Treinreis anno nu

Vroeger was het eenvoudig. Je ging naar het station, kocht voor een schappelijk bedrag een kaartje, liep op je gemak naar het perron, zag stipt op tijd een trein van afdoende lengte het station binnenrijden, stapte binnen in een oase van rust en ruimte, zocht een coupé die je aansprak, zetelde je achterwerk in het leer van een vrije stoel naar keuze en liet je comfortabel vervoeren naar je plaats van bestemming.

Tegenwoordig werkt het anders. Je gaat naar het station, realiseert je als treinreiziger in ruste dat je tegenwoordig een OV chipkaart nodig hebt om met de trein te kunnen reizen, baant je een weg door de tientallen kortingspasjes en klantenkaarten in je portemonnee, vindt de OV chipkaart die je ooit in een vlaag van verstandsverbijstering hebt gekocht maar nog nooit hebt gebruikt, constateert dat deze een houdbaarheidsdatum heeft die al lang en breed verstreken blijkt te zijn en sluit aan in een oneindige rij wachtenden voor de enige functionerende kaartautomaat die het station rijk is.

Je irriteert je aan je voorgangers die kennelijk zo koudbloedig zijn dat het touchscreen maar geen notie krijgt van hun bestaan, gokt je een weg door het meerkeuze-examen dat de gele kolos je voorlegt, wordt overmand door het gevoel bestolen te worden als je het transactiebedrag te zien krijgt, betaalt met PIN en gepaste tegenzin en grist gehaast het verworven kaartje uit de automaat.

Je rent bijna in volle vaart tegen een gesloten poortje aan dat kennelijk geopend moet worden met het zojuist verkregen kaartje, ziet al nagelbijtend toe hoe het scanoppervlak tot drie keer toe weigert je kaartje te accepteren, caramboleert tussen een horde tegemoetkomende treinverlaters richting het juiste spoor, ergert je aan mensen die de roltrap-etiquette in de wind slaan en hoort klemvast op een roltraptrede het elektronische geluid dat voor fluitsignaal moet doorgaan.

Je wordt op het perron toegekeken door de remlichten van de trein die je graag had willen halen, brandt je gehemelte aan een kop koffie die je koopt om het extra half uur wachttijd te verzachten, bent getuige van een gestaag aangroeiende menigte die kennelijk op dezelfde trein wacht als jij, ziet ruim vijftien minuten te laat een piepklein Märklin treintje het station binnenrijden, weet je amper in het afgeladen voertuig te wurmen en laat je als haring in een ton naar je plaats van bestemming vervoeren.

Noem me een oude lul, maar ik vond het vroeger toch beter…