Verder niets

Alles is bespreekbaar. Geen taboe. Dat is een mooi uitgangspunt wanneer het gaat om het vinden van oplossingen voor ingewikkelde problemen. Ingewikkelde problemen. De huidige crisis is een ingewikkeld probleem. Die crisis vreet aan de wortels van ons bestaan. Daar moet dus iets aan gedaan worden. Ambtenaren gaan om tafel. Zij hebben een opdracht. Ze gaan de mogelijkheden om de crisis te bezweren taboeloos met elkaar bespreken. Benen op tafel. Brainstormen. Fantaseren geblazen. Of die opdracht nu echt een appèl doet op de kerncompetenties van een ambtenaar weet ik niet maar het is een start. Zonder partijpolitiek richtsnoer, zonder taboe, zonder protocol gaan ze aan de gang. Het lijkt me een wat onwennig begin van de ambtenarenbespreking. Ze zullen tot iets komen. Creatieve, taboeloze adviezen. Lange termijn perspectieven. Die adviezen moeten worden besproken binnen de regering. De regering bespreekt de adviezen. Ze zuivert de meest vergaande eruit en legt de overige adviezen, alvorens zelf een standpunt in te nemen, aan de coalitiepartijen voor. De coalitiepartijen wikken en wegen hun taboes, electorale belangen en pluchevastheid. Ze komen tot een weloverwogen standpunt. Een politiek standpunt. De woorden noodzaak, vijf voor twaalf, broekriem en investeren zijn ongeacht de politieke kleur in ieder standpunt terug te vinden. Verder lopen de standpunten als vanouds uiteen. De standpunten van de drie coalitiepartijen worden door de regering besproken. Ook de regering overweegt. Zij overweegt de uitslag van de gemeenteraadsverkiezingen, de optie van de historische daad, de optie van politiek overleven, de opinie van het thuisfront. Ze overziet de oceaan aan belangen, overweegt te kiezen en vraagt nog eens advies. De SER en de WRR doen hun plasje. Ze bevestigen hier, ontkrachten daar en doen er nog eens een adviesje bovenop. Ook de vakbeweging doet nog een duit in het zakje. Alles onbespreekbaar. Ondertussen verstrijkt de tijd. De economie trekt aan of stort verder in. Het maakt niet uit. We zijn, ongeacht de pretentie, als altijd gedoemd tot slechts reageren. Alleen in de marge kunnen we invloed uitoefenen. We zijn bovendien geen land van radicale keuzen. We zijn een land van overleg. Pappen en nathouden. Schuilen en wachten tot het over gaat. Een land van ambtenaren.

Het advies is dan ook om vooral te hopen, hier en daar te bidden en lief voor elkaar te zijn.
Verder niets.