Het is nu bijna vijf jaar geleden. Mijn leven was een aaneenschakeling van feestelijke gebeurtenissen gedurende bijna een jaar. Zowel op mijn werk als thuis. Wel kei- en keihard werken, maar ik kon mijn ei helemaal kwijt op een fijne school met fantstische collega’s. Mijn gezinnetje was druk, maar liep op rolletjes; mijn kinderen groeiden en bloeiden. En toen ging het mis. Ik donderde met een rotklap in de valkuil van het positieve.
Het heeft een tijdje geduurd voor ik begreep, waarom ik juist in deze toptijd afbrandde. Te beginnen bij een verlamming in mijn gezicht, via twintig kilo verliezen, tot totale uitputting. Ik stond voor raadselen en mijn omgeving ook. Maar ik heb de oorzaak achterhaald. Het tempo van leven was veel te hoog en ik sloeg fases over, die voor mij noodzakelijk zijn om goed te kunnen functioneren: de voorpret en de napret.
Inmiddels heb ik mijn levensritme kunnen aanpassen aan wat ik kan behappen. Essentieel daarbij is, dat ik duidelijk de periodes van voorpret en napret meeplan in mijn agenda. Het is maar net hoe je in elkaar steekt, maar op deze manier functioneer ik optimaal en voel me het sterkst. Een intense manier van leven is voor mij uitkijken dat ik niet volloop met onverwerkte gebeurtenissen en ervaringen tot het vat volzit en explodeert.
Vreemd genoeg kan ik met moeilijke situaties veel gemakkelijker omgaan. Dan is het ertegenaan, erdoorheen en zo snel mogelijk weer achter me laten. Het leven heeft me niet gespaard. Mijn optimistische aard heeft me menigmaal op de been gehouden. De grootste talenten die me gegeven zijn, zijn mijn blijheid en veerkracht.
Zo langzamerhand begin ik een oude dame te worden en ik ga die uitdaging met plezier aan. Het leven heeft me gelouterd en voldoende bagage gegeven om vrolijk oud te worden. Een spannende fase weer. De voorpret om de 100 te halen is al begonnen. Hopelijk mag ik de napret ook nog beleven.
9 reacties
ignatius · 23 augustus 2004 op 18:27
Hartstikke klote zo’n brand-uit! 🙁
Integer geschreven.
sally · 23 augustus 2004 op 20:39
lieve ma3anne,
sommige dingen moet je zelf meemaken om je voor te kunnen stellen zegt men wel eens.
Ik kan me er heel veel bij voorstellen omdat ik het in m`n nabijheid wel eens meegemaakt heb.
Ik hoop eerlijk gezegt niet dat het mij overkomt dat ik de controle over mezelf kwijtraak.
Vind het heel knap dat je er zelf weer uitgekomen bent en er zo over kan schrijven.
veel liefs
sally
Mosje · 23 augustus 2004 op 22:28
Zijn wij niet ongeveer van dezelfde leeftijd? Zou jij jezelf dan alsjeblieft niet een oude dame willen noemen?
😉
Kees Schilder · 23 augustus 2004 op 22:50
knap geschreven.En oud?? welnee!
Louise · 24 augustus 2004 op 09:24
Tja Marianne, een stukje met een boodschap, die okk nog eens nieuw voor me is. Nooit bij stilgestaan dat voor-en napret ook tijd en aandacht verdienen.
Een serieus stukje voor jouw doen, maar leest als een trein, net als anders.
Met plezier gelezen!
WritersBlocq · 24 augustus 2004 op 11:31
Goed geschreven en heel herkenbaar. Ik hoop dat je “nooit meer de ouwe” wordt, in de goede zin van het woord natuurlijk!
Groetjes, Writer’s Blocq.
Raindog · 24 augustus 2004 op 17:19
Het fenomeen burn-out is in feite al heel erg oud. Door de geschiedenis heen, gekoppeld aan de tijdgeest, heeft het echter steeds verschillende namen gekregen. Ik weet nog goed dat ik vroeger wel over mensen hoorde die ‘overspannen’ waren. Een woord dat dan met een lading uitgesproken werd dat ik dacht dat persoon in kwestie binnen de kortste keren dood zou gaan. Wat voor je naam je er ook aan geeft, niets menselijks blijft ons vreemd. Ik hoop het nooit mee te hoeven maken. Ik heb er wel eens dicht tegen aan gezeten maar heb het door oplettendheid nog net kunnen voorkomen (meteen na de kerstvakantie ontslag genomen na twee weken lang geslapen te hebben.) Voor mij was het toen belangrijk om te weten te komen waar mijn plafond lag.
Ik denk overigens dat je er sterker uit kunt komen. Dat moet ook wel, als je na je honderste nog napret wilt beleven ;-).
Dees · 24 augustus 2004 op 19:41
Kijk een beetje uit met vuur. Mooie column Marianne…
pepe · 25 augustus 2004 op 13:11
[quote]begin ik een oude dame te worden [/quote]
Een mooie oude dame dan toch wel he?
Zo wil ik ook wel oud worden;-)
(h)eerlijke column
Je weet dat mijn jongens nog steeds denken dat jij 26 bent he!!!