Vergietachtig

Aanhoudend gemekker dringt mijn oren binnen en doet me ontwaken uit mijn slaap. Het blijkt Shakira die zich een weg door de speakers van mijn wekkerradio blaat. Iets over heupen die niet liegen ofzo. Ik sla mijn kwelgeest knock-out, wrijf de slaap uit mijn ogen en stap met mijn verkeerde been uit bed. Mijn stramme, pijnlijke lijf verraadt toenemende ouderdom. Shakira heeft gelijk. Heupen liegen niet.

Verdwaasd strompel ik de slaapkamer uit. In het trapgat houd ik even stil om aan mijn edele delen te krabben en zet vervolgens koers naar de benedenverdieping, richting keuken. Pas daar begint het te dagen. Bril vergeten. Kut. Geïrriteerd been ik terug de trap op naar de slaapkamer, waar ik alsnog mijn kijkfiets op mijn gelaat zet. Poging twee.

Ik bereid een schaaltje muesli voor mezelf, waarbij ik vergeet te controleren of de melk nog goed is. Dat blijkt niet het geval. Kijkend naar het ochtendnieuws werk ik de zurige substantie naar binnen. Na het weerbericht breng ik mijn lege schaaltje naar de keuken om het in de vaatwasser te zetten. Ik open de laadklep en word verwijtend aangekeken door massa’s vuile vaat. Kennelijk ben ik vergeten het ding aan te zetten gisterenavond. Als mijn hoofd niet vast zat…

Ik stap onder de douche, waarbij ik in de gauwigheid vergeet te wachten op warm water. Herstellend van een hartverlamming realiseer ik me dat ik mijn bril nog op heb. Ik glibber de douchecel uit, leg het druipende montuur op de wastafel en zet mijn doopritueel voort. Na afloop ontdek ik dat ik verzuimd heb een handdoek klaar te leggen. Ik dep mijn lijf met de schaarse vezels van een washandje en kleed me aan.

Ik wek mijn dochters, help ze waar nodig met aankleden en sommeer ze plaats te nemen aan de ontbijttafel. Gedwee eten ze hun boterhammen terwijl ik een frequente veerdienst onderhoud tussen de eettafel en de keuken om de melk, drinkbekers en andere vergeten toebehoren op tafel te zetten.

Nadat ik snel nog even een potje Memory heb verloren van mijn jongste dochter, breng ik de meiden naar school. Er schijnt een felle zon en onderweg realiseer ik me dat ik vergeten ben mijn kroost in te smeren met zonnebrandcrème. Dat wordt kreeft bij het eten vanavond.

Thuis plof ik neer op de bank, ontvouw mijn laptop en open een blanco Word document. Even een uurtje werken aan mijn nieuwe column.

Eh, waar wilde ik ook alweer over schrijven?