Vreselijke beelden zijn het. Vrouwen zoals ik. Moeders zoals ik. Toch is er een groot verschil. Je ziet dat hun haren al veel te lang niet zijn gewassen. Ze lijken de hoop te hebben opgegeven op een mooiere toekomst. Tijden zoals vroeger, toen ze nog dromen hadden, mooiere kleding en de wereld aan hun voeten lag. Daar is nu geen tijd voor. Hun kinderen zijn de voornaamste zorg en elke dag de onvermijdelijke vraag: “Wat zullen we eten?” Inmiddels zouden deze beelden me niet meer moeten choqueren maar het went nooit…
Kinderen lopen rond in vale hemdjes, hun haren tegen hun hoofdjes geplakt van het zweet. In de verte loopt een vrouw in een oude trui. Ik mag misschien al blij zijn dat ze íets heeft gevonden om aan te trekken. Overal is lawaai en gillen kinderen. Een paar jongens maken ruzie om een paar blokken. Zo triest om te zien. Er loopt een klein meisje te huilen. De tranen stromen over haar gezicht, ze heeft snottebellen en roept om haar moeder. Het is al zó gewoon geworden. Niemand kijkt meer op. Het meisje loopt snikkend door.
Gelukkig lopen er ook mensen rond die helpen. Mannen en vrouwen die ervoor hebben gekozen op zo’n vreselijke plek te staan. Elke dag weer. Bewonderenswaardig vind ik het. Ze zijn te herkennen aan hun gele shirts met logo. Continu worden ze aangeklampt met vragen. Regelmatig weten ze ruzie te voorkomen en geduldig staan ze de rijen vragende mensen te woord. Iedereen wilt weten waar hij aan toe is. Als er dan eindelijk eten is, stormen ze erop af. Ze lijken uitgehongerd. Geen kruimeltje blijft liggen, maar het is nooit genoeg.
Je krijgt nu vast een beeld voor ogen. Verdriet zoals we dat elke dag op het journaal zien. Mensen met nietsziende ogen die op de automatische piloot proberen te overleven. Een beeld van een vluchtelingenkamp vol ellende. Maar wat hierboven staat beschreven gaat niet over een land ver weg. Niet over een land vol mensen in oorlog, getroffen door ziekte of honger. Het gaat over ergens dichtbij. Ik was er ook, want net als zij, doe ik ook alles voor mijn kind. Maar NOOIT ga ik nog naar een indoorspeeltuin!!
Jan
15 reacties
troubadour · 3 december 2014 op 18:10
Moeilijk, je leent de serieuze aandacht en mobiliseert de bewogenheid van de lezer om hem vervolgens te confronteren met een luchtige bagatelle. De lezer voelt zich dan een beetje misbruikt, baalt wellicht van de overdreven exaltase. Overigens, schrijverskwaliteiten genoeg.
La_vie_en_rose · 3 december 2014 op 18:52
Dit is toch een grap?
Om zulke dingen te schrijven moet je ofwel een aandachtshoer zijn, ofwel gewoon erg gestoord.
Van enig schrijftalent bespeur ik trouwens, excusez-moi – niks, noppes, NUL.
Meralixe · 3 december 2014 op 19:46
Oei, oei, oei, La – vie- en – Roze, ik geloof dat je echt kwaad bent?
Kijk, dit is nu al de vierde column van… ja, van wie? Zo te lezen van een soort supermensen die de wereld aan hun voeten hebben met, en dat hebben ze me ook geleerd, gebakken lucht. Maar dat, dat weten ze zelf nog niet.
Ik merk ook dat ze elders nergens meewerken aan ‘onze’ site. Zelfs onder de eigen column kan er nog geen bedanking of iets dergelijks af. Maar ja, wat zou je willen, in hun superieure ogen zijn wij waarschijnlijk maar wat uitgeblust gepeupel. 😎
La_vie_en_rose · 3 december 2014 op 20:00
Neen hoor, Meralixe, totaal niet.
Ik vind het gewoon erg irritant hoe ze neerkijken op anderen, meestal de “gewone” moeders die hun leven inzetten voor kind en man.
En dit tot vervelens toe.
Want geef toe: na viér gelijkaardige columns hebben we de boodschap toch al lang begrepen?!
Suus · 3 december 2014 op 21:06
Ik denk altijd dat het aan mij ligt dat ik het niet begrijp of ergens juist heel goed? …..oh god de puntjes.
Die liggen dus aan mij…..
Ik leer ze ooit wel af.
Waarom reageer ik wel hier op en soms niet op m.i. haast literaire schrijfsels?
Dat durf ik pas totdat ik het zelfde niveau heb.
Of denk dat ik het heb.
Als ik echt eerlijk ben vind ik dit haast walgelijk.
Wat denk ik en wat zeg ik ?
Dat je in de 4 wheel drive naar huis reist.
Met je Prosecco, of wat er nu ineens weer in is, niet eens lezen wat een ander zegt.
Mijn kinderen zijn mijn wereld en ik ontvriend met hart en ziel.
Omdat ik moeder ben, en beslist het niet altijd goed deed, maar wel mijn best.
Ik ben er helemaal klaar mee
trawant · 3 december 2014 op 21:47
Mijn hemel, na het vorige stukje van jullie dacht ik echt dit is ‘rock bottom’, maar het kan altijd erger blijkt nu.
Tragisch dat is het zeker.
pally · 3 december 2014 op 22:08
Ik vind dit niet leuk, niet goed geschreven en ook geen niveau hebben. Verdwaald op deze site?
Mien · 3 december 2014 op 23:15
Goede column. Schrijftechnisch geen enkele aanmerking. Qua inhoud wellicht wat controversieel. Zeker gezien de reacties tot op heden. Maar ach, die zijn ook zeer voorspelbaar. Hetgeen je schrijft is pijnlijk herkenbaar. Waarschijnlijk dat daar ook de schoen wringt. Gelukkig heb ik vrijwel nooit passende schoenen. Graag gelezen. Nu nog verstouwen.
TutopdeHak · 4 december 2014 op 15:14
Dank je wel voor je reactie Mien,
De bedoeling is ook controversieel te zijn. Het is echter absoluut niet hoe wij zijn. Wel heftig om te zien hoe wordt gereageerd. Niet de bedoelde emotie maar wel een sterke.
Opbouwende kritiek nemen we zeker mee.
pally · 4 december 2014 op 21:15
Deze reacties voorspelbaar? En pijnlijk herkenbaar, Mien? Ik herken er niks in. Ook zie ik trouwens niet het op de hak nemen van zichzelf, zoals bij hun naam staat.
Maar goed, ieder zijn mening. Ik neem tenminste aan dat je dit serieus meent…
arta · 4 december 2014 op 08:06
Ik vind de vergelijking met een vluchtelingenkamp smakeloos.
En inderdaad, schrijftechnisch niets op aan te merken, jammer dat de inhoud oppervlakkigheid naar een nieuw level tilt.
Frans · 4 december 2014 op 09:25
Een beetje veel voorvochtmensen en zombies in de verhalen van Tutopdehak. Mensen een spiegel voorhouden, lijkt makkelijker dan het is.
Ferrara · 4 december 2014 op 22:07
Misschien is het de bedoeling dat de column met Koefnoen-ogen wordt gelezen en moeten we de schrijfsters zelf minder serieus nemen.
Mien · 4 december 2014 op 22:46
Helemaal eens.
TutopdeHak · 5 december 2014 op 15:53
:yes: Daar proosten we op! Met bubbels natuurlijk! 😀