Venusbloem

“Anders nog iets van uw dienst?”

Ze is leeftijdsloos. Ze kan vijfenveertig zijn, maar net zo goed vijfentwintig. Ze heeft lang, blond haar dat golvend tot over haar rug reikt. Het is engelenhaar van een zachte zoetheid die je haast kunt ruiken. Als ze haar hoofd beweegt danst het in een vertraagde beweging mee, om daarna zachtjes op haar schouders neer te dalen. Haar huid is van een schilderachtige, blanke reinheid die zacht aanvoelt zonder dat je het hoeft aan te raken. Niet verweerd of verhard door de inwerking van zon en wind, maar fluwelig en glanzend als een pasgeopende parel.
Ze is niet lang, eerder aan de kleine kant, en een tikje gezet. Maar wel perfect gezet. Een gezetheid die renaissancistische kunstenaars zo prachtig wisten uit te houwen of te schilderen, en die duizendmaal aantrekkelijker is dan de stakige slankheid die het hedendaagse schoonheidsideaal zo kenmerkt.
Ze draagt een uniform, maar dat doet haar niet opgaan in de massa. Het toont juist op wonderbaarlijke wijze haar veelvormigheid. Haar rokje laat zoveel van haar gladde, witte dijen zien dat het de zinnen prikkelt, maar tegelijk zo weinig dat het niet ongepast is. En het omspant op rimpelloze wijze haar billen die de rondheid zelve genoemd mogen worden.
Haar jasje hangt open en geeft zicht op haar bloes die haar bovenlichaam strak omvat. De knoopjes doen hun uiterste best haar volle, stevige borsten in bedwang te houden, maar nog even en het eerste knoopje springt los, waarna haar hertejongen de nieuw verworven vrijheid tegemoet zullen springen.
Je zou je wanen in zalige gewesten, het hemelrijk, het aards paradijs, maar de goddelijke ontmoeting vindt plaats in een grootwinkelbedrijf. Alleen om even met haar verbonden zijn verzin ik een boodschap. Als ze die van me aanpakt, tovert haar glimlach twee kuiltjes in haar wangen. Ik smelt als ik haar serene stemgeluid hoor.

“Anders nog iets van uw dienst?”
“Ja, zou ik u heel even mogen aanraken?”