Uw privacy is (niet) gegarandeerd

Gisteren moest ik naar het Belastingskantoor. De tijd dat men dat vervelende formulier in moet vullen nadert met rasse stappen. Nu ben ik maar gewoon werknemer, dus veel bijzonders valt er niet in te vullen – of af te trekken.
Maar een blauwe enveloppe wipte mijn brievenbus binnen met de vraag of ik een bezoekje wilde brengen aan de heilige Inspecteur der Belastingen.
Echt dol ben ik niet op dit soort van uitnodigingen, want meestal betekent dit niet veel goeds. Nu hebben we in onze provinciestad een geheel nieuw belastingkantoor, ruimtelijk en super de luxe, waar de heren zich suf rekenen om mijn zwaar verdiende euro’s die kant op te laten vloeien. Maar een rondleiding in het hernieuwde onderkomen van onze geldduiveltjes zou misschien de moeite waard kunnen zijn. En…dat was het, verzeker ik u!

Alsof ik Grand Hotel Riz binnenstapte. De immense hal gaf mij het gevoel van een teveel aan belasting betalende landgenoot. In ieder geval wist ik meteen waaraan enkele van mijn geïnde euro’s aan waren besteed. Twee grote kunstwerken van een gerenommeerde schilder sierden de grote witte wand. Een rekensommetje leerde mij al snel dat deze schilderijen een klein vermogen hebben gekost.
Een immense houten sculptuur stond in het midden. Ook hier moet beslist aardig zijn gegraaid in de ‘belastingpot’.

Door de oneindig lange marmeren hal baande ik me een weg naar de balie. Twee zwartharige medewerkers, blijkbaar is blond tegenwoordig out, verwezen mij met een bonnetje naar een knusse zithoek. Een groot beeldscherm zou mijn nummer projecteren, en kon ik mij vervoegen naar de balies. Ik kom ogen tekort om het nieuwe ‘paleis der blauwe enveloppen ‘ in me op te nemen. Met verve neem ik plaats en even had ik geen flauw idee meer, dat dit het belastingkantoor was. Mijn nummer verscheen op de display, in kleur, en ik wandelde op mijn dooie gemak naar het loket. Overigens een afstand waarbij men ernstig moet denken aan een halve marathon. Mocht u denken dat enige discretie aanwezig was, dan moet ik u hevig teleurstellen. Open en bloot. Alle loketten waren bezet en ieder gesproken woord was duidelijk verstaanbaar. Ongewild wordt je tot luistervink gepromoveerd!

Naast mij stond een dame, die haar hele hebben en houwen moest vermelden en de ambtenaar in kwestie ieder antwoord nog eens herhaalde, zodat wij allen haar stand van zaken en gespaarde euro’s tot ons konden nemen.
Je zult maar het slachtoffer worden van deze ondervragingstechniek en je buurman staat naast je. Toch geen prettig idee! Van enige privacy geen sprake, want zelfs bij het postkantoor dien je achter de blauwe streep te blijven, of is dit tegenwoordig oranje?
Mocht ik deze dame in de stad tegenkomen, weet ik in ieder geval wat ze op haar bankrekening heeft staan.

Ik was overigens zo klaar, de ambtenaar deelde mij mede dat het formulier gewoon kon worden opgestuurd en een theekransje bij de inspecteur niet aan de orde was. Jammer, want ik had zijn onderkomen in dit belastinghotel graag willen zien. En de weg naar deze chique tent had ik me kunnen besparen. In ieder geval weet ik nu dat er voor de belasting discretie niet telt, uiteindelijk weten ze alles van je en als je geluk hebt weet jij alles van je buren!

© Maydana