Uit z’n verband.

Het irritantste van ongesteld zijn is wel met maandverband op de fiets zitten. Helemaal als het boven de 25 graden is. “gebruik jij geen tampons?” vragen mijn vriendinnen verbaasd als ik weer eens in m’n broek zit te graaien. Nee ik gebruik dus geen tampons. Een keer geprobeerd, ik was vijftien en nog maagd. Nooit meer heb ik zo ongelukkig gelopen. Ja, jaren later na mijn eerste buitenissige avontuur maar dat is weer een heel ander verhaal. Ik hou er gewoon niet van als er iets mijn lichaam in gaat dat niet ergens aan vast zit. Dat gezwerf in mijn binnenste, ik vind het een eng idee. Dus mijn hele leven (nou ja, het ongestelde gedeelte ervan) ben ik gedoemd om zo’n vreselijke lap in mijn broekje te knutselen. En op de fiets dames en heren, krult ie al-tijd een beetje op en gaat het plakrandje dus al-tijd in je naad zitten. En hoe goed je de boel ook bijhoudt, er zitten al-tijd nog wel wat kleine donshaartjes. Niet te zien met het blote oog, maar geloof me dat je die fuckers voelt als je je lapje  weer fatsoeneert. Vandaag fiets ik met de kleine helemaal naar de stad. Mijn meisje vindt het heerlijk. Ja nogal wiedes. Die zit als een prinses voorop en zwaait naar alles en iedereen en wijst me op de dingen die ik normaal nooit opmerk met mijn gedachten overal. Eendjes, paardjes, schaapjes, een bonte stoet trekt aan ons voorbij. Of wij aan hen, beter gezegd. Uiteraard moet ik vandaag voor elk stoplicht stoppen en bij elke op en afstap voel ik het kreng draaien en draaien. (het verbandje, niet de kleine). Valt het je weleens op dat je soms minutenlang volkomen alleen kan fietsen of lopen, geen mens in de buurt. Maar dat op het moment dat je even wil grabbelen of krabbelen op private plaatsen er al-tijd iemand vlak achter je loopt. Net als met stoplichten. Heb je haast, of gewoon goede zin, staan ze allemaal op rood. Maar als je denkt: bij t volgende stoplicht even dat berichtje beantwoorden, zit alles ineens mee. Tegen de tijd dat we in de stad zijn is de situatie onhoudbaar en troon ik de kleine mee de V&D in. Als ik het onding uit mijn broek trek en de resten (ze scheuren open indien te zwaar belast) uit mijn plooitjes peuter bedenk ik me dat ik geen nieuwe bij me heb. Maar ach, ik zit al in “mijn lichtere dagen”, hoef maar even in de stad te zijn en kan vast wel bij een gezellige Etos een pakje scoren. Maar als we buiten staan zie ik dat het regent en dus doen we alleen het hoognodige en snellen we als het droog is terug naar de fiets. Mijn oogappel zit al snel weer uitbundig te zingen en ik zing luidruchtig mee (in mijn hoofd dan,want stel je toch eens voor…). Bij  het eerste stoplicht (ja hoor, we zijn er weer) sluiten een paar meisjes van een jaar of twaalf aan. Hun vrolijke geklets stopt abrupt en ik hoor alleen nog gefluister en gegiechel. Vreselijk zijn meisjes van die leeftijd, ik weet nog toen ik zelf zo was. Wreed en gemeen, al hadden we dat toen niet zo door. Dat zijn de dingen die je je later pas realiseert. Ik kijk om me heen wie het slachtoffer kan zijn van de afkeurende geluiden en achter-de- hand-giecheltjes. Niemand valt me op, de rest van de wachtenden is in mijn ogen vrij doorsnee. Maar ja, meisjes van die leeftijd vinden soms hele doorsnee mensen toch heel gek en stom. Op de terugweg slingeren we nog even naar de Etos voor luiers (ook voor mij) en gelijk wip ik nog even bij de Albert Heijn naar binnen. Heerlijk als ik zo’n efficiente bui heb. Als we thuiskomen til ik de kleine uit het zitje en breng haar naar bed. Heerlijk nog even een uurtje voor mezelf tot mijn meneer thuiskomt. Ik vlei me met een boek op de bank en val stiekem ook even in slaap. Mijn lief kust me wakker als hij thuiskomt om vijf uur. “zo schone slaapster, dus zo breng jij je dagen door als ik me uit de naad werk”. Ik geef ‘m een vriendelijke schop en schuif snel langs hem heen de keuken in. “Jezus Lief, wat heb jij nou?” hoor ik ‘m roepen. Verschrikt draai ik me om. “Wat dan wat dan wat dan??” vraag ik lichtelijk in paniek. “Je broek schat,ben je ongesteld ofzo?”. “Wat? Wat is er met m’n broek?” vraag ik verschrikt terwijl ik langzaam al een idee krijg van de verschrikking die zich heeft afgespeeld.. “Nou, kijk zelf maar even mop” lacht de engel van mijn hart met zijn hoofd in zijn nek. Nou heb ik niet bepaald een pretletter getroffen dus als hij zo lacht weet ik al dat het iets heel ergs is. Ik vlieg naar de w.c en trek mijn broek omlaag. Wat ik daar aantref… de combinatie: witte broek, ongesteld, nat zadel en geen maandverband werkt net zo goed  als de hooligans van Ajax en Feyenoord in een afgesloten oververhitte kamer met alleen bier en Frans Bauer uit de luidsprekers: een slagveld! Als in een film flitsen de laatste uren door mijn hoofd. De meisjes op de fiets, alle stoplichten, in het spitsuur, de Albert Heijn, de Etos, had ik al gezegd dat het spitsuur was? Ik word met terugwerkende kracht vuurrood van schaamte en neem me voor om voorlopig en waarschijnlijk voor altijd mijn boodschappen in het nabijgelegen dorp te doen. Ik krul me op op de bank en wacht tot het moment dat ik hierom kan lachen. Dat gaat waarschijnlijk wel even duren, dus jullie zien mij ergens deze winter wel weer.