Tussen zout en kruiden in

Zoals zo vaak schuift mijn arm over het bureau om zonder aandacht of oplettendheid een balpen te pakken. De woorden die door mijn kop schieten wil ik heel snel een eigen leven laten geven op papier. Maar iets zorgt er voor dat het deze keer niet lukt om de pen tussen mijn vingers vast te klemmen en in de actieve status te brengen. Dat iets zit tussen mijn oren maar nog meer in een wit omhulsel om mijn rechterarm. Binnen dat omhulsel is het niet helemaal pluis. Door een scheur in het gebeente veranderen de anders zo lenige vingers in stijve krachtenloze staken. Stijve staken die niet eens in staat zijn om een lichtgewicht balpennetje op te pakken. Na een heleboel inspanningen geven de staken het maar op en de linkerhand komt aansnellen, pakt met een elegant gebaar de knalgroene balpen met aanbeveling erop voor de lokale klusjeman op , laat de stift er uitknallen en plaatst de punt bovenaan het papier . De rechterstaken leggen zich vermoeid en pijnlijk bewust van hun falen te ruste op de tafel.

Maar nu de linkerhand de pennevruchtenmacht heeft overgenomen, blijkt de harde schijf tussen de oren helemaal gewist. De sprankelende tekst als begin voor een column is niet meer terug te vinden. Bovendien hebben ze daarboven iets tegen een linkse aanpak van de woorden. Met een beetje duwen, trekken en masseren van de grijze massa komt er toch een achtergebleven woord bovendrijven. De geur van lekker eten en de klanken van een gezellige sfeer proberen de rafels van de tekst weer tot een samenhangend geheel te weven.

Een restaurantje op de hoek van twee straten waar spontane meubeltjes bij goedgebekte mensen, die zich schrijvers wanen, hilarische gesprekken alle ruimte geven om in de frisse zachte-g-lucht te ontpoppen tot stof waarover tot in lengte van dagen weer geschreven kan worden. De aanwezigen kunnen niet alleen met de tikvingers maar ook met de tongriem overweg. Zeker als er wat smeuiige drankjes en kruidige gerechten langs geschoven worden.
Zal ik daar in mei heel toevallig eens langslopen en met een net aangemelde naam me bij het gezelschap voegen? Misschien is het toch beter om me iets eerder te melden en weer eens in de pen te klimmen. Het is altijd leuk om mensen die je eigenlijk al heel goed kent, zonder ze ooit of af en toe te hebben gezien, weer te herkennen.

De herinnering aan dat leuke terrasje en het goddelijke voedsel heeft meteen een inspirerende uitwerking en er schiet mij een klinkende column in het hoofd, Hierna kan ik mij weer met goed fatsoen aanmelden voor het zomerse kruidige ritueel. Maar helaas is het nog geen zomer en momenteel zitten we over zout te tobben. De winter staat nu eenmaal in het teken van strooien. Na Sinterklaas, Kerstman en Vadertje Tijd komen de gemeentemannen midden in de nacht zand in onze ogen, pardon zout op beijzelde parkeerplaatsen strooien. Maar helaas, de begroting was niet geheel sluitend. Koning Winter is vanuit zijn ijspaleis de scepter gaan zwaaien. De tekorten veroorzaakten beijzelde wegen. En die ijzel heeft er weer voor gezorgd dat ik door gips om mijn rechterpols een gevecht moest leveren om mijn linker hersenhelft met mijn linkerarm te laten communiceren. A hell of a job. Door de enorme inspanningen is alleen het woord overgebleven waar dit hele verhaal door is ontstaan.
Tot La Cocottes.
betekende dat nou ook weer?