Tovernaaister

Vanmiddag kwam hij thuis, bezweet, moe en een tikkeltje teleurgesteld. Het kunstje wat hij wilde leren, was alle keren mislukt. En er zat weer een nieuw en groot gat in zijn afgezakte honderd-gaten-broek. Als het even kan is hij in zijn vrije uren te vinden op en rond de half-pipe, waar hij onuitputtelijk back flips en andere sprongen oefent. Aan zijn voeten bungelen grote lompe schoenen met wieltjes eronder, hij vliegt er mee alsof hij er mee geboren is. Lopen zonder, gaat hem niet makkelijker af.

‘Mam, kan jij dat nog een keertje maken?’ vraagt hij voor de zoveelste keer. Terwijl hij naar zijn kamer gaat.
‘Ik zal zien’, roep ik hem na.
Even later komt hij terug in een andere broek, hangt de grote-gaten-skate-broek goed zichtbaar over een stoel. Zonder woorden laat hij mij voelen dat hij het liefst ziet dat het gat nu ter plekke dicht gegoocheld wordt.
‘Jij bent de liefste mama die ik ken’, slijmt hij nog even glimlachend naast mij.
Ik kijk omhoog in zijn ogen, schattig is hij zo, denk ik even, ik zeg maar niets, ken hem al een poosje. Ik heb niets te klagen met deze puber, maar ook hij heeft zo zijn streken.
‘Ik zal straks kijken en maak hem later’, antwoord ik hem.
Nu ga ik door met het eten koken en zie straks wel of er nog iets te maken valt.

Hij heeft alle vertrouwen in zijn mams, die doet dat gewoon wel even voor hem.
Als ik later de broek bekijk, weet ik eigenlijk niet goed waar ik moet beginnen en hoe ik dit nu weer oplos, zonder hem teleur te stellen.
Ergens onder in de naaidoos heb ik nog wat stukken van oude spijkerbroeken en vraag hem of hij het als een probleem ziet, als er een donkerder stuk onder genaaid wordt.
‘Maakt mij niks uit hoor mam. Als ik hem morgen maar weer aan kan, het is mijn lievelingsbroek.’

Die avond puzzel en goochel ik zijn broek weer heel, mij ondertussen afvragend hoelang hij heel zal blijven. Er komt toch echt een dag dat ik niet kan waarmaken, wat hij van mij verwacht. Ook ik ben maar een mens en geen tovenaaister.