Vliegende machines

Wanneer ik in een vliegtuig zit herinner ik mij soms de verhalen van mijn overleden vader.

Het ging er allemaal veel langzamer en veiliger aan toe in het jaar 1958 toen mijn vader vanuit Brussel naar Indonesië vloog. Er waren geen files voor de paspoortcontrole want slechts weinigen hadden genoeg geld of zin om een vliegtuig te nemen en veiligheidsagenten met detectors waren nog niet uitgevonden. De passagiers slenterden gewoon op de tarmac naar het vliegtuig en geen mens controleerde hun bagage.

Mijn vader vertelde dat het vliegtuig eerst van Brussel naar Nice in het zuiden van Frankrijk vloog (dus niet Nice in het vroegere Joegoslavië)

Na de landing in Nice werden de passagiers per bus naar een vijfsterren restaurant in Nice gebracht waar zij drie uren de tijd hadden om op kosten van de airline te genieten van de heerlijke Franse keuken.
Aan boord van het vliegtuig was er destijds geen keuken. Aan boord kon men enkel gratis sigaretten, chocolade en sterke drank krijgen en iedereen rookte. Er bestond geen no smoking afdeling.

Daarna werd er weer ingescheept en vloog men naar Cairo waar de passagiers met bussen werden gevoerd naar een duur restaurant voor een late snack.

Vandaar ging het naar andere bestemmingen, maar tijdens de nacht waren er hangmatten voorradig waar de passagiers konden in slapen. Er was 1 hangmat per twee passagiers, dus men diende af te spreken wie de eerste drie uren ging slapen en wie de volgende drie uren.

Toen duurde een vliegtuigreis van Brussel naar Indonesië twee dagen en twee nachten. Er werd ook geland in Vietnam voor een ontbijt in een Frans restaurant, in Singapore, en tenslotte kwam men aan in Jakarta.

Die tijd is voorgoed voorbij.

Heb ik angst van vliegen ? Soms wel een beetje, zoals wanneer ik twaalf jaar geleden van Bali naar het eiland Sumba vloog in een oud tweemotorig vliegtuig (propellers, geen jet) van de Indonesische maatschappij Bouraq.

In de versleten bekleding van mijn zetel was precies in het midden een gat, zodat het aanvoelde of ik op een WC zonder bril zat.

Iedereen rookte. Walmen sigarettenrook overal, en ook de piloten rookten.

Op een gegeven moment zag ik een piloot uit de cockpit komen en naar achteren lopen. Die heeft waarschijnlijk diarree, dacht ik nog.
Ik zag hem iets later weer uit het WC komen en op dat moment kwam de andere piloot ook uit de cockpit. Blijkbaar moest die ook naar het WC.

Dan sloeg de deur van de cockpit dicht.
De deur zat in het slot of klem. De piloot rukte steeds nijdiger aan de deur. Toen kwam de tweede piloot uit het WC en begon tegen de deur te schoppen.
Niks aan te doen. De piloten konden niet meer in de cockpit.

Iedereen zag dit, want in dat soort oude kisten is er geen eerste klasse. Iedereen zit gewoon democratisch op een versleten stoel.

Toen kwamen de piloten vragen aan de passagiers of er iemand toevallig een bijl of een hamer bij had.

Alle passagiers richtten gebeden tot Allah, maar ik bood mijn hulp aan om te helpen met die deur.

Vermits het vliegtuig op automatische piloot stond was het al voorbij het eiland Sumba gevlogen toen de piloten, ikzelf en een paar passagiers eindelijk die deur konden inbeuken ! Iemand had een schroevendraaier bij en zo konden we een zetel los maken en die gebruiken als stormram.

Gelukkig was er net genoeg benzine om rechtsomkeer te maken en toch nog op Sumba te landen.

Ik zou geen vliegangst mogen hebben, want in een ver verleden heb ik een piloten licentie gehaald in België. Die licentie was enkel geldig voor een Piper Cherokee Six van het type PA-32-260 , waarin zes passagiers kunnen zitten.
Een éénmotorig propellervliegtuig dus.
Dat soort vliegtuigen wordt nog steeds gebruikt door Indonesische luchtvaartmaatschappijen in afgelegen provincies zoals Kalimantan (Indonesisch Borneo)

Sinds het jaar 1981 heb ik niet meer zelf een vliegtuig bestuurd en ook het jaarlijkse medisch onderzoek niet meer ondergaan, dus mijn vliegbewijs is al lang niet meer geldig.

Nochtans zou ik doodsangsten uitstaan wanneer ik als passagier in een Jumbo Jet Boeing 747 of een Airbus zou zitten en plots beide piloten dodelijk ziek zijn of gewoon dood, en over de geluidsinstallatie gevraagd wordt of er misschien een piloot is onder de passagiers die het toestel kan landen.

Ik denk dat ik een beetje meer kans maak dan mensen die absoluut niks kennen van vliegtuigen, maar zo?n monster landen zonder brokken te maken lijkt mij onmogelijk.