Villanypásztor

Vandaag heb ik een Villanypásztor gekocht. Mijn vriend, Prem, heeft plaats genomen achter het stuur van zijn auto, ik in de zetel ernaast. Zo begon de zoektocht die de hele middag in beslag zou nemen. Na een aantal winkels te hebben bezocht in Szigetvar bleek al snel dat we voor een Villanypásztor naar Pecs moesten. Ruim een uur rijden. Je moet er natuurlijk wel wat voor over hebben. Bij het woord Villanypásztor denk ik meteen aan een dorpspastoor. Niets is minder waar. Villanypásztor is het Hongaarse woord voor “Schrikdraad”. Het zou wat zijn als je zomaar in de winkel een geestelijke kan kopen. Het zou trouwens wel leuke aanbiedingen opleveren: “Koop nu uw eigen dorpspastoor, en u krijgt er gratis twee misdienaars bij!”

We hebben twee honden. Als eerste was er Bobby, een mislukt experiment van een fokker. In een poging om een nieuw populair mini-ras te creëren heeft deze fokker een Miniatuur-Schnauzer gekruist met een Chihuahua. Het beoogde resultaat, een Micro-Schnauzer, bleef uit. Daarvoor in de plaats werd Bobby geboren. Een Giant-Chihuahua. Na Bobby kwam Pluisje in ons leven. Een rasechte Puli.

Het dorp waar we wonen heeft talloze honden. Veel slijten hun dagen aan het uiteinde van een ketting. Sommige honden krijgen elke dag te eten. Anderen niet. In Hongarije is een hond een gebruiksvoorwerp. Zelfs bij twintig graden vorst slapen ze buiten. Net zoals de zwerfhonden, die er in overvloed aanwezig zijn. Als er een hond bezwijkt door de kou is dat niet erg, voor een paar cent koop je een nieuwe bastaard. Bikkelhard. We moeten er niet te veel over nadenken. Anders wordt je gek. Het is een pijnlijke situatie die je niet kunt veranderen.

De zwerfhonden zijn de reden van de aanschaf van de Villanypásztor. Ze “vreten” zich een weg door het hekwerk dat om onze tuin staat. Letterlijk. De schade aan het dikke gaas is soms verbazingwekkend. Alles hebben ze er voor over om in de buurt van onze vuilnisbak te komen. Ook al gooien we sowieso geen eten weg, ze blijven hun geluk beproeven. Bobby en Pluisje doen hun best om de zwervers af te schrikken. Ze vallen zelfs grote “terreinvrede-brekers” met ware doodsverachting aan. Maar onze honden zijn huishondjes, ze slapen binnen. We vinden s’ morgens regelmatig de sporen van de viervoetige inbrekers in de omheining.

Pluisje is nu bijna 8 maanden, en het zal niet lang duren voordat ze voor het eerst loops zal worden. We vreesden daarom voor haar maagdelijkheid. Bobby is al gecastreerd, de zwervers zijn dat niet. En om te voorkomen dat Pluisje het slachtoffer wordt van een groepsverkrachting hebben we besloten om over te gaan tot aanschaf van een Villanypásztor. We zitten niet te wachten op een nest pups van onbekende afkomst. Ook niet van bekende afkomst. Hondjes zonder stamboom hebben in Hongarije geen toekomst. Pluisje is een raszuivere Puli, maar heeft geen stamboom. We moeten er niet aan denken dat een pup die bij ons geboren is eindigt aan het uiteinde van een touw of ketting. Dat kunnen wij voorkomen door te zorgen dat er geen pups geboren worden. Voor sterilisatie is ze echter nog te jong.

Het vooruitzicht is niet leuk. Straks moeten onze schatten wennen aan het blauwe koord dat langs het hek gespannen wordt. Wel achtduizend volt krijgen ze door hun lijf. Voldoende om de zwervers af te schrikken. Onze huisgenootjes met de natte neus zijn echter niet shockproof en de Villanypásztor werkt twee kanten op. Een noodzakelijk kwaad. Prem heeft ook een Villanypásztor. Van hem hebben we al gehoord wat het effect daarvan is. We zien niet uit naar de confrontatie. We gaan de confrontatie ook niet uit de weg. Maar leuk? Nee, dat is het niet. Het geeft me een sterke aandrang om vergeving te vragen voor de nieuwe Villanypásztor, bij de dorpspastoor.