Vroom en Dreesman

Het ziet er naar uit dat de warenhuizen van Vroom en Dreesman de deuren gaan sluiten. Misschien dat er nog een redder komt, maar (mocht je dat denken) ik zal het niet zijn. Als frequent internetbesteller ben ik wel direct medeverantwoordelijk voor de ondergang van dit concern. Het boetekleed laat ik echter in de linnenkast. Mijn enige webshopinkoop bij Vroom en Dreesman werd een fiasco. De service was miserabel. Toen dacht ik al: ‘ dit kan niet goed gaan’ .

Als kleuter kwam ik in de vijftiger jaren regelmatig aan moeders hand in de Vroom en Dreesmanvestiging in Hilversum. Ik zie de winkel in gedachten nog  voor mij: vier etages en een sousterrain, te bereiken via een natuurstenen trap die zich om de glazen liftkoker kronkelde. Het was een beetje rommelig. Ik herinner mij nog heel goed dat ik mij daar niet  thuis voelde. De oorzaak daarvan is mij ook nog steeds duidelijk.

Naast de lift, gesitueerd in het midden van de parterreafdeling, stond als een ware heerser de Heer Dreesman. Jazeker: Dreesman zelf! Als een veldheer overzag hij het strijdgewoel, staand als een zoutpilaar, maar bij de kleinste onregelmatigheid stoof hij vanaf zijn standplaats met van woede vertrokken gezicht af op personeelsleden of kleptomane bezoekers. Er ging van die man naast de lift doorlopend dreiging uit. Ik was als kleuter bang en hield de hand van moeder stevig vast.

Later, als vervelende puber, is mij de toegang tot Vroom en Dreesman Hilversum gedurende enige tijd ontzegd. Na de HBS-schooluren trok ik met drie klasgenoten naar ‘ Vroom’, want daar stond een man David-houtbewerkingsmesjes te demonstreren. Wij schaarden ons een aantal dagen, tot grote ergernis van de demonstrateur, onder het publiek. Niet zonder commentaar, zullen jullie begrijpen. Toen wij tijdens de demonstratie op vrijdag, na het uitsnijden van een prachtige tackel,  luidruchtig spraken van een ‘zelfportret’, kwam de explosie en moesten wij rennen voor ons leven. Hij kwam ons achterna tot aan de draaideur naar de Kerkstraat. De volgende dagen kwamen wij er niet meer in.

Ik heb, als ik in diverse plaatsen een vestiging van Vroom en Dreesman bezocht, de stoffige sfeer en de geest van Dreesman steeds weer ervaren. Misschien ten onrechte, maar dat is dan de schuld van Dreesman. Zijn schuld is nu te hoog opgelopen.