Die avond klaagde zij over pijn op de borst met ook nog wat uitstraling naar haar hoofd en soms ook naar de armen. Beter wist ze niet. Slapen kon zij die nacht niet, ze was erg onrustig. Een paar keer uit bed gegaan om te googlen naar opbrekend maagzuur. Haar vriend bleef slapen en die wilde ze ook niet wekken. het zou wel overgaan als zij wat melk had gedronken. maar zo zou het niet gaan. ’s Morgens nog steeds die nare pijn. Zachtjes verliet zij wederom het bed om naar het toilet te gaan. Daar gooide zij haar hele maaginhoud in een net gepakte emmer. Zou het dan toch een griepje zijn? zo rot had zij zich wel eens eerder gevoeld maar niet dat zij er zo misselijk bij was. Haar vriend een vrij rationele man, kon het niet aanzien en gebood haar zich aan te gaan kleden om even naar het ziekenhuis te gaan. Hoewel zij dit maar onzin vond, deed zij uiteindelijk wat hij haar vroeg. En op pad gingen zij; op pad naar het dichtstbijzijnde hospitaal. via de schuine oprit van de ambulancepost liepen zij op zoek naar de spoedeisende hulp .Al snel werd zij met voorrang door de openslaande deur gelaten naar de al klaar staande bedden. Na het maken van een röntgenfoto bleek er toch iets meer aan de hand te zijn. Ook de vele te vullen bloedbuisjes wezen op een wat ernstigere aandoening. Langzaam maar zeker werd het haar duidelijk, heet zat immers in de familie: een hartkwaal. terwijl haar vriend naar huis reed om nog even wat goed voor haar op te halen werd hij onderweg al gebeld. De boodschap was luid en duidelijk; zij gingen op pad met de ambulance naar een hospitaal in Amsterdam. Een hartinfarct, zij zou gedotterd worden. Hij begreep onmiddellijk wat er aan de hand was, maar ook dat dit ernstig was.

Rustig pakte hij thuis alles wat hij dacht dat zij nodig zou gaan hebben voor de komende dagen; dit zou een opname worden voor iets langere tijd. Hard kwam de boodschap aan, voor hen beiden.
De tube werd ingebracht met de ballon en de stand. Gelukkig liep alles voorspoedig. En die zelfde middag lag zij op de hartbewaking in haar woonplaats. Teruggebracht per ambulance.

Nu wisten beide het zeker. Het leven zou gaan veranderen. Geen overdreven drankgebruik meer, geen sigaretten meer. Maar op naar een gezonde toekomst. Een hele opgave voor hen alle twee. Het heeft hun band versterkt. vanaf nu zullen zij er altijd zijn voor elkaar. Dankbaar kijken zij nu de toekomst tegemoet. Dankbaar ook omdat blijkt dat de beschadigingen beperkt zijn gebleven; dit door het adequate handelen. met het bellen van een ambulance waren zij waarschijnlijk te laat geweest.

Dit zal hen altijd bijblijven. Deze dag van de omkering in hun leven. Deze dag van “knopen” doorhakken. Deze dag ook van inzicht en bovenal de nu bewuste keuze voor het leven. Dit na de lange moeilijke tijd die beiden achter zich hebben gelaten. Geloof komt terug en de positieve keuzes. Pluk iedere dag, want het kan zomaar de laatste zijn. In een split second. Het hele leven hangt maar aan een zijde draad. Ga er dus wijs mee om.

Categorieën: Actualiteiten

7 reacties

SIMBA · 27 februari 2008 op 17:18

Voordat ik energie in een reactie ga steken wil je dit vragen Tristan: Wíl jij eigenlijk wel reacties, kritiek en commentaar op je stukjes?

Neuskleuter · 27 februari 2008 op 17:53

Heel, heeeel even dacht ik: verrek, er is echt vooruitgang. En ja, het is er echt heel even. Maar het is zo jammer dat je de laatste twee alinea’s weer in zo’n betweterige “alles komt goed en ze leven nog lang en gelukkig” vorm giet. Vooral omdat dat wijzende vingertje erachter zit. Ik zie ‘m wel. Hij prikt gewoon door m’n beeldscherm. Heel naar.

Je moet nog steeds goed letten op je spelling en hoofdletters.

In je eerste zin is het trouwens al gelijk helemaal duidelijk dat het een hartinfarct is. Daarna gebeurt er ook niets meer en is het nogal belerend.

Maar ik zie wel een kleine vooruitgang, dus misschien weet je het de volgende keer te brengen met meer diepgang, meer plotwendingen en minder belerende toontjes. Misschien.

Dees · 27 februari 2008 op 21:04

Grappig, in het begin is het echt een verhaal zoals verhalen verteld worden die al heel vaak verteld zijn. Vooral door stukjes als “haar vriend(, ) een hele rationele man”. Zelfs een beetje als een voice-over.

Het laatste stuk vind ik ook helemaal niks. Sterker nog, ik krijg er zin in slechte gewoontes van. Jammer dat je daar toe neigt. Alsof je jezelf moet overtuigen (prima overigens, maar laat je arme, argeloze lezer er pls mee met rust).

Siebe · 28 februari 2008 op 00:19

Opmerkelijk is dat deze column is ingezonden in de rubriek ‘actualiteiten’. Ik zie de actualiteit zelf niet, in de zin van nieuws, breaking, enzovoort, maar vermoed dat het dat voor de schrijver wel zal zijn: actueel.

Vanuit dat idee geredeneerd….

Het overbrengen van een persoonlijk moment van waarheid of inzicht steekt heel nauw. Op de manier zoals je het hier hebt verteld komt het bij de lezer nauwelijks over. Alleen dit dan misschien: het is dus iets wat jij hebt meegemaakt. Dat gegeven alleen maak net zomin een column als één zwaluw zomer. Dat de dag geplukt kan worden weten de meeste mensen zelf al uit eigen ondervinding, door schade of door schande. Daar heeft men dit verhaal niet voor nodig kortom. In plaats van af te sluiten zoals je deed (als je toch perse deze vorm wilt gebruiken) had je het daarom beter bij jezelf kunnen houden om bijvoorbeeld een gevoel over te brengen. Want ook dat mist. Het is een feitenrelaas. Het raakt niet. Iets persoonlijks opschrijven is niet buitengewoon, iets persoonlijks opschrijven waar de ander iets mee kan, liefst iets wat hij er helemaal zelf uit mag halen, dat kan dat soms wel zijn. Maar dat effect kun je niet dicteren (zoals in je slotalinea), het is in de vorm waar je daar juist ruimte voor moet laten.

[i]EDIT:[/i] Ik zeg dat ook uit eigen ervaring trouwens. Veel van mijn verhaaltjes zijn nauwelijks zo overgekomen als ik had gedacht, verwacht of bedoeld. In die zin moet je soms als lezer proberen te schrijven. Dat is op zijn zachtst gezegd niet eenvoudig.

Gezondheid enzovoort, en groet,

S

Teunis · 28 februari 2008 op 11:26

Misschien is een handig ezelsbruggetje, aanhakend op de voorgaande reacties: Elke keer dat jij iets vertelt vanuit het alwetende ik perspectief, concretiseer de zin in de (onwetende) tweede persoon. Dus: ‘Het leven zou gaan veranderen’ wordt ‘fuck, nooit meer lebberen aan een malboro’, mompelde trees.

Groeten Teunis

Mosje · 28 februari 2008 op 14:22

Nou Tristan, je krijgt heel wat te verduren hier op Cx. Gelukkig heb jij de dag van het grote inzicht al achter de rug, dus het zal je ongetwijfeld niet deren.

pally · 28 februari 2008 op 21:56

Tristan hier word ik triest van.
En nog niet eens zo van je verhaal. Dat komt denk ik, door het plechtige, gedragen woordgebruik en dan ook nog in de derde persoon.
Nee, door het ‘wijze’ wijzende vingertje. Dat eigenlijk impliceert dat er nog veel te leren valt.
Bijvoorbeeld dat je nog weinig van de wereld weet, maar helaas, hoe meer je weet hoe beter je dat beseft.
( dat lijkt ook op een wijzend vingertje, Pally)
:oeps:

Geef een reactie

Avatar plaatshouder