Vliegen

Mijn handen zijn schraal. Er verschijnen kloofjes. De pot met handencrème is leeg. Snel langs de drogist, voor een nieuwe pot uierzalf. Nee, geen spelfout, geen uienzalf. Uierzalf. Mijn handen zijn schraal en er verschijnen kloofjes. De pot met handencrème is leeg. Dus snel langs de drogist, voor een nieuwe pot uierzalf. Nee, geen spelfout. Geen uienzalf. Uierzalf.

Ik kan er ook niets aan doen. De enige zalf die werkt, bij mij althans, is uierzalf van Bogena. Ja, ik weet het, het merk dat spullen levert voor dieren. Waarom denk je anders dat het uierzalf heet? Niet omdat de melk uit mijn vingertoppen loopt. Er zijn twee soorten. De gewone, die ik gebruik, en eentje die bescherming biedt bij weersinvloeden zoals regen, wind en sterke zonnestraling. Tevens vliegwerend.

[img]http://62.197.135.69/columnx/pics/0309vliegen.jpg[/img]

Na de drogist gaan we vliegensvlug met ingevette handjes door naar het reisbureau. Gedrieën stormen wij het pand binnen en nemen plaats – Laura achter de Lego, Elvira en ik achter de folders. De reisbureauleidster vraagt waar wij naartoe willen. Wij hebben weinig eisen en ik kan het kort samenvatten: Naar Zwitserland, Berner Oberland. Omgeving Grindelwald, Interlaken, of Brienz. Een chalet, of een appartement. Kindervriendelijk én rustig geleden. Met een zwembad. Zowel binnen als buiten. De ervaren reisbureauleidster knikt. Ze heeft alles onder controle.

O ja, huisdiervrij, in de betekenis dat er absoluut géén huisdier in de accommodatie mag hebben gelogeerd. Elvira is allergisch voor dieren. Elk dier. Van harige spin tot gup. Zelfs voor mij slikte ze jarenlang pillen. Met uitzondering van een periode vlak voor de geboorte van Laura, maar dat zal toeval zijn.

‘Ach, nu maakt u het wel heel moeilijk,’ verzucht de reisbureauleidster. ‘U heeft last van astma,’ zegt ze met een bezorgd gezicht. ‘Moet u vooral naar Zwitserland gaan, stikt daar van de koeien.’
Ik open verbaasd mijn mond. ‘Als u Osdorp uitrijdt, richting weilanden, dan…’
‘Dat hele stuk rijden en dan zomaar ziek worden,’ onderbreekt ze mijn verweer. ‘Stel u voor, een klein fabriekje, een musje op de balkonreling, dat kan ècht niet met uw ziekte.’
‘Nou, zo dramatisch is het ook weer niet…’
‘U moet de schone lucht in. Noorwegen. IJsland. De Noordpool. De maan.’
‘We zijn wel vaker in Zwitserland ge…’
Met nietsziende ogen schudt ze haar hoofd. ‘Uw situatie vraagt om speciaal georganiseerde reizen. Die heb ik niet. Uw doelgroep heeft zulke specifieke eisen…’

Een flits van helderheid. De Henri Dunant. Het staat mij kristalhelder voor ogen. Veel beter voor Elvira. Of zou dat te zwaar zijn. Als het in een dok ligt, minder deining, minder water vooral ook. Beter nog, de Henri Dunant binnen, op stutten in een grote loods, met een poster van de oceaan achter een patrijspoort. Zal ik meteen een rollator voor haar kopen? Rolstoel? Zuurstofflessen moeten er natuurlijk ook komen. Laura laat een Lego-blokje vallen en ik schrik, ik kijk de kleine in de speelhoek bestraffend aan. Stel dat Elvira schrikt, dat overleeft ze niet!

Ik sta op en trek Elvira mee omhoog, vouw mijn hand om de hare en samen schudden we de klamme hand van de reisbureauleidster. Moeizaam begeleid ik Elvira naar de uitgang. Laura houdt de deur voor ons open. Plotseling valt mij op hoe zwaar ernstig zieken zoals wij het hebben. Dat de eerst zo bezorgd lijkende reisbureauleidster niet eens de deur voor ons openhoudt. Een taxi laat voorrijden. Een ambulance belt.

Op weg naar de auto duw ik Elvira plotseling een andere richting uit. Opnieuw naar de drogist. Zwitserland. Koeien. We zullen er komen. Laat ik toch de vliegwerende uierzalf maar nemen.