Een eindejaarsstukje. Net als ik iets dieps over het afgelopen jaar wil opschrijven, dan gebeurt het. Alweer! Mijn computer hapert, stottert en pruttelt, gaat op zwart. De donkere dagen voor kerst? Jazeker. Daar gaat mijn goede voornemen. Ik had me zó voorgenomen om nooit meer uit te vallen tegen mijn computer, als zij op haar 1) beurt weer uitvalt. Zij kan er ook niets aan doen, zij moet het doen met de slimmerd die achter het scherm zit (of zit ik er nu vóór?). Daar ben ik lekker mee, met zoveel tekst in mijn hoofd, die ik nu niet kwijtkan. (Soms is het andersom). Thuis heb ik geen helpdesk, wat nu?
Handgeschreven dan. Moet kunnen, in 2009. He bah, mijn pen kliedert en ik kan na drie zinnen mijn eigen handschrift niet meer lezen. Dat komt ervan, na drie jaar werken in een ziekenhuis kan mijn handschrift zó naast de krabbels van de dokter. Zo kan ik niet verder, straks weet ik zelf niet meer waar het over gaat. Ik droedel verder, want iets anders kan niet. Ik word er onrustig van. Waarom? Het lijkt wel, alsof ik mijn goede vriend(in) kwijt ben geraakt, zo zonder computer. Ai!
We kruipen zo vaak automatisch achter –of vóór, zo je wilt- de computer, dat deze onderdeel van ons leven is geworden. Via de computer delen we bijna alles met elkaar, met vrienden maar ook met totale onbekenden. De computer is onze uitlaatklep geworden. We zetten veel op Internet. Heel bijzondere momenten zoals geboortes, sterftes, trouwpartijen en overige feestjes waar ook ter wereld. Overal kun je je mail checken. Toch belangrijk, als je mail van Die Ene verwacht.
Mail, ooit schreven we krabbels en lange brieven. En Erg Romantische Gedichten, waarvan onze vriendinnen en vriendjes rode oortjes kregen. Wanhopig waren we soms. Want er kwam niet altijd iets terug. Nu selecteer je je vrienden/contactpersonen en als je een tijdje niets hoort kun je ze zelfs blocken. Of erger nog, je kunt ze ontvrienden.
Ik probeer het nogmaals, met compu. Ze start wonderwel. Ik tik mijn zieleroersel over. Mijn goede voornemen start nu. Geen gemailde of gedrukte kerstwensen meer, maar echte. Vanuit het hart, met echte, zelfgemaakte en bedachte tekst. Hoezo stoppen met roken, niet meer eten, niet meer feesten enzovoort? Laten we het vooral weer leuk maken en houden, met elkaar.
Daar hoort soms een peuk bij, soms een borrel (soms beiden) en soms hoort er een dikke zoen of knuffel bij. Live, meteen en direct.
*Smak*
December 2009, In Ontwikkeling
1) ik beschouw mijn computer van de vrouwelijke kunne, zij heeft immers net zo veel kuren als ik. (ook V)
4 reacties
Prlwytskovsky · 31 december 2009 op 11:42
Een computer is inderdaad vrouwelijk. Want als je er zojuist eentje hebt aangeschaft zie je aan de overkant een veel mooiere; dat is met vrouwen net zo. 😉
Leuk verhaal en lekker leesvoer. Welkom op CX.
Kuin · 31 december 2009 op 13:31
Mijn computer bestempel ik ook als vrouwelijk, maar dat heeft meer te maken met het feit dat er van allerlei poorten op- of inzitten. Lekker stukje frustratie. Well done!
arta · 31 december 2009 op 13:35
Leuk stuk.
De ‘ai’s’ en *smak’s* zou ik aan de lezer overlaten, en ook opletten niet twee keer iets uit te leggen in een tekst.
Na vijf weken weer ‘vast’ op internet begrijp ik jouw frustratie als geen ander! Online zijn is zóó fijn 😀
De mijne is overigens een mannetje:-D
Avalanche · 31 december 2009 op 18:24
Leuke entree, zo op de valreep van 2009. Welkom!