(waarde) Beste Pierken

(waarde) Beste Pierken

Mijn open brief op de voorpagina heeft het niet zo best gedaan. Vier reacties onderlijnen deze bewering deels. Maar.. geef toe, eerste grote reden voor deze vaststelling is natuurlijk de totale geringe belangstelling op Column X waar we naar mijn gevoel hoog nodig naar meerdere oplossingen moeten zoeken om er wat schwung in te krijgen. Het open brieven schrijven kan tot één van die mogelijkheden behoren, daar blijf ik bij. Er een punt van maken wil ik nu ook niet doen maar dat ONS schrijven beter is dan sommige stukken die de voorpagina gewoonweg niet waardig zijn durf ik toch wel zelfs op die voorpagina plaatsen.

Mooi dat je via uw schrijven Trawant en Spencer eventjes noemt. Dit geeft deze mensen een extra kans om ook op de kar te springen en mee te gaan, een verlengstuk te breien aan ons open gepalaver. Zal dat lukken?

O, wat zag ik bij de aanzet van uw schrijven mezelf staan bij mijn plaatselijke platenboer. Mijn eerste platendraaiertje van Philips waar ik als jonge snaak mijn laatste spaarcentjes aan had gespendeerd …toch nog even een naam, Flowers van The Rolling Stones…
Maar, ik voelde bij uw verdere uiteenzetting ook dat ik wel enkele trapjes lager sta dan u wat betreft de muziek en toebehoren. Ik speel zelfs de luchtgitaar enkel maar als ik me er ten volle van bewust ben dat ik alleen thuis ben en, dan nog twijfel ik er aan dewelke ik zou nemen, de akoestische of de elektronische.
U leest hier natuurlijk tussen de lijntjes dat dat triootje met u en Spencer totaaaaaaal!!!! uitgesloten is.

Het komt bij mij wel vaker voor, dat ik bij een schrijven een feitelijke kern van het schrijven zodanig omzeil, zodat deze dan ook nog moeilijk te vinden is. Zo was dat ook bij mijn eerste schrijven aan U, waarbij ik het bijna uitsluitend had over de muziek. En toen, enkel bij de laatste alinea kwam de aap uit de mouw, het o zo grote spel der mensenkinderen, DE schreeuw om aandacht waarvan ik dus via dat geleuter over die muziek een soort soft-versie had gegeven, werd schoorvoetend toegegeven.
Lees ik nu in uw schrijven, maar ook in uw voorafgaande biologie, ook die drang naar de aai over de bol? Voornamelijk de over hobbelige wegen verlopen levenswandel zet me aan tot een besluitvormend denken in die richting.

Kijk, neem nu de twee uitersten, de curve van rustig gedecideerd tot niet te pruimen dikke nek. Wat zou dat rustige een fijne plek zijn maar ook (waarschijnlijk) een oersaai leventje omvatten. En, wat is, zoals u dat in uw schrijven benoemde, een B.M.W. plek, een bij wijlen medelijden wekkend schouwspel voor al wie het nog ziet.
Ik situeer mezelf, denk ik, ergens in de gouden middenweg maar kijk met pijn in het hart naar bijvoorbeeld mijn bloedeigen zoon. Die beweert dat hij alles totaal onder controle heeft maar etaleert dan toch een levenswijze waar de zoektocht naar zichzelf van zijn leven een ware foltering maakt. Ingrijpen zou niet lukken daar ik dan direct gedeclasseerd wordt tot zeurkous met een hoofdletter.

Trawant had het er ook al over in enkele columns op de voorpagina. Het gedrag van mensen bij openbare samenkomsten, hoe daar HET terrein bij uitstek gecreëerd wordt om zichzelf te profileren tot een soort übermensch. Oorlogsterrein? Het lijkt er op. Handig de eigen hobby naar voor schuiven, ronduit luidop tetteren over de laatste reis naar Afrika, het kleinkind dat al in het eerste leerjaar zit en het o zó goed doet…Kortom, kijk eens wie IK ben! En dan maar zwaaien met die tablet, de tegenwoordige mitrailleur om dergelijke informatie beeldend op de geduldige luisteraar af te vuren. “Kijk eens hoe de kinderkamer omgetoverd is tot een knusse jacuzzi! “ Grrr…

Zitten we bij column x ook bij wijlen verzeild in het algemene haantjesgedrag? Ik denk het wel. Stuur ik nu een verwijtende boodschap de wereld in? Ik denk het niet. Het IS gewoon een totale aanwezigheid in ons, een Westers denken, dat competitiebeestje, enerzijds onschuldig maar anderzijds de grootste factor die ieders leven in een welbepaalde baan stuurt. Let op, de grootste schreeuwers die zichzelf weigeren te herkennen in deze denkwijze zijn vaak ook de grootste slachtoffers ervan hoor. Denk maar aan het cliché, stevige bodybuilder met het kleine pietje.

Wie MOET reeds van bij de eerste kleuterklas de beste zijn? Waarom hechten mama en papa zo veel belang aan de carrière van zoonlief. Welke schade wordt er toegebracht door dergelijke startblokken? Hoe moet een onder een dusdanige rugzak gebukt gaande enkeling zichzelf terug vinden in het oerwoud waar, want daar heb ik het nog niet over gehad, reclamemensen meermaals de scepter zwaaien? Van die reclamejongens en hun ver rijkende zelfs duistere praktijken krijg ik sowieso het schijt. Vergeef me de vinnige woordkeuze. Trends, Lyfestyle, Schoner wonen, nu, straks bij de Kerst “Zó willen wij dat U zich voelt!” Tjonge wat doen deze mensen, met onder meer de totale media trouw aan hun zijde, met de persoonlijke vrijheid van het individu? Ik moet er over stoppen of ik wordt nog echt kwaad!

Om te besluiten; wie met een dergelijke bril rond loopt dreigt cynisch te worden. Nee, ik ben het niet. Dit schrijven is een doordachte besluitvorming, na een jarenlang zoeken, gestart bij het verlaten van grote chaos, en dan verder via pure logica terecht gekomen bij een eerlijk zelfbeeld, zo veel mogelijk weg van wat men me heeft voorgekauwd. Simpel, oplossing aangereikt door zelfkennis.
Wie zette zichzelf al direct schaakmat in de column van Spencer? (Brusselmans 1) Juist, een zestienjarige Danny had dan wel de ganse zooi doorprikt maar kwam dan (mooi) in een enorme leegte terecht waar zelfs ‘overleven’ belangrijker wordt. Van daar mijn scherp reageren op dit hopelijk voor Spencer niet autobiografisch geïnspireerd schrijven. Toch maar uitkijken naar Brusselmans 2.

Zo zie je maar hoe een oorspronkelijk gekeuvel over koetjes en kalfjes kan evolueren naar een enorme kijk in de ziel. Met alle respect…Meralixe.