Het is koud buiten en ik loop gehaast door de straat. Het is maar een klein stukje naar de bushalte, maar toch moet ik me haasten. Zoals elke keer. “Sta dan eens eerder op!” gaat er door mijn hoofd, “Morgen sta ik op tijd op…” denk ik, maar ik weet dat het een zinloze belofte is. Ik ben gelukkig net op tijd en stap in de harmonicabus van lijn 24. Op de één of andere manier ben ik altijd te laat, maar heb ik de bus nog net. Het is stil in de bus, maar ik weet dat, dat straks wel anders is.
Halte Oude Buizerdlaan, daar stappen de eerste stilteverbrekende personen binnen. Het zijn de energieke, lijkt wel nooit vermoeide, HALO studenten. Kletsend en loltrappend stappen ze binnen. Ik kijk even op uit mijn verse Sp!ts, aangezien mijn nieuwsgierigheid het altijd overwint.
De buschauffeur racet alsof zijn leven ervan af hangt, maar waarom doet hij er dan toch altijd zo lang over om naar mijn halte te komen?
Het antwoord is Centraal Station. Centraal Station, de plek waar honderden mensen per dag heen en weer reizen. Mijn oog glijdt naar de plek waar de bus zijn passagiers oppikt. De plek waar dit keer weer, het lijken er wel 100, middelbare scholieren ongeduldig staan te wachten. Allemaal willen ze maar één ding, de harmonicabus van lijn 24 bestormen.
De volgende halte is mijn halte. Er zit maar één ding op… Ik hijs mezelf op uit mijn warme plekje en loop naar de deur, daar plant ik mezelf op de stang die voor het raam hangt, wetend dat ik anders never nooit meer normaal uit de bus kan komen.
De buschauffeur rijdt voorzichtig verder naar die ene plek. De bus stopt, de scholieren komen dichterbij, de deuren openen zich langzaam, de eerste scholieren proppen zich tussen de deuren, de deuren zijn open… de bestorming is begonnen. Door alle deuren stormen de scholieren de bus in, op zoek naar één van de gewilde plaatsen.
Als iedereen binnen is, sluiten de deuren zich en rijdt de chauffeur meteen weg, om zijn zware lading zo snel mogelijk af te lossen.
Ik sta bij de deur, de volgende halte is mijn halte, ik druk op de enige knop waar ik bij kan, de bus stopt, ik wurm me uit de bus, de deuren sluiten….
Nog maar 99 passagiers te gaan.
8 reacties
Troy · 2 maart 2006 op 17:15
En dat is nou precies waarom ik het reizen per bus zoveel mogelijk vermijd.
Toch heb ik het vermoeden dat je net iets meer uit deze column had kunnen halen.
Anyway, welkom.
Mosje · 2 maart 2006 op 19:39
Wat kan het leven toch ondraaglijk zwaar zijn. Als ik jou was zou ik niet instappen, maar mij voor die bus werpen. Wat is er mooier dan overreden te worden door lijn 24?
Li · 2 maart 2006 op 20:57
Is dit een schoolopdracht ofzo?
Dan verwacht ik dat de volgende column over De Hopper gaat.:-o
Li
sally · 2 maart 2006 op 23:24
Saai hé, zo`n busritje… 😉
groet
Sally
KawaSutra · 2 maart 2006 op 23:43
Ik dacht dat scholieren altijd ’s morgens hun huiswerk maken in het openbaar vervoer. 😛
Trukie · 2 maart 2006 op 23:51
Weet je hoe het gaat als je als afgestudeerde een baan hebt?
Da komen er elke ochtend 100 scholieren met lange benen en rugzakken in dezelfde bus waarin jij forenst. 😉
Ma3anne · 3 maart 2006 op 09:25
Een aardige poging, maar niet zo boeiend om te lezen.
Een busverhaal schrijven, dat eruitspringt schijn niet gemakkelijk te zijn. Deze kan zo in het bundeltje ‘CX saaie bus verhalen.’ Of het om saaie busreizen of saaie verhalen gaat, zien we dan wel weer.
senahponex · 3 maart 2006 op 09:56
Ben blij dat ik zelden met de bus reis ben het met troy eens je had er meer uit kunnen halen.
ben benieuwd naar de volgende column in ieder geval welkom op columnx