Ik zat afgelopen zondag met onze kleinzoon lekker in het zonnetje op een bankje in het speeltuintje voor ons huis. Wij hebben namelijk een speeltuintje voor onze deur. Een gemeentelijk tegeltuintje bestaande uit een houten huisje en twee exotische beesten met zo’n blauwe wipveer onder hun kont. Ter bescherming van het gemeentelijk eigendom is er een muurtje omheen geplaatst van gewapend beton. Dat vond de gemeente nodig. Halve meter hoog en ruim dertig centimeter dik. Hufterproof heet dat….
Paar huizen verder ging een voordeur open en huppelde er een klein blond meisje van een jaartje of tien naar buiten. Ze was gewapend met een ipad, legde het ding voorzichtig op het betonnen gemeentemuurtje, keek om zich heen en bewerkte het scherm met haar vingertjes. Resultaat: mijn heerlijke zondagochtendrust werd wreed verstoord. Uit de beide luidsprekertjes kraste in stereo het vreselijke geluid van ene K3. Niet dat ik dat zelf wist. Ik had er zelfs nooit van gehoord. Het meisje zei het ietwat verontschuldigend. Misschien omdat ik wat nors keek. Alsof ik de ipad inclusief K3 met een flinke voorhamer in elkaar zou willen rammen.
Vervolgens begon ze te bewegen. Te huppelen. Op de maat. Ze kon een dansje met een stokje want dat had ze geoefend. En dat deed me al rillend ergens aan denken. Aan dansjes met zo’n soortgelijk stokje. Zo’n vreselijk twirlstokje. Ik was namelijk ooit bij toeval getuige van een passerende optocht waarin een nestje miniretjes, uitgerust met voornoemde glimmende stokjes achter de muziek aanhuppelden. Van die kleine in glitterpakjes gestoken meisjes die al dansend het stokje in de lucht gooiden en dan probeerden op te vangen. Mikado op de straat.
Nog erger: de bijhorende mama’s. Een doorsnee van “Katendrechts mooisten”. Voorzien van plakplaatjes, gouden kettingen, tijgerprint-leggings en enorme scheepstoeters waarmee ze probeerden de kleintjes te regisseren. Absolute apotheose: de ruzie tussen een drietal moeders die elkaar in het bijzijn van de miniretjes met de opgeraapte twirlstokjes bont en blauw sloegen…
Ik schoof wat onrustig op het bankje heen en weer. Het geluid uit de ipad had inmiddels de eindstreep van K12 bereikt en ik begon de toegevoegde waarde van het gewapende muurtje te snappen. Het buurmeisje veegde nu voor de vijfde keer over het scherm.… Maar K15 werd me toch echt teveel.. Ik sprong op en drukte nijdig op een zwarte knop wat ik tijdens de K9-uitvoering had ontdekt. Het geluid verstomde, ze liet vervolgens ietwat geschrokken haar stokje vallen, pakte de ipad en rende naar binnen….
Mijn kleinzoon sprong van het bankje, raapte het stokje en deed een voorzichtige poging tot een huppel. Ik zag het meteen voor me… Onze kleine man, gestoken in zo’n glitterend huppelpak, gewapend met een twirlstok en ik langs de kant tussen het opgeblondeerde tijgerprint-legioen. “Geef dat stokje maar snel aan Opa, vent. Dan geeft Opa hem heel snel terug aan dat meisje want dit is echt geen speelgoed voor jou”.
Brompot
7 reacties
troubadour · 16 januari 2014 op 11:20
Ik vind het een correct geschreven column, taalkundig en zo, maar van de inhoud moet ik huiveren! Toen je het had over een ‘meisje van een jaartje of tien’, begon het al. Er ontrolde zich een horror scenario daarna, miniretjes worden weggevaagd, moeders laat je elkaar de hersens inslaan en het meiske van een jaartje of tien wordt heengezonden. Ga voetballen met je kleinzoontje!
Ferrara · 16 januari 2014 op 21:31
Brompotcolumns zijn columns met een knipoog. zo moeten we deze dan toch ook opvatten denk ik.
Een Opa die nog nooit van K3 gehoord heeft, heeft waarschijnlijk(nog) geen kleindochters. En een beetje Opa probeert ook voor andere kinderen aardig te zijn.
Als het waar is verdien je niet beter dan dat de, in tijgerlegging gestoken, moeder van het deerntje je bont en blauw heeft geslagen met het twirlstokje. 😉
brilmans · 16 januari 2014 op 23:16
Kan niet wachten op de tijd dat dit meisje haar kant van het verhaal hier schrijft 😉
Je schrijfwerk is weer meer dan aardig en ik voel de humor. Leuk gedaan. Brompot.
Alleen het woord ‘jaartje’ dat trek ik niet. Een jaar is een jaar.
Nachtzuster · 16 januari 2014 op 23:35
Ik heb hardop zitten lachen om deze column. Wat een lekkere galbakken humor!
[quote]Mikado op de straat[/quote]
:yes:
Mien · 18 januari 2014 op 19:16
Ik had het drama nog iets meer opgevoerd. Het blijft te braaf. Maar de ingrediënten voor een spannende column zijn absoluut aanwezig. Nu de peper nog. ‘Mikado op straat’ is dan wel weer heel goed gevonden.
Bart Brompot · 18 januari 2014 op 21:20
Ik was nog vergeten te melden dat de busjes die na de optocht werden gebruikt voor de afvoer van de miniretjes en mama’s, bezaaid lagen met lege bierblikjes… En bij het gesuggereerde voetbalspelletje van Troubadour krijg ik flashback’s van ouders van F-jes die vanwege een scheidsrechterlijke beslissing rollebollend over het veld gingen… Zal er een column aan wijden… :soccer:
Pierken · 18 januari 2014 op 21:57
En wie weet anderen een reactie Bart.