Voor altijd vervlogen

Het is kil. Ik doe het raam dicht. Bah, het is pas half elf. Zomergasten begint me te vervelen. Slaap heb ik nog niet. Zal ik naar de kroeg gaan?
Zo begon m’n vorige column, maar het systeem werkte niet. Dus ik moet het over doen.
Vind ik niet zo leuk. Want ik was eigenlijk wel heel goed bezig met m’n vorige verhaaltje. Dat er nu dus niet toe doet. Oke. Ik wilde naar de kroeg. Nu weet ik of ik aan die wens gehoor heb gegeven, de daad, zogezegd, bij het woord heb gevoegd. Toen ik de eerste versie van dit verhaaltje schreef nog niet.
Wat zegt dat? Niks natuurlijk. De dingen gaan zoals ze gaan.

Ik heb het raam dus dicht en overweeg om naar de kroeg te gaan. Want het kijken naar Zomergasten begint me te vervelen.
Leugenaar, schreef ik vorige keer, wat dus niet geplaatst kon worden vanwege weet ik veel, je bent aan het bloggen.
Nee, ik lig in m’n pyama op de bank en kijk naar Zomergasten met Prem, ging ik in de verdwenen column met mezelf in gesprek. Prem heeft het over een wedstrijd tussen Nederland en de voetbal grootmacht Noord-Ierland. Toen bij dat eerste verhaal kon het me schelen, herinner ik me.

Nu niet meer. Ik ben dronken. Dat was ik bij de eerste versie niet. Maar er is geen eerste versie, want het systeem haperde. Dat kan.

Niemand – zelfs de schrijver niet – weet meer hoe mooi dat verhaal was. Het is weg. Door de virtuele papierversnipperaar en gewist uit mijn benevelde geheugen.

Wat kan het me schelen?
Een hoop. Het was een van mijn betere columns. Denk ik dan toch. Nu ben ik te dronken om dat vorige verhaal terug te halen.

Eerst liet de techniek me in de steek om het aan het net toe te vertrouwen; om het – zeg maar- te publiceren. Nu laat mijn geheugen het afweten om het na te vertellen. Het is niks, maar misschien is een wereldverhaal voor eeuwig verloren gegaan, omdat het internet niet werkte.

Nu is het een verhaal, maar wat als het een mens is waar het leven voor de geboorte al uit gaat? Niemand weet wat voor groots er aan verloren is gegaan. Het heeft niet zo mogen zijn.

Mijn al of niet zo grootse column is in ieder geval wel geschreven. Het verhaal was af en is verdwenen op het internet; als een door God en iedereen vergeten leven, verwaaid in het niks van wie weet het heelal.

Maar wat als het er nooit zijn mocht? Brandend van verlangen, maar weg voor het er was.
Net als al die verhalen die in mij leven. Ergens weggemoffeld tussen luiheid en dronkenschap.

Ooit borrelen ze boven, misschien. Misschien ook niet. Al die nooit vertelde verhalen die hunkeren naar lezers, naar eeuwigheid.

Wat als iemand, als Nederlands anno 2011 slechts voor een enkeling na jaren studie toegankelijk is, mijn relaas over een verloren verhaal leest en op zoek gaat naar de schrijver. Kom ik dan weer tot leven?
Leef ik eeuwig omdat ik schrijf of pas als iemand me leest?
Of is het slechts het verhaal dat leeft?
Heeft zo door dit verhaal zelfs de verloren column het eeuwige leven? Ja, hij wel.