cello, keyboard, bas en drum. Zweven in losse strofes door de lucht. Ontmoeten elkaar. Smelten samen in muzikale poëzie. Donkerrode verlichting en paarsgetinte gloed versterken de dramatiek van de muziek. Publiek en musici zijn bevangen in een prachtige sfeer. In muziekstiltes hoor je nog geen speld vallen in de zaal. Het ontroert. Zoete tranen kruipen uit mijn ogen. Mijn hemel, wat is dit mooi.
Met grote intensiteit nemen de Tindersticks met hun muziek bezit van het publiek. Alles valt samen door perfecte timing in zang, spel, muziek en licht. Melancholie en sluimerende spanning hangen als een lauwwarme wolk in de lucht. De nasale stem van de zanger en de verstilde muziek van de band stemt tot diepe bezinning en raakt. Paddo’s overbodig. Mystieke verlatenheid dwaalt in lijf en leden.
Het publiek smult en smeekt. Na drie toegiften is iedereen voldaan. De mensen stromen sluimerend, muziekdronken de zaal uit.
Lange tijd waan ik me nog in diepe tevredenheid en warme gloed. Ik droom verder. Donkere decemberdagen doorsta ik met whisky voor een warme kachel op een berenvel. Close en gearmd met mijn vriendin onder een warme zachte deken met sweet memories aan een geweldig concert. Geluk is zo simpel. Ligt in alle eenvoud besloten. Need to say more?
[i]Impressie liveconcert [url=http://www.tindersticks.co.uk/]Tindersticks[/url] Muziekcentrum Eindhoven 11-12-2008[/i]
Mien
[img align=left]http://liveon35mm.files.wordpress.com/2008/05/tindersticks31_m.jpg[/img]
11 reacties
Dees · 13 december 2008 op 13:39
Dit vind ik zo knap… Om met woorden de zachte, milde, haast weemoedige euforie van een mooie voorstelling weer te geven. Mij lukt dat niet…
Ooit luisterde ik heel veel naar Tindersticks, nu al jaren niet meer gehoord. Maar na het lezen van jouw stukje komt daar verandering in. Mooi Mien.
Siebe · 13 december 2008 op 14:38
Ik ben eigenlijk nog maar sinds kort begonnen Tindersticks te verzamelen, hoewel ik ze langer ken. Ik vergis me kennelijk maar meende ook dat ze kapot of uit elkaar waren en dat Stuart Staples het tegenwoordig in zijn uppie deed. Misschien doet hij het wel zo nu en dan in zijn uppie, er zijn er nu eenmaal meer die dat wel eens doen.
Mooi geschreven, maar ik vraag me af of dat komt door het stukje of door het blote feit dat ik bekend ben met Tindersticks en dus onmiddelijk begrijp wat je bedoelt. Net zoals het publiek de doodse stilte laat vallen zodra men weet dat de band opkomt, dat had ik toen ik je titel las. Snapje? Het is een vraag aan mezelf zeg maar. Met die wetenschap: mooi geschreven.
Wel vind ik (en dan hou ik ook op) dat je je misschien wat standvastiger bij je keuze had kunnen houden. Op de laatste alinea na heb je het als een +/- concertregistratie geschreven. Waarom dan de laatste alinea – en daarmee je hele stuk eigenlijk – tot een persoonlijke kerstgedachte gereduceerd?
Gr
S
Mup · 13 december 2008 op 19:11
Ik ben (nog) niet bekend met de Tindersticks, maar door je sprekende eerste vijf alinea’s zeker nieuwsgierig geworden,
Groet Mup
Anne · 14 december 2008 op 13:58
Gek is dat….Ik ken er niks van maar je beschrijving sluit aan bij de (voor mij totaal onaantrekkelijke) sfeer vermoed ik en je noemt David Lynch en Blue Velvet, dat ken ik wel en ik verafschuw die film, alles van David Lynch eigenlijk. Zó kitcherig, zo maniëristisch, zo alleen maar een gemáákt zware sfeer zonder iets substantieels daaronder dat voor mij persoonlijk de indruk van de Tindersticks verpest is, nog voordat ik iets gehoord of gezien heb. Dat is het tegenovergestelde van wat je bedoeling was neem ik aan. Voor mij is het ondoenlijk om de registratie te bekijken, mijn internetverbinding is gewoon een ouwerwetse dial-up verbinding, en filmpjes en/of geluidsbestanden downloaden kost uren. Dus daar begin ik niet aan.
Al met al, mij lijkt het veel vuur maar weinig echte hitte, maar ik kan me natuurlijk heel erg vergissen, zo lang ik niks gehoord en gezien heb weet ik uiteindelijk niks.
Prlwytskovsky · 14 december 2008 op 19:26
Tindersticks? Who??????
Nieuwsgierigmakend beschreven, dat wel. 😉
lisa-marie · 15 december 2008 op 09:59
Ik ken ze niet maar dit heb je prachtig neergezet, het ademt een en al sfeer uit.
En het maakt mij nieuwsgierig naar ze.
arta · 15 december 2008 op 14:31
Zeker mooi neergezet, jammer van die drie storende fouten in de eerste twee alinea’s.(pulsend ipv pulserend, vlakkeren ipv flakkeren, een prachtige lichtbeelden met een ‘een’ teveel)
🙂
pally · 15 december 2008 op 15:46
Wat ik mooi aan je stukje vind , Mien, is een groot enthousiasme dat je probeert over te brengen op de lezer. Het zou zomaar de recensie van een concert in de krant kunnen zijn, geschreven door een enthousiaste muziekrecensent.
Bij mij wilde het niet werken, ook niet na het beluisteren van de muziek.
Het is niet zo mijn muziek, eigenlijk. Ik word meer bewogen door de songs van Leonard Cohen, Tom Waits en Janis Ian b.v. Of door klassieke muziek.
maar dat blijft een kwestie van smaak, natuurlijk
groet van Pally
(en ‘kleurenpallet’ moet, denk ik, ‘kleurenpalet’ zijn?)
Mien · 15 december 2008 op 16:52
Dank voor alle reacties.
Ben blij dat ik de passie prikkelend heb kunnen doorgeven.
In mijn enthousiasme iets teveel taalfouten.
Ik zat ook op het puntje van mijn stoel bij het schrijven en vergat daardoor de puntjes op de I te zetten. Slordig. Een taalles voor de volgende keer.
Groet, Mien
Neuskleuter · 15 december 2008 op 20:35
Heerlijke sfeerbeschrijving, in een lekker schrijfritme van kortere en langere zinnen. Wat Anne juist tegensprak, spreekt mij meer aan, zeker bij de naam David Lynch. Apart, in ieder geval.
En ook ik ben nieuwsgierig geworden, zo eens even Googelen 😉
KawaSutra · 16 december 2008 op 23:16
Nee ik ken ze niet. Waarschijnlijk omdat ze geen deel uitmaken van mijn muziekwereld. Maar zeker mooi beschreven, een verademing. Wat mij ook aanspreekt is de variatie in jouw columns.
[quote]Het publiek vervalt langzaam in tranche.[/quote]
Ik neem aan dat je hier trance bedoelt. Tranche is een financiële term.