Een hoogtepunt is het hoogsthaalbare. Dat weet ieder weldenkend mens. En een beetje vooraanstaand hooggeplaatst persoon stópt dan ook op zijn hoogtepunt, zodat hij de geschiedenis in gaat als een prachtmens, waar nog lang over nagepraat wordt. Ook dát weet iedereen.
Bíjna iedereen; Ruudje-nooit-genoeg had er nog nooit van gehoord. Hij was onverzadigbaar, net iets te gretig. Deze Ridder in de Orde van de Nederlandse Leeuw. Hij was bronstig, en ging voor goud wat betreft hoogtepunten. Als langstzittende minister-president van Nederland, werden maar liefst drie kabinetten naar hem vernoemd. Hij shockeerde het volk met zijn bezuinigingen, terwijl hijzelf méér wilde, niet minder. Deze Ruudje Shock verrijkte de Van Dale met het begrip Lubberaal gedrag en regelde op de valreep godzijdank ook nog een synoniem voor het uitgekotste woord ongewenst. Lubberiaans klinkt zoveel mooier. Hij werd bejubeld en gelouterd om zijn diplomatieke optreden, was een meester in het vinden van compromissen en gaf och Here, zijn hele loon terug aan de VN. Wat een kerel.
Genoeg toch?
Welnee.
Zijn torentjesoverleg was niet meer toereikend; te weinig diepgang. Aldus onze held. Dus belegde hij onder het mom van werkoverleg, diplomatiek en charmant als hij was, onderonsjes met vrouwelijke collega’s. Privé, onder vier ogen, met een verborgen agenda. Onderhandelen gebeurde ter hoogte van de heupstreek, overleggen deed hij met kledingstukken en al wat er overbleef zonder textiel. Dat er af en aan gevlucht werd, was niet erg. Dat hoorde bij zijn werk.
Hij had moeite met loslaten. Laten gaan. Dat gold ook voor zijn fascinatie voor kruisraketten. Dit woord had hij maar gedeeltelijk uit zijn systeem weten te wissen. De raketten was hij kwijt, dat wel, maar wat overbleef, bleek uiteindelijk zijn fatale hoogtepunt op elk gebied. Hij nagelde zichzelf aan zijn eigen kruis.
Ridder Grootkruis in de Orde van de Nederlandse Leeuw, 8 oktober 1994.
Het doek valt voor deze moraalridder van de allerhoogste macht. Er is geen applaus. Met een speels tikkie tegen de bilpartij bereikt zijn jarenlange climax een dieptepunt.
En vluchten kan niet meer.
19 reacties
prikkels · 27 februari 2005 op 17:10
Wat een waanzinnig scherpe column. Top. In een paar zeer welgekozen zinnen, de scha(n)de blootgelegd.
Bakema_NL · 27 februari 2005 op 18:21
Ach ja, een ander die zogezegd de machtigste man op aarde was, liet zich pijpen onder het bureau……….het heeft hem verder niet zo geschaad, hij stopte ook niet, maar ging vrolijk nog even door en overal word hij als held ontvangen. Het zijn weer voornamelijk Nederlanders die over een eigen man wat te zeiken hebben.
Raindog · 27 februari 2005 op 18:51
Zo Lou, erg spitsvondige woordspelingen en zinsneden. Dat vind ik in ieder geval wel heel erg goed. Maar ik verbaas me er een beetje over dat jij kennelijk al een oordeel hebt kunnen vormen; zelf heb ik dat namelijk nog helemaal niet kunnen doen en het gezegde ‘waar rook is is vuur’ is me in dit geval net iets te gemakkelijk. Het gebeurt met hoogopgeleide en – belangrijker – Amerikaanse vrouwen en dan ook nog eens in een organisatie die naar alle waarschijnlijkheid door en door verrot is. Kofi Annan ligt zelf immers ontzettend onder vuur en kon een beetje machtsvertoon wel gebruiken. Maar misschien weet jij meer dan wij. En je zei dat er geen applaus klonk? Hoe zat het dan met die minutenlange staande ovatie van zijn personeel toen hij zijn laatste woorden uitgesproken had? Ik wacht nog even met mijn oordeel maar mijn vermoeden is dat deze man op schandalige wijze opgeofferd is en dat er maar enkelen zijn die precies weten waarom. Wordt vervolgd. Wedden?
Dees · 27 februari 2005 op 20:15
Inderdaad leuke spitsvondigheden! ‘Lubberiaanse intimiteiten’ die leiden tot een roemloos einde. Tsja, wie zijn handen aan billen brandt…
Mosje · 27 februari 2005 op 20:36
Nu ik weet hoe je erover denkt, raak ik jou ook niet meer aan Louise, zelfs niet &&.
😛
Louise · 27 februari 2005 op 22:02
[quote]Maar ik verbaas me er een beetje over dat jij kennelijk al een oordeel hebt kunnen vormen[/quote]
Valt reuze mee hoor. Grootkruis, kruisraketten en vluchten waren natuurlijk geweldige voorzetten in dit verband, en ik kopte ze erin.
Een hoge functie bekleden heeft veel voordelen, maar zeker ok nadelen. En één van die nadelen is dat je dubbel zo voorzichtig moet zijn met jovialiteit en intimiteit. Een gepaste sociaalveilige afstand van minimaal 1,2 meter (bedankt Mosje) is het minimale, lijkt mij. Vooral omdat je dubbel zo kwetsbaar bent. Dat blijkt.
Al is het alleen al omdat je een vuurtje als dit, nooit meer kunt blussen vanuit zo’n positie.
Tja, en daarbij kun je geen column schrijven als je geen stelling inneemt. Ik koos deze, vooral vanwege de inkoppers 😉
Raindog · 27 februari 2005 op 22:11
Geheel helder Lou.
Blijf ik een beetje met het gevoel over dat ik het nog steeds niet weet. Verdient de man het om op deze wijze afgebrand te worden zogezegd zonder dat we weten wie dat vuurtje eigenlijk aangestoken heeft en waarom precies? Of maakt dat niet uit voor een column en/of columnist? Over stellingen gesproken: is dat niet een interessante stelling? Persoonlijk wacht ik liever zelf nog even maar dat had ik al gezegd al gezegd.
Ab · 27 februari 2005 op 22:55
Louise goed en leuk geschreven,en wat het applaus betreft bij zijn afscheid,mischien waren zij wel blij dat hij opgelazert was. groetjes ab
Ma3anne · 27 februari 2005 op 23:55
Stelling nemen omdat de woorden zo leuk inkoppen mag van mij, hoor.
Toch blijf ik het pijnlijk vinden om die man zo af te branden als het nog niet duidelijk is waar het precies om gaat. Gek, maar ik heb steeds het gevoel dat die man niet eens seksueel intimiderend kan zíjn met die wenkbrauwen! 😮
Louise · 28 februari 2005 op 00:18
[quote]zonder dat we weten wie dat vuurtje eigenlijk aangestoken heeft en waarom precies? [/quote]
En daarom juist, durfde ik deze stelling in te nemen. Want daar zullen wij namelijk nooit achter komen.
Ruud blijft nee roepen en anderen ja, en deze discussie gaat de geschiedenisboeken in. Wat er ook van waar is en wat niet.
En inderdaad Ma3anne, die wenkbrauwen (zucht). Die dingen vallen toch werkelijk niet te rijmen met enig seksueel getint tikje dan ook 😉
KingArthur · 28 februari 2005 op 09:18
Ofschoon ik het niet op alle punten met je eens ben (maar dat hoeft ook niet) is het toch lekker scherp geschreven. 🙂
Fred · 28 februari 2005 op 10:47
Degene die het hardst vallen komen vaak het snelst weer terug.
Tja, en laten we wel wezen… we weten natuurlijk niets over die billen want daar ben ik nou nieuwsgierig naar.
Lekker scherp!
Martijn · 28 februari 2005 op 11:47
“[i]Uitgelubberd[/i]”
Wie wordt zijn opvolger? En belangrijker, wie leert hem / haar de ‘kneepjes van het vak’? 😛
Groet Martijn 😀
Mup · 28 februari 2005 op 13:50
Het moeilijkste vind ik aan dit soort zaken, dat het niet alleen hem raakt, of hij nu echt de vlag heeft laten wapperen of niet, maar zijn gezin wordt er ook door geraakt. En heel Nederland mag meegooien. Zoals ook bij ‘onze’ prins, het was een schuinsmaarcheerder, kwam pas uit de kist, uh kast toen hij al overleden was, en velen vonden hem een leuk boefje:dunno: Ben toch blij dat ik zijn dochter niet ben, echtelijk of niet,
Spitse column, groet Mup.
WritersBlocq · 28 februari 2005 op 15:04
Als je belubberd bent is het belabberd voor je! Onwijs gave zinspinsels, teveel om te quoten, ECHT heel gaaf! Groetje, Pauline.
viking · 28 februari 2005 op 17:27
Of het allemaal klopt zal altijd wel een vraag blijven maar dat maakt de column niet minder goed. En omdat ik die ongeschoren rat toch al niet mocht vind ik hem eigenlijk super!
tontheunis · 28 februari 2005 op 18:48
Ach, nadat hij haar had geknepen, heeft-ie ‘m zelf in elk geval ook een flinke tijd zitten knijpen…
Maar ongetwijfeld heeft Lubbie al een open sollicitatie naar een nieuwe functie lopen. Bij het Vaticaan…
TT
pepe · 28 februari 2005 op 20:49
Heel super gevonden die zinspelingen 😉
Jij kan er ook wat van, schrijven bedoel ik!
Louise · 28 februari 2005 op 21:51
Bedankt voor alle reacties! Dan heb je nog ’s lol van je stukkie:-D
En tja, helaas wel over de rug van die [i]arme[/i] man.
’t zit ‘m ook allemaal niet mee; zijn naam, waar allerlei leuke dingen van te maken zijn, die ongelukkige steekwoorden die hij in zijn loopbaan verzameld heeft, vrouwelijke collega’s die zijn vriendschappelijke schouderklopjes ter hoogte van hun billen voelen, en dan ook nog zo’n feeks op ColumnX… 😀 😀