Binnenkort, op zeven december, is het precies vier jaar geleden dat de wereld voor enkele mensen drastisch instortte. Aan de basis lag een verschrikkelijk ongeval waarbij jonge moeder Kim het leven liet. Op die bewuste zaterdagavond, nu ja, nacht, zat ze samen met twee vrienden op een bochtige weg in de auto. Reden ze te snel? Aan het wrak te zien waarschijnlijk wel. Feit is, de auto knalde tegen een boom, de twee vrienden werden er uit gekatapulteerd maar Kim bleef gekneld zitten in het brandende wrak. Niemand kon haar weg houden van een verschrikkelijke dood.
Nu, een kleine vier jaar later, krijgt deze gebeurtenis nogmaals aandacht in de krant. Er is een gerechtelijke uitspraak gedaan. Sander, de waarschijnlijke bestuurder van de auto, heeft een rijverbod van negen maanden en een boete van 4350 €. Hij moet ook nog 12.000 € morele schadevergoeding betalen aan de nabestaanden van Kim. De ouders van Kim kunnen maar moeizaam vrede nemen met de uitspraak.
“Bla… bla… bla… maar daarmee hebben we onze dochter niet terug!!!” klinkt het daar.
Nee, me hier nogmaals over dit dossier buigen, daar doe ik niet aan mee. Er zijn zelfs twijfels over wie op die bewuste avond achter het stuur zat. Me echt uitspreken over het eventuele drankgebruik mag ik ook al niet. Mijn enige informatiebron is het artikel in mijn dagdagelijkse krant.
Even gans de zaak van uit een totaal andere hoek benaderen mag ik wel.
Goed, we leven, gelukkig maar, in een rechtsstaat. Wie fouten maakt moet gestraft worden. Schuld bekennen en overgaan tot schadevergoeding hoort daar bij. Geen probleem.
Op die bewuste avond zijn er drie jonge mensen in een auto gestapt. Dat lijkt me een vrij normaal maneuver te zijn. Iets wat onder meer de ouders van Kim in hun jonge jaren ook wel zullen gedaan hebben. En, wie heeft nog nooit te snel gereden, onder vrienden eventjes stoer gedaan?
Maar dan gebeurde deze tragedie.
En dan, dan moet er plotseling ‘gerechtigheid’ geschieden.
Wie is de schuldige? Wie zal dat betalen? De messen worden geslepen…
Kim ’s ouders zinnen op wraak om wat hun dochter is aangedaan. Wraak vertaalt zich dan in zo hoog mogelijke geldboetes. Zoals ook nu weer worden oude wonden open gereten, krijgen haatgevoelens voeding. Dat vreet aan een mens. Wie jarenlang deze weg bewandelt wordt hard en gevoelloos. Voor hen schijnt de zon niet meer.
Kim ’s ouders zeggen het zelf, welke geldboete dan ook, de dochter komt er niet door terug. En Sander strompelt , zo vertelt het krantenartikel me nog, ten gevolge van het ongeval voor de rest van zijn leven zwaar gehandicapt door het leven. Als gevolg van een maandenlange coma in een ‘vegetatieve’ toestand lees ik…Negen maand rijverbod komt hier wel bijzonder cynisch over.
Is er al niet genoeg ‘gestraft?’
Hoe zou het zijn als de betrokken mensen elk jaar op deze bewuste zevende december eens zouden samen komen. Wat zou een soort reünie zonder al die vingerwijzende ‘gerechtigheid’ wel eens beter kunnen zijn. Hoe zou het zijn na het luisteren naar elkaars verhalen en het elkaar troosten. Zou er ergens dan toch geen sprankeltje zon zijn? Wat zou dit alvast meer winst opleveren dan wat geld dat dan nog grotendeels richting gehaaide advocaten vloeit.
Waar vergeving weg blijft… groeit haat.
16 reacties
StreekSteek · 22 november 2016 op 13:09
Niet praten is letterlijk en figuurlijk stom. Dat is waar maar ook gemakkelijk gezegd. Gelukkig maken we het lang niet allemaal zelf mee, want wie weet hoe je dan reageert. Maar weer naar elkaar toe komen en gaan, is uiteindelijk onvermijdelijk. Dat is hier goed verwoord.
Mien · 22 november 2016 op 13:17
Uiteindelijk moet iedereen weer thuiskomen. One way or another. Goed gezien.
Dees · 22 november 2016 op 13:29
Het is zeker goed geschreven en oprecht.
Ik heb van dichtbij echter gezien hoe het is om een kind te verliezen. Als daar een toedoen in te vinden is, kan ik me zeer goed voorstellen dat je behoefte hebt aan compensatie, niet zozeer vanuit het idee dat de compensatie daadwerkelijk kan compenseren voor het verlies van een kind, maar wel uit het idee dat als je zoveel pijn moet lijden door een ander, die ander dat ook zeer goed moet voelen. En dan is geld een middel. Waarbij ik geen oordeel over dat middel zou willen vellen.
Vergeving is een mooi concept voor mensen die zelf niet in de positie zitten en zelfs als vergeving dé weg is, is de weg naar vergeving niet een waar een tijdslimiet aan te hangen is. Maw, misschien volgt die nog.
Esther Suzanna · 22 november 2016 op 13:58
Alles is hier afhankelijk van de toedracht en die ken ik niet. Dus lastig om te beoordelen.
Een bestuurder draagt de verantwoordelijkheid voor zijn passagiers maar in hoeverre is hij verantwoordelijk voor overmacht en omstandigheden die zelfs de passagiers hebben ondersteunt of waar geen controle over te krijgen valt?
Geld wordt uitgekeerd door verzekeraars, mits je verzekerd bent. Schuldgevoel is een zwaardere ‘straf’.
Goede column Meralixe 🙂
NicoleS · 22 november 2016 op 17:01
Arme mensen. Een kind verliezen is haast even verschrikkelijk als de dader zelf zijn. De dood van een ander wil niemand op zijn geweten hebben. Moelijk verhaal. Mooi geschreven
Snarf · 22 november 2016 op 17:30
Sluit me volledig aan bij de inhoud van je overdenking.
Bruun · 22 november 2016 op 18:47
Goed stuk. Aangezien het een vriendengroep betreft kan ik je gedachtegang volgen, alhoewel we natuurlijk de exacte omstandigheden niet kennen. Daardoor blijft het lastige materie om een oordeel over te vellen.
Pierken · 22 november 2016 op 19:27
Die mogelijke bestuurder was dus de oorzaak van de verongelukte inzittende. Pure pech bij roekeloos rijgedrag x1000. Roekeloosheid zou een vak moeten zijn op scholen. Een uurtje per week casussen behandelen van bijvoorbeeld ongelukken als deze. Confronteren die hap! En dan nog stuur je alleen het onderbewustzijn bij. Dat hoekje waarin dit ongeluk gebeurde was blijkbaar onvermijdelijk. En, lijkt mij, vrijwel zeker niet bewust veroorzaakt. Dus heb je hiermee een goed beredeneerd punt, Meralixe!
Karen.2.0 · 22 november 2016 op 20:02
Pijnlijke materie met, uiteindelijk, alleen maar verliezers en een hoop verdriet. Mooie Column Meralixe.
Spencer · 22 november 2016 op 21:12
Mooie column. Met de strekking ben ik het eens, maar ik heb de indruk dat ‘de mensen’ juist steeds mínder bereid zijn een ander te vergeven. Eigenlijk zou Jezus terug moeten komen om het goede voorbeeld te geven.
Nummer 22 · 23 november 2016 op 15:08
Mooie column dat laat nadenken over vergeten en vegeven. Alleen maar verliezers nu.
Spencer schrijft over Jezus..hmm niet overdrijven zeg.JC uit B. “El Salvador” is toch echt dood. Wat kon die man voetballen zeg, maar dit terzijde.
Meralixe · 23 november 2016 op 15:50
Allen dank voor het reageren. Ik bemerk dat ik, afgaande op de gegeven reacties mijn ietwat eigenzinnige visie dan toch goed verwoord heb.
Nummer 22… ook mijn dank voor uw reactie. Deel één OK maar deel twee, na een eindeloos pijnigen van mijn hersentjes weet ik nog steeds niet wat je bedoelt.
Spencer · 24 november 2016 op 14:17
Meralixe, ik geloof dat ik er uit ben: Jezus Christus heeft als initialen J.C., net als Johan Cruijff die in B. (Barcelona) woonde en volgens sommigen in Spanje ‘El Salvador’ (de verlosser) werd genoemd, wat niet eens waar schijnt te zijn:
“Ook na het overlijden van Johan Cruijff dook zijn bijnaam El Salvador – De Verlosser vaak op in beschouwingen over leven en werk van de grote voetballer. Maar dat was helemaal niet zijn bijnaam in Spanje. Dat vertelt Edwin Winkels zaterdag in Het Parool.
Winkels ontkracht in zijn nieuwe boek onder andere de El Salvador-mythe. “Ja, hier in Nederland wordt Cruijff vaak ‘de Verlosser’ genoemd. Maar die bijnaam had hij in Spanje niet, ik heb de Spaanse archieven erop nageplozen. In Spanje noemden ze hem ‘El Flaco’, ‘de magere’. In dat hoofdstukje heb ik de bron gevonden waaruit ‘de Verlosser’ is voortgekomen. Het was de Nederlandse journalist Rien Robijns van Het Vrije Volk die in een reportage die hij maakte in Barcelona iemand ‘Arriba el Salvador’ laat zeggen. Onduidelijk is wie dat gezegd heeft.”
Ook Ronald Koeman had trouwens een heel andere bijnaam dan wij in Nederland dachten. Niet Sneeuwvlokje dus, vernoemd naar de albino-gorilla in de zoo van Barcelona. Winkels: “Dat is ook een verzinsel uit Nederland. In Spanje heette hij Tintin: Kuifje. Maar nog even over El Salvador. Ik heb geloof ik wel duidend stukken geschreven die over Cruijff gingen, maar ik heb nooit de naam El Salvador gebruikt. Omdat dat zijn bijnaam niet was.”
Ik zou de opmerking van Nr.22 een specimen van ‘Mieniaanse taalkunde’ willen noemen. Aan de basis ervan staat de vrije associatie en het werkt ongeveer als volgt: ‘De zon scheen op mijn bolletje.’ Met ‘bolletje’ wordt ‘hoofd’ bedoeld, maar een Mieniaanse schrijver denkt: ‘een bolletje is ook een broodje’ en gaat dan verder door bijvoorbeeld te zeggen dat hij een broodje ham had besteld maar een broodje warm vlees heeft gekregen. Door dat zonnetje dat er op scheen. De niet Mieniaans geschoolde lezer raakt hierdoor de draad kwijt en vraagt zich af wat de schrijver bedoelt met deze merkwaardige overgang. Misschien wendt hij zich zelfs tot de schrijver teneinde uitleg te verkrijgen. De schrijver, die niet doorheeft dat niet iederéén last heeft van ‘Woordspelige ADHD’ zal hier op reageren met een nóg cryptischer antwoord wat de verwarring alleen maar zal vergroten. Daar komt het, kort samengevat, ongeveer op neer.
Mien · 24 november 2016 op 15:37
Ha, ha, Spencer, leuk om jou weer eens onvervalst terug te lezen bij Column X, dat doet mij goed. Ik denk dat deze reactie wel eens hoog zou kunnen scoren op de novemberreactiemaandladder. Hopelijk is het nu ook duidelijk voor Meralixe. Ik vermoed van wel.
Meralixe · 24 november 2016 op 16:47
Nogmaals allen dank voor het reageren. Toegegeven, verbandjes leggen is niet mijn sterkste punt, zeker als de ingrediënten die lijden (leiden) tot dergelijke hoogwaardige informatie nog al Nederlands getint zijn.
Dat hersentjes pijnigen was ook sterk overdreven hoor.
Nachtzuster · 25 november 2016 op 18:56
Mooie column Meralixe. In de eerste zin lees ik ‘de jonge moeder Kim’, wat dus aangeeft dat zij een kindje heeft. Of misschien wel twee. Die moeten een moeder missen wat minstens even erg is als voor de ouders van Kim die hun dochter kwijt zijn. Bij verkeersongevallen is het vaak lastig om een schuldige aan te wijzen, zeker als er geen opzet in het spel is en de dader dus ook slachtoffer is. Min of meer.
offtopic: Net als Mien doet het mij ook deugd om weer eens een onvervalste Spencer te lezen, weliswaar in een reactie maar wellicht geeft heeftie weer inspiratie voor een column! 🙂