Treinen

Als de treinen zijn vertrokken en de stilte weer op het perron de overhand neemt, het piepen van de wielen niet meer op de rails te horen is, de omroeper zwijgt, geen bel meer klinkt, is er alleen het geroezemoes van de enkelen die nog op hun eigen trein wachten. De grootste meute is al weg. Ik zoek je tussen die enkelen die met een sigaret en een broodje bij de rookpaal staan, omdat k weet dat je nog rookt. Ik loop door en zoek je in het restaurant dat half bezet is met verveelde mensen die of wachten op iemand of wachten op de trein die hen naar hun bestemming brengt. Ik zoek verder, loop naar de kiosk van het station en zie je eindelijk staan, verveeld kijkend in een blaadje, en traag elke bladzijde omslaand. Ik wil je roepen, maar krijg geen geluid uit mijn keel. Mijn God wat ben je toch mooi. Ik zie je staan in je lichtcrème lange broek, met je rode hakjes eronder, je halflange jas over je slanke lichaam, je lange blonde haren gedrapeerd over je slanke en ranke schouders. Ik fluister je naam. Je hoort me niet, nee natuurlijk niet. Het lawaai van het station is sterker dan het geluid van het gefluister van mijn stem.

Langzaam loop ik op je af en raak dan voorzichtig je schouder aan, ik wil je niet laten schrikken. Je heft je hoofd op en kijkt links naar mij, ik zie een opgeluchte glimlach. ‘Hier ben ik dan”, zeg ik verontschuldigend”. ‘Hé, dus je hebt me gevonden”, zeg je.
Je draait je om en wij omhelzen elkaar, het damesblad kreukelt tussen ons in. Maar dat is niet zo belangrijk als het gevoel dat ik krijg wanneer ik jou in mijn armen houd. Mijn lief wat heb ik je gemist. Jij kust mij op de wang en legt met een nonchalant gebaar het blad op een stapel boeken, de man achter de toonbank zie ik geïrriteerd kijken maar jij trekt je er niets van aan.

“‘Zullen we eerst een bakkie drinken, en even lekker bijpraten”? ” Oké lijkt mij een strak idee en samen lopen we gearmd naar het restaurant. Op het perron aangekomen zie ik in de verte de trein die jou weer van mij wegtrekt. Ik wil je nog niet laten gaan dus doe snel de deur van het restaurant open, duw je snel naar binnen en trek je door de zaal mee, ver van de rails vandaan. “‘Mijn trein komt zo, ik dacht dat het later zou worden met al die vertragingen”, zucht ze en kijkt mij met een spijtige blik aan,

‘Sorry maar ik kon niet eerder, mijn trein had een uur vertraging, zodoende ben ik zo laat” klikt het vol verdriet uit mijn mond. Dan zien we haar trein van bestemming op het perron met piepende remmen stoppen. De ober loopt op ons af en nee knikkend staan we alweer op, en met de tranen in de ogen lopen wij naar de uitgang van het restaurant. “Nou lieffie ik ga weer, jammer dat het zo kort was, weer een uur voorbij voor niets”, verzucht zij. “Ja maar daar kon ik ook niets aan doen”, antwoord ik kribbiger dan dat ik bedoelde.
“Nou ja volgende keer maar weer de auto dan maar hé, lijkt me toch beter voor onze relatie. Dit werkt ook niet echt zo”. We omhelzen elkaar en zij stapt in, ik zie haar een plekje bij het raam zoeken. En alweer verdwijnt ze voor een paar weken uit mijn leven. En daarom haat ik die NS toch zo. Ik geef hen de schuld van het falen van onze relatie, omdat elke keer maar weer die vertragingen opduiken, en zo vertraagt en verdwijnt ook je relatie. Terwijl ik als kind altijd dacht dat de NS stond voor Nooit Scheiden.

Nu heb ik er een heel andere tekst voor gevonden Nimmer Sporen.