Verkeersagent De Lul

Als zelfs op de kleuterschool je klasgenootjes al niet met je wilden spelen. Als op de MAVO niemand verkering met je wilde. Als je van de schaakvereniging werd weggestuurd omdat je na een verloren partijtje de schaakstukken driftig door het verenigingslokaal smeet. Dat zit er maar één ding op. Je gaat bij de politie. Neenee, niet bij de serieuze politie zoals de narcoticabrigade of de moordafdeling, nee, dan kom je terecht bij de onderste regionen van de Prinsemarij. De verkeerspolitie. Wat een rotdag was het voor onze prutsagent. Zelfs zijn buitengewoon lelijke echtgenote had hem ’s nachts haar seksuele diensten onthouden met de mededeling “Ik vind je al verschrikkelijk genoeg met je kleren áán, dus laat maar!”
Dus het humeur van onze diender was de hele dag al ver beneden peil. En ’s ochtends bij de dienstindeling was het ook al een vernederend tafereel geweest. De hem toegewezen collega weigerde met ‘m op pad te gaan: “Ik vertik het om met hem te patrouilleren vandaag. Ik schaam me dood voor hem. Vorige week heeft ‘ie nog een kleuter op een driewieler bekeurd wegens rechts inhalen op de stoep. De lul.”
Maar de wachtcommandant besliste bars : “Ik begrijp je bezwaren, als ik jou was zou ik ook niet graag met hem op pad gaan. We noemen hem niet voor niets De Lul. Maar jullie staan nu eenmaal samen op het rooster, dus er zit niets anders op. Vort met de geit.”

Dus patrouilleerden De Lul en zijn collega samen op de A28. Daar kwam een stoere motorrijder op een Suzuki voorbij. Hup erachteraan. De motorrijder werd aan de kant gezet. Het zag er niet hoopgevend uit, voor de kneus van het politiekorps. Er viel niets te bekeuren. De papieren waren in orde, de motor verkeerde in goede staat en de motorrijder had niet te hard gereden en rook niet naar drank. Opeens ging onze vriend een lichtje op. Met een duimstok in zijn hand knielde De Lul neer achter de motor. “Meneer, uw kentekenplaat zit scheef. Meer dan twee graden uit het lood. Daar krijgt u een bon voor. Van 50 euro.” Verbijsterd stapte de motorrijder even later weer op zijn Suzuki. Confuus reed hij naar huis met het gele briefje in zijn jaszak. Maar hij liet het er niet bij zitten, en mailde een kopietje van de bekeuring en een plaatje van zijn motor naar GeenStijl. En terecht. En ja, nu staat het hele politiekorps plaatsvervangend voor lul.

Het valt u wellicht op, waarde lezer, dat ik de agent in kwestie wat vaak een lul noem. Normaal sta ik bekend om mijn meer dan genuanceerde woordkeuze, toch? Maar nu ben ik maar eens een keertje wat steviger in mijn woordkeuze. Ik noem deze agent ene lul. Want dat is ‘ie ook. En een aanfluiting voor het korps. Naar verluidt heeft deze stakker onlangs zelfs een collega aangegeven bij de hoofdcommissaris. Want geheel tegen de geldende kledingvoorschriften in stond diens pet maar liefst drie graden scheef op het hoofd…