Terwijl half Nederland gevolg geeft aan de oproep van Arjen Lubach en z’n Facebook-account verwijderd heeft op woensdag, scrol ik om een uur of elf van die bewuste avond over de startpagina van het meest gevreesde sociale medium.
Maar goed, ik heb lef. Ik roei graag tegen de stroom in, alle zalmen die ik onderweg tegenkom wegmeppend. Ja, jongens, ik ben me er een.
Ik deel felicitaties uit, geef een duim omhoog aan foto’s die laten zien hoe fantastisch het leven kan zijn, erger me kapot aan kattenfilmpjes die poezen laten zien die slimme dingen doen, en vier lustig de successen mee die al mijn vrienden behalen. En ik post af en toe, dus ik besta.
Ergens onderweg kom ik een reclame tegen. ‘Koffie of kopstoot?’ staat er. Ik klik niets aan maar ben toch getriggerd. Good copywriting.
Kopstoot! denk ik meteen, om daarna te switchen naar ‘koffie’ omdat ik én geen bierdrinker ben en jenever niet te pruimen vind.
Kopstoot klinkt wel een stuk gezelliger dan koffie. Het is natuurlijk een reclame van een uitvaartonderneming. Op mijn laatste feestje heb ik ze graag het liefst lallend babbelend over hoe het nu verder moet zonder mij. Die gedachte is een stuk aantrekkelijker dan dat de meute (ik hoop op een grote opkomst) zuinig zwijgend naar links kijkt met een kop koffie in het handje, en zich afvraagt of er nog een plak boerencake te scoren valt.
Maar waarom krijg ik deze advertentie voor m’n kiezen? Dat ze alles van me weten behalve mijn pincode is me onderhand wel duidelijk. Komt het soms omdat ik tegen de vijftig loop? Ik heb mijn geboortedatum al zeker tig keer online ingevuld. Heb ik een fotootje met een peuk gepost? Ik hoop van niet. Of is het omdat ik filmpjes aanklik die levensgevaarlijke ritjes op glijbanen laten zien? Komt het omdat ik de uitnodiging bekeek voor het evenement dat aangemaakt werd voor deelname aan een sessie in een zweethut, die je met gevaar voor een hartaanval kunt betreden maar gegarandeerd verlaat met een geweldig inzicht?
Om eerlijk te zijn: I don’t give a fuck.
Alles is beter dan dertig jaar terug in de tijd. Als je internet gebruikt, op wat voor manier dan ook, dan weet je dat je het haasje bent.
Iemand nog geïnteresseerd in mijn pincode? 2264. Dan hebben we dat maar gehad.
5 reacties
Robert · 13 april 2018 op 20:58
Hoi Kaat, het meest tragikomische zijn nog wel degenen die hun account hebben beëindigd zonder dat iemand dat in de gaten heeft. Mooi stuk over Pleeboek.
Karen.2.0 · 13 april 2018 op 23:54
P’cies, Rob, ik mis nog niemand maar dat zegt inderdaad niets 🙂
Arta · 13 april 2018 op 22:59
Ik heb ook niet gedelete, heb nooit dingen gedeeld die niet iedereen mag weten, dus voel me supersafe 😀
Mooi stuk, lekker soepel geschreven. Wel veel ik-jes in de eerste helft. Daar zou ik er een paar van omzeilen voor nog meer soepelheid 🙂
Karen.2.0 · 13 april 2018 op 23:59
Dank voor de feedback, Arta, eens: dat had idd wel iets minder gekund. Volgende keer ga ik (zei de gek) voor een smoothie ;-D
Arta · 14 april 2018 op 00:08
Aardbei-sinaasappel… Mmmmm 😀