Jeetje mina, das een tijd geleden..! Maanden (zoniet jaren) ben ik bezig geweest met relativering, plaatsbepaling, ordeschepping, onderdrukking, regelmaat, wat al niet meer… Natuurlijk had ik veel eerder de pen, of toetsenbord, moeten pakken, maar je bent zo bezig hé… Soms… Sinds m’n eerste stukje onzinnigheid op dit geweldige platform ben ik inmiddels 2(!) keer vader geworden. Time flies zullen we maar zeggen. Het is een ongelooflijk warm en comfortabel gevoel, wetende dat er 2 van die geweldige wezentjes zijn die afhankelijk zijn van jouw goede bedoelingen. De wetenschap dat je de kans krijgt om toekomstig wereldleiders groot te brengen, normen en waarden te leren, leren hard te zijn, of soft… Het vinden van die balans is zo’n ongelooflijke privilege! Wat mij vooral verbaasde was het feit dat alles, werkelijk alles zo relatief blijkt te zijn. Prioriteiten blijven, natuurlijk, maar ze verschuiven. Wat vroeger enorm belangrijk was is nu niet meer zo héél erg belangrijk. Nog steeds wel, maar minder. Het ouder (van papa en mama, vous savez?) worden doet iets met je. Het is een wonderlijk positief gevoel, maar het geeft je ook zo veel onzekerheid. Machteloosheid is een gevoel waar ik nog nooit eerder mee te maken heb gehad. Alles, werkelijk alles is leuk, totdat zo’n kleintje ziek wordt… De oudste is inmiddels 3 en maakt zich klaar om volgende zomer naar school te gaan. De jongste is 9 maandjes en in zo veel opzichten, zo onwijs anders dan de oudste! Belachelijk grappig gewoon! De verschillen die eigenlijk vanaf maand 3 al zichtbaar waren, worden alsmaar zichtbaarder en duidelijker. Zo ook in gesteldheid. De oudste had vanaf z’n 2e maand nogal last van geïrriteerde luchtwegen, veel last van z’n oortjes, hoesten in z’n slaap enzovoort. De jongste heeft eigenlijk nooit iets (gehad). Tot een week of 4 geleden. We zijn teruggekomen van een vakantie in Griekenland en eigenlijk daarna is hij terughoudend, minder grappig, zeurderig en prikkelbaar geworden. Kun je het je voorstellen? Een chagrijnig kind van 9 maanden? Is ook bijna weer grappig. Maar wat niet grappig is, is het feit dat meneer niet wil eten, regelmatig overgeeft in z’n slaap, bloedonderzoeken niets uitwijzen, ontlastingsonderzoek niets uitwijst, huisartsen niets kunnen vinden enfin, men snapt het probleem… “Virale infectie” Van 4 weken…!!?? Ach, ieder kind is wel eens ziek, stel je niet zo aan… Maar de onmacht, als hij weer een dag niet wil eten, je hem langzaamaan steeds een beetje magerder ziet worden, hij nog altijd z’n eigen kleine “ik” niet is en het feit dat jij daar als ouder niets aan kunt doen is werkelijk slopend. Iedere nacht is het weer feest. Hij spuugt of slaapt gewoon niet vast genoeg en hup, meneer is weer wakker en krijst de hele flat bij elkaar. De buren zullen onderhand ook wel denken… Niet dat ik daar ook maar een moment wakker van lig hoor, de buren. Maar sjees…
Drama queen ik… Gisteren zie ik een foto van een jongetje van 4 op de rand van een ziekenhuisbed in Aleppo… Natuurlijk, de pers is gek op dit soort zielige plaatjes. Maar zulke goede grimeurs hebben ze daar op dit moment niet rondlopen hoor. De schrammen, blauwe plekken en de angst in de ogen van zo’n kereltje is heus geen knap staaltje acteerwerk. Eerlijk is eerlijk, vroeger gaf ik daar geen bal om. Echt niet. “Ach, das daar… Heb ik geen ruk mee te maken”. Nu, nu heb ik alleen dat plaatje voorbij zien komen en doet het me al genoeg om te huilen. Denk maar niet dat ik het artikel kan lezen hé, dat gaat niet meer. Niet zozeer om het conflict hoor, politiek ben ik absoluut ongezind. Maar dat arme jongetje… En dan loop ik te klagen over een beetje spuug en slapeloze nachten. In een land waar we stikken van de absolute top van zorg, maak ik me druk om mijn eigen zieke mannetje. Ja, natuurlijk maak ik me druk om mijn eigen zieke mannetje. Maar die redt het wel. Dat jongetje op de rand van dat ziekenhuisbed…?? Tja, loslaten maar denk ik hé… In onze business zeggen we: “je kunt niet alle afvoeren van Nederland ontstoppen”…
Liegé
17 reacties
Mien · 5 oktober 2016 op 08:12
Gevoel en verstand ontwikkelt met de jaren. Soms voelt het als een nieuwe geboorte. Zogezegd. Het komt in ieder geval het schrijven ten goede. Altijd een dankbare inspiratiebron. Kiddo’s. Dat er nog veel verhalen uit jouw pen mogen stromen. En ja, loslaten is een kunst, geen kunstje. Sterkte met de kleine, mochten de klachten nog aanhouden.
Mikescolumnhoekje · 5 oktober 2016 op 08:36
woooo… ik heb geen kinderen, maar denk te begrijpen waar je mee kampt. dat komt door de manier waarop je schrijft. complimenten!
klein puntje, ik had graag iets meer alinea’s gehad, ik heb met m’n schele ogen 4x dezelfde zin gelezen XD
Meralixe · 5 oktober 2016 op 08:49
Welkom terug van weg geweest.
Toen was je aanwezigheid (maar) een matig succes durf ik hier te schrijven. Dit kan dan alleen maar beter zou ik zeggen.
Nu open je je schrijven met een soort excuses voor het wegblijven waarbij vooral het woordje ‘ordeschepping’ me is bijgebleven. Daar zit naar mijn mening de kern van je minder goede prestaties. Wat wilde je ook hier vertellen aan de lezer? Je opent met een uitleg over dat wegblijven om dan even later met (te veel) woorden bij de opvoeding van je kinderen terecht te komen. Dan sleur je er op zoek naar enig verhaal de minder bedeelde kinderen dan maar bij. Daar zit je dan wel even op de goede weg maar merk je dat je schrijven al vrij lang geworden is. Afsluiten dan maar… Ordeschepping: Alvorens je begint met schrijven duidelijk, bijvoorbeeld op een klein papiertje naast de computer, noteren WAT je kwijt wil aan de lezer. Dit zou alvast zorgen voor enige structuur in je schrijven.
Het was toen een algemene kritiek van de lezers dat je er als het ware zo maar op los tokkelde maar een column moet dan toch ergens meer zijn dan dat. Tuurlijk heb je de vrijheid uw ding te doen en is de lezer niet verplicht het te lezen maar waar blijft dan de uiteindelijke bedoeling van je schrijven en bij nader inzien de bedoeling van column X?
NicoleS · 5 oktober 2016 op 11:51
Over je kinderen maak je je altijd ongerust. Dat hoort erbij. Mooi stuk?
van Gellekom · 5 oktober 2016 op 12:35
Ik las hierboven dat je vroeger maar matig succes had hier. gelukkig hebben wij onzr topcolumnist Prof dr Meralixe om je de weg te wijzen naar succes en kwaliteit. Over de column: prima geschreven. Een aanwinst
Meralixe · 5 oktober 2016 op 14:18
Hm van Gellekom het zal wel niet zo lang duren dat de directie (terecht) zal ingrijpen daar uw reactie voor een groot percentage bedoeld is om mij een dreun te geven.
Er is hier in ’t verleden veel onenigheid geweest voor een dergelijk gedrag en ook hier pikt deze Vlaming het niet dat er gespot wordt met de persoon zelf. Nog een fijne dag…
van Gellekom · 5 oktober 2016 op 14:31
Met andere woorden; alleen jij mag dreunen uitdelen aan je collega schrijvers?
De dreun van mij heb je even nodig Meralixe want zoals jij meent een mede columnist te moeten behandelen tart elk beschrijving van goed fatsoen. En als de directie in wil grijpen omdat ze het niet met mij eens is, moet ze dat vooral doen. Daar zal mijn mening absoluut niet door veranderen.
Martin Liége · 5 oktober 2016 op 14:28
Aha…
Martin Liége · 5 oktober 2016 op 14:29
Hartelijk dank voor alle comments hoor, superblij om thuis te zijn
Mikescolumnhoekje · 5 oktober 2016 op 14:41
als columns reacties uitlokken en discussies starten heeft de columnist, wat mij betreft, zijn werk goed gedaan.
Nogmaals, goeie column Martin!
Dees · 5 oktober 2016 op 14:48
Wat moet ik hier nu van zeggen? Meralixe, soms zijn je reacties van dien aard dat ze nogal hard overkomen op mij en dus blijkbaar ook anderen. En daar reageert van Gellekom volgens mij op. Ik heb daarmee niet de neiging om partij te kiezen. Wel zullen we ingrijpen als dit type discussie doorwoekert onder een column. Dit is tenslotte Martin’s column en het zou zonde zijn om de reacties teveel offtopic door te laten gaan.
Mocht wie dan ook hier nog iets over vinden: café voor open discussie, reactie via contactgegevens rechtsbovenin.
Martin, leuk je weer terug te zien. Ik ben inmiddels ook moeder. Wellicht van een toekomstig wereldleidster, of misschien ook wel van een toekomstig kunstenaresse, of vuilnisvrouw. Who knows 😀
Martin Liége · 5 oktober 2016 op 22:22
Dankjewel!
StreekSteek · 5 oktober 2016 op 17:31
De beschreven confrontatie tussen een ziek kind van jezelf en dat van een ander pakt altijd in het nadeel van de ander uit. Het wordt zo wel erg versimpeld. Maar als het zo is, dan is het zo. Op naar de volgende.
Martin Liége · 5 oktober 2016 op 22:21
Zeker wel. Maar het doet een mens beseffen dat een eigen kind dus nog vele malen kwetsbaarder blijkt dan hij of zij al is. Het kan blijkbaar altijd erger
Nummer 22 · 5 oktober 2016 op 23:00
Wie zonder column zonde is werpe de eerste steen of pretenderen we dat we literaire wonder schrijvers zijn? Zo ja, dan ook wachten op een nieuwe nobelprijs columnist. Ik heb de voorgaande geschiedenis niet meegemaakt maar heb jouw column met plezier gelezen.
Snarf · 5 oktober 2016 op 23:29
Deze column is geschreven door een liefhebbende vader vanuit zijn hart. Heel mooi! Techniek van schrijven kun je verbeteren door veel te lezen … en veel te schrijven. Ga gewoon door, Martin. Ik ga je volgen …!
Lianne · 6 oktober 2016 op 11:52
Zonder me te willen bemoeien met discussies tussen andere CX-columnisten, vind ik toch dat Meralixe een punt heeft. Ik ervaar dit ook als een stukje vrij schrijven, waar aan het eind nog een punt bij gebracht wordt.
Dat vind ik echt zonde van je punt, want dat is sterk en indringend. Door de column meer te structureren, meer alinea’s aan te brengen, wat minder uit te wijden over niet ter zake doende zijpaden, wordt je column zoveel sterker. Probeer na het schrijven van de eerste versie eens om er alles uit te halen van niet van belang is voor het maken van je punt. Je zult zien dat de punt dan scherper wordt.