Veilige Haven

Ik leefde in een onaantastbare veilige wereld. Ik heb een uitermate gelukkige jeugd gehad, en heb nooit iets te klagen gehad. Maar ooit komt er een omslagpunt, en daar ben ik mij altijd bewust van geweest. Maar dat dan alles op hetzelfde moment moest komen was ik niet op berekend. In een half jaar tijd ging ik de veilige haven uit om op mijzelf te gaan wonen, gingen mijn ouders scheiden (met alle perikelen die daarbij komen), verbraken mijn vriend en ik onze relatie, kwam mijn moeder in het ziekenhuis te liggen en werd bij mijn vader een ernstige ziekte vastgesteld. Ik moest in 6 maanden volwassen worden. Van een leven zonder zorgen naar een leven met enkel en alleen maar zorgen.

Je begint te vluchten, je wilt er niet aan denken en er niet mee bezig zijn maar het blijft je altijd achtervolgen. Bij elke stap die je zet wordt je 3 stappen terug gesmeten. Je wilt niet meer verder maar het leven gaat door, alles gaat door. Je vrienden willen je opbeuren maar ze hebben geen idee wat er aan de hand is. Het ene moment kunnen ze meelevend zijn en aan je denken, en het volgende moment zijn zij het ook gewoon vergeten, dat kan ik hun niet kwalijk nemen maar ik kán het niet vergeten. Het achtervolgt mij dag en nacht. Als ik aan het werk ben, als ik lekker thuis zit, als ik met vrienden in de kroeg zit, het komt altijd achter je aan. Het blijft in je nek hijgen totdat je eraan toegeeft. Bepaalde dingen kunnen je afleiding geven, maar zodra de afleiding gevlogen is kun je niets anders meer dan terug naar de realiteit, die harde kille realiteit waarin jouw wereld aan flarden wordt gescheurd en het enige wat jij kan doen is machteloos toekijken.

Het enige wat je kan doen is je laten meeslepen in het drama, maar je hoofd koel houden. “Go with the flow” maar hou je koppie erbij. Je moet doorzetten en doorgaan, niet vooruit kijken maar leven van dag tot dag. Stap voor stap kom je langzaam weer vooruit, maar altijd met een argwanende blik op de toekomst, alsof je al ziet dat het volgende gevaar dat je wereld op zijn kop kan zetten om de hoek ligt te wachten totdat jij weer alles op een rijtje hebt zodat hij weer kan toeslaan. Het lijkt wel een grote test waarbij God kijkt hoeveel tegenslagen je in een keer achter elkaar aankunt.

Het is moeilijk om verder te gaan als alles tegen zit maar het is het enige wat ik voor mij en mijn familie kan doen en ik heb dan ook besloten om verder te gaan en te kijken waar het schip zal stranden.