Vervolg ADHD – Feuilleton 1 De Bus

Ze hield haar ogen gesloten. Het scheen haar dat ze al lange tijd minder moeite had ze te sluiten dan ze geopend te houden. Ze wist niet precies wanneer dat gevoel begonnen was. Wel wist ze de oorzaak maar daar wilde ze niet aan denken. Haar gedachten waren haar lief. Ze hield van het teruggaan in de tijd en de beelden van toen als een 8milimeter film af te draaien. Korte fragmenten die schokkend dichtbij, achter haar oogleden bijna de illusie wekten van tastbaarheid, zelfs bijna de warmte kunnen voelen van het lijfje. De beelden volgden elkaar op, bijna willekeurig aan elkaar geplakt, zonder geluid, een blik, een lach, grote ogen die zonder blinken in haar lens keken.

Ze waren nog niet vertrokken dus ze had alle tijd haar filmpjes af te draaien. Het gaf haar rust en een glimlach vormde zich op haar gezicht. De reisgids, geklemd in haar handen die in haar schoot lagen, gaf haar houvast. Ze werd zich bewust dat het misschien vreemd was dat ze daar zo zat. Aan de andere kant besefte ze dat een ieder toch altijd meer gericht was op zichzelf, veel minder bezig met een ander dan je dacht. Het hele ongemakkelijke gevoel dat ‘wat mensen van haar dachten’ had ze steeds meer losgelaten. Toch kwam het af en toe nog omhoog. Ze hoorde de stem van haar moeder, ‘wat zullen de buren wel niet denken’. Het was een hardnekkige gedachte die toch af en toe de kop opstak. Ze had geleerd deze snel weg te drukken.

Afscheid nemen van haar klas was er bij ingeschoten. Ze had ook niet verwacht dat ze zo plotseling zouden vertrekken. Haar leerlingen waren een beetje haar kinderen, al verbond ze zich elk jaar weer aan een nieuwe groep jonge en onbeschreven gezichtjes waar zij in een jaar tijd iets op mocht schrijven. Zoals je op een leeg vel papier de eerste woorden zet. Het begin is belangrijk dacht ze bij zichzelf. De eerste woorden gaven een vorm. Daarna kon je nog alle kanten op maar het bepaalde wel al een richting. Of wilde ze dat geloven? Gelukkig had ze inmiddels geleerd om los te laten. Alles.

Zouden ze haar gaan missen?

Ze voelde zijn warmte naast haar. Het geritsel en gekraak van de krant die hij las. Althans, of hij echt las wist ze niet. Misschien zat hij wel te dromen en verschool zich achter de krant. De impuls om hem even te porren hield ze in. Hij hield niet van drukte. Toen hij bij het instappen had voorgesteld achterin te gaan zitten had ze zich opgelucht gevoeld. Af en toe keek ze door haar ooghaartjes de bus in die ze vanaf haar plek goed kon overzien.

Er hing er een op zijn kop in het gangpad. Het leek wel een vleermuis. Wat een vreemd gezelschap. Maar ach, daar was zij dus onderdeel van. Het maakte dus niet uit dat ze haar ogen dicht had en af en toe glimlachte als een tevreden Boeddha.

Het verdriet waar ze niet aan wilde denken kon ze misschien eindelijk loslaten. Het gemis, de pijn lag achter haar. Tijd voor nieuwe wegen en misschien zelfs een wederzien.Het fysieke gemis was misschien wel het meest zwaar. De aanwezigheid was er wel, dat wist ze en voelde ze. Altijd aan haar zijde, waar ze ook ging. Dat was een troost.