Vaarwel verslaving

Een periode van vier maanden is ten einde gekomen. De behandeling voor mijn verslaving stopt. Uiteraard betekent dit ook het begin van een nieuw hoofdstuk. Een verdere re-integratie in de maatschappij en in mijn omgeving. Kleine stapjes zijn gezet, grote stappen worden voorbereid. Dan rest nu nog de vraag wat ik allemaal geleerd heb.

Het belangrijkste wat ik geleerd heb, is dat het gebruik van middelen niet het probleem is, maar zoals ook de meeste medicatie werkt, dat het een bestrijding van symptomen is. Symptomen die het gevolg zijn van hoe het leven kan lopen en welke uitdagingen die met zich mee brengt. Stoppen met gebruiken was dan ook de makkelijkste en eerste stap die ik heb gezet.

De vervolg stappen en de moeilijkste die ik genomen heb en nog steeds neem, zijn de stappen naar verandering van mijn gedrag. Verandering van hoe ik met de uitdagingen des levens omga. Het leren omgaan met emoties en gebeurtenissen. Me bewust zijn van het moment waarin ik me bevind en indien nodig de tijd neem om anders te denken en dingen in een bepaald perspectief te zetten. Accepteren dat er nu eenmaal iets op je pad zal komen wat je niet kunt voorspellen en niet tegen kunt houden.

Ik heb geleerd dat je hetgeen dan niet voor je uit moet stellen en het niet moet negeren. Immers zal het dubbel zo hard terugslaan als je dit wel probeert. En als je het hebt over acceptatie dan is accepteren wie ik ben een sleutel die het mogelijk maakt inzicht te krijgen hoe ik mijn geslotenheid kan openstellen. Hoe ik de wereld, zoals deze is, niet kan veranderen maar kan omarmen.

De diagnose van borderline is het laatste puzzelstuk geweest waardoor ineens alle niet passende stukjes miraculeus op hun plaats gevallen zijn en waardoor ik ook specifiek weet waarmee ik mezelf beter kan voorbereiden op de toekomst. Ik heb geleerd dat meditatie bijdraagt aan een beter bewustzijn en dat het zorgt voor meer balans in mijn weegschaal. Een schaal waar verdriet en blijdschap heel dicht bij elkaar ligt en welke in een split second dus kan zakken tot een diep dal of kan stijgen tot een euforisch hoogtepunt.

Dat gezegd hebbende is een ander belangrijk ding wat ik geleerd heb dat de toekomst niet morgen is, maar dat de toekomst nu gemaakt wordt. Gisteren is een ervaring die je nu kan gebruiken en geen ervaring die je nu tekort doet. Vandaag is het enige wat telt, nu is het moment waarin je leeft.

Tijdens een thema uurtje werd mijn thema eenzaamheid besproken. Hier gaf ik aan dat ik mezelf zag als een vogeltje in een kooi met het deurtje open. Dat ik wel naar buiten kan en mag wanneer ik wil, maar waarbij ik me meer geborgen en vertrouwd voel tussen de tralies om me heen. Het is mijn huis.

Afscheid nemen valt me toch zwaar. Het is een gewenning geworden en een vertrouwde omgeving. De mensen die ik heb leren kennen, de aandacht die ik kreeg. Het voelt als thuis. Maar het is slechts een andere kooi waarin ik me bevind waar het deurtje van open staat.

Nu kan ik zeggen dat ik op de rand van die opening sta en de wijde wereld in kijk. Een oceaan van nieuwe kansen en mogelijkheden. Ik durf de sprong te wagen en ik vertrouw op mijn natuurlijk instinct, dat mijn vleugels zich zullen spreiden en me mee laten voeren op de wind, die me zal brengen waar ik wil.

Vaarwel.