Dinsdag 19 januari 2015 is een zwarte bladzijde in de wereldgeschiedenis. Op die dag werden we mondiaal teneergeslagen door een gebeurtenis die de vluchtelingenproblematiek in proportie doet verschrompelen tot het formaat van een Tic Tac. Uitgevers van geschiedenisboeken besloten die dag in spoedberaden tot onmiddelijke herdruk van hun werken, om deze historische gebeurtenis te vereeuwigen voor het nageslacht. Geëmotioneerde wereldleiders condoleerden elkaar over en weer met hun verlies. De hele wereld was in shock: Twitter was uit de lucht.
Het regende klachten van monddood gemaakte Twitteraars die kampten met ernstige vormen van ontwenningsverschijnselen; alsof men collectief cold turkey was gestopt met roken. Als Twitter niet uit de lucht was geweest, was het uit de lucht zijn van Twitter trending topic geweest op Twitter. Als u mij nog kunt volgen.
Toen mij de ophef over de Twitterstoring ter ore kwam, werd ik overvallen door een intens gevoel van schaamte. Schaamte om deel uit te maken van een mensheid die zó diep gezonken is, dat zij zich druk maakt om een tijdelijk onvermogen om lukraak nutteloze, vermeend grappige opmerkingen het digitale universum in te slingeren.
Sinds de opkomst van social media heb ik gaandeweg steeds meer het gevoel gekregen de aansluiting met de mensheid te verliezen. Ik kan simpelweg niet bevatten wat mensen ertoe beweegt om andere mensen ongevraagd te willen lastigvallen met in superlatieven beschreven teasers over gelukzalige privélevens, hilarisch bedoelde foto’s van honden met Unox mutsen op, ononderbouwde meningen over oninteressante onderwerpen, en ga zo maar door.
Maar wacht eens… Is het schrijven van een column eigenlijk ook niet ongevraagd mensen lastigvallen? Is een column niet gewoon een tweet zonder lengtebeperking? Is dit mijn schreeuw om aandacht?
Eureka, ik ben een aandachtsgeile narcist! Ik hoor er helemaal bij!
18 reacties
troubadour · 23 januari 2016 op 13:15
Soms zijn columns vermakelijk, boeiend of zelfs leerzaam. Daarom blijf ik ze lezen.
Meralixe · 23 januari 2016 op 14:47
Welkom op column x.
Twitter is DE vijand van column x. We zijn met zijn allen aandachtsvragers. Waarom drie á vierhonderd woorden gebruiken als het met zeven ook al werkt.
troubadour · 23 januari 2016 op 18:48
Perfect Meralixe, goed gezegd!
Odette · 23 januari 2016 op 20:22
Pardon, Troubadour en Meralixe? Met je vijand van columnx.nl?
Jullie vergeten voor het gemak dat columns hier ook op Feestboek worden geplaatst en tot voor kort ook op Twitter. Voor het bereiken van een groter publiek dan alleen deze leeskamer.
Hoezo dan vijand? je wilt toch worden gelezen, als schrijver? Of kweken we hier slechts een vijver van miskend talent? Ik mag toch hopen van niet.
Beetje contradictie in terminus, lijkt mij.
Ja, in real life gesprekken en tijdens verjaardagen is het niet hip, hot en verstandig om gelijktijdig te twitteren. Soit. Ik weet echter één ding zeker: zonder het medium Twitter had ik de verbouwing van mijn betonpaleis niet overleefd én had ik de zorg voor mijn moeder niet volgehouden tot ver óver het graf.
Twitter is niet alleen zeuren, miepen, zaniken en roeptoeteren. Twitter is ook delen, van verdriet tot uitzinnige vreugde.
En dat laatste wordt -zeer tot mijn spijt- nog wel eens vergeten.
*briest nog na*
Esther Suzanna · 24 januari 2016 op 09:58
??
Odette · 23 januari 2016 op 16:00
Bruun *fluistert* het was 19 januari 2016.
Maar… Welkom 😉
Twitter is sinds 2009 een volmondig social mediaplatform. Daar horen roeptoeteraars bij maar zitten ook pareltjes tussen. En juist die laatste categorie, die pareltjes, twitter ik nog steeds. Naar volle believen.
Bruun · 23 januari 2016 op 16:45
*schaam* Inderdaad, 2016 bedoelde ik. Nu moeten de geschiedenisboeken nogmaals herdrukt worden 😉
Odette · 23 januari 2016 op 20:23
Gewoon lekker doorschrijven, Bruun. Het is nog maar januari. Wanneer je in april nóg 2015 schrijft, is er wat mis.
😉
troubadour · 24 januari 2016 op 05:26
Je trekt nogal van leer Odette. Ik ken het fenomeen Twitter niet. Had dus mijn mond moeten houden. Zo wil ik ook nog een keertje blowen, dat ken ik ook nog niet.
Mien · 23 januari 2016 op 18:32
Ik zeg altijd tegen mijn Twitter: “Get into the bowl!”
Ik krijg dan steevast het antwoord terug: “You get into the bowl!”
Dan berust ik … Ook op 19 januari 2016!
Welkom op CX. Leuk debuut.
Esther Suzanna · 24 januari 2016 op 09:57
?
trawant · 23 januari 2016 op 19:36
Ik heb je column doorgelinkt, gehashtagt en voortgetweet, mijn 2356 vrienden hebben allemaal geliket..geweldig toch..?
Leuke binnekomer..!
Esther Suzanna · 24 januari 2016 op 10:00
?
trawant · 23 januari 2016 op 19:38
binneNkomer, dat krijg je van die social media..
Odette · 23 januari 2016 op 20:24
Nee, meneer T, dat was gewaun een vaut.
*gemeen grijnst*
Off topic meneer T: fijn je hier te lezen.
Esther Suzanna · 23 januari 2016 op 20:50
De comments zijn al net zo lekker als de column zelf… *grijnst*
Twitteren doe ik niet, maar ik roeptoeter lekker stug door via Feestboek!
Leuke column 🙂
Bruun · 24 januari 2016 op 11:29
Bedankt allemaal voor de (positieve) reacties. Altijd spannend, zo’n eerste keer…
arta · 25 januari 2016 op 12:58
Ik vind het altijd zó bijzonder hoe mensen meningen vormen over zaken waar ze alleen maar ‘van horen zeggen’ mee te maken hebben.
Persoonlijk vind ik die ophef over de #TwitterDown en al die zelfgecreeërde sprookjeslevens ook overdreven, hoor, maar er zijn hele volksstammen die er op teren, niks mis mee.
Zelf gebruik ik het privé weinig, maar zakelijk ben ik er 8 uur per dag mee bezig, icm de andere scheldwoorden Facebook, LinkedIn, Vine, Snapchat, Meerkat enz. enz.
Je leest wel lekker weg, hoor Bruun, ben benieuwd naar jouw volgende!