Van het Leger zonder Wapens

Van “Het Leger zonder wapens” – Column

Zoals jullie denk ik wel weten, ben ik naast mijn professionele werkkring ook actief als organist, in verschillende kerken. Naast gemeentezang begeleiding kom je ook nog wel eens in beeld voor het begeleiden van de zang en het verzorgen van muziek tijdens uitvaartplechtigheden, of trouwdiensten. Misschien vinden jullie het wel interessant om daarover eens wat te lezen. Een bijzondere gelegenheid die ik niet snel zal vergeten:

Het Leger des Heils

Een aantal jaar geleden belde met de nodige stress de koster van een kerk mij op. De beoogd organist voor een trouwdienst moest plots met flinke koorts verstek laten gaan. Of ik, jawel, morgenmiddag, om 15.00, uur wilde spelen. “Ik kan wel, lijkt me geen probleem”, zei ik spontaan. En eh, Niels, het is nog een bijzondere dienst ook…..”O ja?”, vroeg ik met geamuseerde belangstelling. De dienst staat onder leiding van het Leger des Heils…”O…..”, klonk het duidelijk bedachtzaam van mijn kant. Ik schrok even, en zag het al helemaal voor me, al die blije gezichten en een liturgie van niks met de trommel en de fluit….Daar ben ik gewoon niet zo van, afgezien van het prachtige La Tambourin van Rameau natuurlijk. “Ik weet het goed gemaakt!”, zei ik kordaat tegen de koster. Ik wil best eens spelen voor het Leger, maar dan wil ik wel het geheime recept van die soep waar zij zo’n maatschappelijk succes mee hebben…” Aan de andere kant van de lijn ging mijn gesprekspartner welhaast door de geluidsbarrière van de lach. Tja, maatschappelijk succesvol zijn, wie wil dat nou niet? En eh, de klant loyaliteit schijnt bij het Leger spreekwoordelijk te zijn. “Dan hebben we vast een deal!”, schaterde de koster. De volgende dag ging ik naar de kerk waar ik verwacht werd, met een (eerlijk gezegd) gematigde motivatie, rekening houdend met alle gevoelens rond de trommel en de fluit zeg maar. Bij binnenkomst schrok ik. In de torenhal stond daar het bruidspaar. De bruid had een zichtbaar gekwetste gezondheid, en haar man was door een lastig lichaam ook behept met de nodige beperkingen. “Ehm, ja goedemiddag, ik ben de organist, van harte gefeliciteerd,” klonk het wat onhandig. De bruid keek me met tranen geroerd aan, ze was enorm dankbaar dat ik wilde spelen, en de zoektocht naar een vervangend organist had de nodige spanning opgeleverd. Toen ik ook de bruidegom gefeliciteerd had, liep ik nog even naar de wederzijdse ouders, met de bedoeling daarna gelijk te gaan spelen. De moeder van de bruid bleek terminaal ziek te zijn. “Vlak voor mijn einde, een prachtig moment, waar ik met veel dankbaarheid en verlangen naar heb uitgezien”, zei ze. En die liturgie? Die was gewoon prachtig, en zeker door de enorme “extra lading.” zelden zo’n warme, oprecht betrokken dienst meegemaakt. Ik voelde dat iedereen daarmee verder kon, in zijn of haar leven. Ik hoop van harte dat ook het bruidspaar daar nog eens aan terugdenkt, want enige jaren later nu, weet ik me ieder woord nog te herinneren. Sindsdien ben ik wat voorzichtiger met vooroordelen geworden. Ten eerste omdat die trommel en de fluit er niet eens waren, maar vooral ook omdat je met vooroordelen jezelf toch lijkt te beperken in de beleving. En dat recept van die soep? Dat moet het Leger lekker houden, hun succes is ze van harte gegund!