Onhandig noemde ik het. Onhandig was het. Wat ik wilde zeggen zei ik niet. Wat ik bedoelde kwam niet over. Ik hoorde mezelf en begreep het niet. Ik doolde, holde, stond stil; verborg, gooide open en weer dicht. Ik voelde de uitnodiging, wilde aannemen en raakte de weg kwijt. Luisteren en belangstelling tonen. Dat kan ik. Dat ging goed. Onderwerp werk kon ik ook handelen. Tot het moment. Het moment dat het weer over mij ging. Dat zij naar mij vroeg. Doorvroeg. Belangstelling had. Belangstelling hield. Zich uitsprak. De vlinders waren niet in toom te houden. Alle kanten vlogen ze op. De balans was zoek. Ik praatte veel. Sprak de verkeerde kant op. Ik moest praten, goede dingen zeggen, duidelijk maken wat ze bij me losmaakte. Zeggen dat ze mooi was, energiek, gedreven, vleugje mysterieus. Ik kon niet. Ze betoverde. Met haar ogen, haar stem. Teveel begrip. Teveel rust. Ik compenseerde met onrust. Vlinders overal. Verwarring. Ik wilde weten maar verzandde. Onzeker zocht ik naar nieuwe ingangen. Waar kon ik mezelf weer een beetje vinden. Waar was ik. Waar konden wij elkaar ontmoeten. Echt samen zijn. Mijn rust en balans. Ik was het kwijt. Alle hakken en takken heb ik gehad. Ze liet me foto’s van man en kinderen zien. Ik liet haar muziek luisteren, foto’s zien. Te kort was de avond, te lang misschien. Afscheid namen we met een zoen. Langdurig. Lippen op lippen. Zij de trein zuid. Ik de trein noord. We zouden mailen. Ik sms’te binnen tien minuten. Een poging tot… tot wat. Een poging tot herstel. Tot behoud. Ik was de toon kwijt. Ze reageerde. Aardig. Lief ook. Denk ik. Ik spelde haar reactie. Ik reageerde, las mijn reactie, twijfelde en verstuurde. Weer een lieve sms terug. De trein arriveerde. Ik stapte in.
De trein vertrok op tijd, reed op tijd en kwam op tijd aan. Het leek niets bijzonders.

Categorieën: Actualiteiten

9 reacties

Meralixe · 15 februari 2012 op 16:37

Die vlinders fladderen volgens mij ietsje te hevig.
Het was waarschijnlijk de bedoeling om een dromerige verstrooide sfeer te scheppen. Daar ben je dan wel in geslaagd maar het is er een beetje onleesbaar door geworden.
Het kan ook zijn dat er hier een koele kikker, nog vol agressie over de Valentijntjestoestanden dergelijke teksten meteen de grond wil in boren.
Daarbij geef ik U het voordeel van de twijfel. :hammer:

Boukje · 15 februari 2012 op 18:46

Ik vind het ook niet uit de verf komen. :oeps:

Fem · 15 februari 2012 op 20:13

Ik moest wel even wennen aan al die punten, maar ergens vond ik het ook wel wat hebben juist…

LouisP · 15 februari 2012 op 20:40

Ik vind em dan weer heel erg sterk. In die zin dat ik uit de tekst gewoon voel dat het zo godsallemachtig echt is. De sfeer en eigelijk alles in het stukje ademt echtheid uit, echte passie. Volgens mij denkt iedereen dan in korte zinnetjes, als je zo lastig iemand graag ziet. Ik denk het niet alleen, maar ik weet het zeker..

Mien · 15 februari 2012 op 23:14

Ja, ja, van de liefde en de passie ga je pas goed stotteren.
Mooi gesnotter in steno Frank.

Mien

Libelle · 16 februari 2012 op 12:04

Foei Meralixe, hier wordt onthuld dat verbale communicatie er volstrekt niet toe doet bij verliefde mensen. Op een mooie manier ook nog. Hun verbintenis loopt door de kern van een roze wolk en vernietigt alles wat rationeel is. Jammer dat mijn Valentijnskaart voor u de Schelde niet is overgekomen.

pally · 16 februari 2012 op 13:07

Deze stamelende column raakt mij, door de authentieke stijl, het voelbare in verwarring zijn. Heel erg mooi, Frank. Aan sommige stukken moet je niets verzagen en recht maken. :wave: :wave:

groet van pally

Harrie · 17 februari 2012 op 14:38

Hakkelende liefde altijd mooi. Verzekerd van onzekerheid staat de liefde altijd garant voor innerlijke en uiterlijke transpiratie.

Dees · 18 februari 2012 op 10:39

Mooi stukje over die ene die door de regie heen brak, maar niet door het oncomfortabele. Over de vurige wens op nog een kans. Die er vast niet kwam.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder