Uit het dagboek van een rijexaminator (1) Zomaar een werkdag

“Is dat niet eentonig, iedere dag rijexamens afnemen?” De opmerking kwam van een meisje dat in de eerste minuten van de rit geen sterke indruk maakte.
“Ach, dat valt wel mee. Je komt met veel mensen in aanraking en in het verkeer gebeuren altijd onverwachte dingen. Het is best afwisselend werk.” Dezelfde vraag was mij al duizend keer eerder gesteld.
Op een voorrangskruispunt zag ze een bromfiets aan de late kant. Door snel te remmen wist ze de zaak nog te redden. “Dat was bijna een fout van vijf punten,” zei ze giechelend. “Hoeveel levert een hollende voetganger op?” Die zijn moeilijk te raken, hoor!” Met twaalf streepjes op het uitslagformulier kreeg ze voldoende huiswerk mee tot het volgende examen.

Ze was de tiende en laatste kandidaat van die dag. Bij het invullen van mijn dagrapport maakte ik de balans op. Tijdens het eerste examen barstte een jonge vrouw tijdens het straatje keren spontaan in huilen uit. Toen ik vroeg wat er aan de hand was, zei ze: “Nu ben ik gezakt omdat de motor is afgeslagen.” In een paar woorden legde ik uit dat zo’n incidentje weinig invloed had op de uitslag van het examen. Zonder bedenkingen overhandigde ik haar na afloop het rijvaardigheidsbewijs en incasseerde twee dikke zoenen.

De tweede dame had haar handtas op de achterbank gezet. Tijdens het nemen van een bocht viel de tas op de vloer. Het dopje van een flesje parfum zat kennelijk niet goed vast, want binnen no time rook het interieur als een boudoir. Met het raam op een kier en de blower op standje vijf reden we door een regenachtige stad.

De derde klant was een oudere man die al diverse keren examen had gedaan. Terwijl ik zijn theoriecertificaat controleerde vroeg hij of ik naar een bepaalde stadswijk wilde rijden. “Ik ben daar goed bekend,” lichtte hij toe. Waarom ook niet, dacht ik klantvriendelijk. De route die ik reeds in gedachten had liep er gedeeltelijk doorheen. Op een druk kruispunt liep de zaak uit de hand. “Shit … de vorige keer ging het hier ook al mis,” hoorde ik in mijn linkeroor.

Tijdens het vierde examen remde de kandidaat voor een geel verkeerslicht waar we beter door hadden kunnen rijden. De vrachtauto achter ons moest vol in de remmen en stopte op een handbreedte van onze bumper. ‘Zuivelproducten’, las ik in de binnenspiegel. Ik hoopte dat zijn lading uit kaas bestond en niet uit eieren.

Nummer vijf was een ambtenaar die tijdens het rijden niet wilde praten. Ik koos een passende route en genoot van de stilte. Met een voldoende en een hoofdknik namen we afscheid.

“Kunt u voor mij een route kiezen zonder kuilen?” vroeg de vrouw die als zesde aan mijn tafeltje plaatsnam. “Ik ben net geopereerd en de hechtingen zitten er nog in. Wilt u ze zien?” Ik sloeg het aanbod af en beloofde mijn best te doen.

De zevende kandidaat schatte ik op honderdtwintig kilo. De zwaargewicht maakte een nerveuze indruk en luisterde met een bezweet gezicht naar mijn inleidend gesprek. Tijdens de rit was de spanning te ruiken. Na afloop kreeg ik een vochtige hand. “Ik heb al drie dagen diarree van de zenuwen,” bekende de man. Terwijl hij zich schommelend van mijn tafeltje verwijderde, liep ik naar het toilet waar ik voor de zoveelste keer die dag mijn handen waste.

Nummer acht was een jongeman die rechts instapte en snel ontdekte dat dáár geen stuur zat.

Toen ik aan de negende kandidaat vroeg of hij de achterruitverwarming wilde aanzetten, keek hij mij verbaasd aan. “Heeft u het dan koud? Ik zweet me rot!” De lachebek met de opmerking over de hollende voetganger maakte de dag vol en met een handtekening sloot ik mijn dagrapport af.

“Nog wat bijzonders meegemaakt?” vroeg mijn vrouw toen ik thuiskwam. “Nee hoor, een gewone werkdag,” antwoordde ik. “Is er vanavond nog wat leuks op de televisie?”