Ik heb er al meer dan een week last van. Slaap slecht. Eet te weinig. Denk maar aan één ding. Ik wil niets anders dan daar zijn. Steeds als ik mijn gedachten verzet, komt het keihard terug. Iets met bloemen verwelken, schepen vergaan.. Twee weken geleden zag ik je voor het eerst. Semi-blind date. Niets te verliezen. Alleen wat foto’s gezien. Toch trots op mezelf. Voelde me een casanova. De George Clooney van de lage landen. De Jeroen Pauw onder de Paul Wittemans.
Ik voel me al een week prima. Slaap geweldig. Eet genoeg. Denk aan zoveel dingen. Ik heb overal zin in. Iets met carpe diem. Wat kan een mens zich goed voelen. Trots op wat ik doe. Trots op wie ik ben. Verliefdheid is een rare gewaarwording. De eerste weken voelde ik een warme scheut door me heengaan, nu heeft dat plaatsgemaakt voor een glimlach als ik aan je denk. Ik fiets door de stad. Ik glimlach. Een oude vrouw glimlacht terug. Ze zal het nooit weten dat het niet voor haar bedoeld was.
Een glimlach is het mooiste wat er is. Even van binnen genieten van iets of iemand. Een mens met een glimlach is geweldig. Eén glimlach vertelt meer dan duizend woorden. Een glimlach laat je de onderwand van het leven zien. Er is zoveel meer dan geld, roem, carrière. Het gaat er uiteindelijk om of je met een glimlach dit leven kan verlaten.
Ik geniet. Kijk om me heen, terwijl ik fiets. Bekijk het leven door een roze bril. Met een glimlach, uiteraard. Ik zet wat muziek aan. “Het maakt niet uit. Iedereen mag toch een keertje falen, dus waarom zou je zo lang malen. Het maakt niet uit.” De woorden komen keihard aan. Het besef dat ik niet volmaakt ben, is zo’n voldaan gevoel. Leef je leven, geniet ervan! Ga eens onderuit, dan sta je straks bovenaan.
Ik laat eens een traan lopen. Ik laat mezelf eens een keer helemaal gaan. Het is menselijk. Het leven is een grote glimlach met een waggelende traan. Ik voel me vrij. Nooit meer afvragen wat er op het spel staat. Klagen mag, maar doe het niet teveel. Klagen kan altijd nog. In de hel. Ik kan mijn deur op slot doen. Ik kan me laten overvallen door de schoonheid van het leven. De keuze is aan mij.
Ik fiets verder. Fiets langs de achtergestelde wijken. Zie een meisje lopen. Ze heeft een glimmend jack aan. Een “Nickelson” schijnt dat genoemd te worden. Ze kijkt me minachtend aan. Glimmen kan je al, denk ik bij mezelf. Nu je lach nog.
6 reacties
Yfs · 15 september 2013 op 09:41
Je column begint heel erg leuk. Leuk om te lezen hoe een man? ( Mr. Braintrain) een verliefdheid ervaart. Maar vanaf de vierde alinea vraag ik me af ‘waar ja naar toe fietst'( figuurlijk dan). Want met de afslag die je dan neemt met je fiets zit je opeens in de hel en achter een deur die je op slot zou willen doen? Het stukje over verliefdheid en de glimlach zijn duidelijk, maar alles wat daar tussen zit heb je een beetje rommelig en onduidelijk neergezet ( in mijn beleving dan). Voor mij had je na de derde alinea mogen stoppen, of nog een beetje door kunnen borduren over die heerlijke verliefdheid. Ik zou zeggen, geniet ervan zonder achter elke boom een beer te zien!! 😉
Libelle · 15 september 2013 op 09:52
Het zou best eens kunnen, dat een verliefdheid zich terugtrekt langs de lijnen zoals jij die beschrijft. Met op zijn gunstigst een glimlach, die blijft.
Mrbraintrain · 15 september 2013 op 12:31
Juist. :lashes:
trawant · 15 september 2013 op 17:29
Leuke zin: ‘De Jeroen Pauw onder de Paul Wittemans’..
Verder matig. Helft inkorten, dubbelingen eruit, clichés schrappen, en dan zul je zien dat er een aardig fris stukje overblijft.
Als dit je eersteling is; Welkom, er zit wat in, maar we zijn hier streng doch rechtvaardig.
pally · 16 september 2013 op 10:20
Ben het volledig met Trawant eens en dat vind ik een slappe reactie die ik niet vaak geef. Maar nu helemaal waar.
Mien · 19 september 2013 op 12:08
Leuk debuut. Grappige inkijk in verliefd zijn. Dan is bijna alles geoorliefd. Welkom @ CX.