Wandelgangen

“[i]When it’s not raining it pours[/i]”, wordt hier al snel gezegd wanneer het weer tot gespreksonderwerp is geworden. Ze hebben gelijk. Er kunnen hier perioden zijn dat je denkt dat het nooit meer ophoudt met regenen. Van de regen naar de drup en weer terug naar de regen. Maar vandaag is dat anders. Een hogedrukgebied heeft zich boven Schotland genesteld dat ervoor zorgt dat de vooruitzichten voor de komende dagen stralend zijn. Mooi eigenlijk, dat hoge druk dit resultaat tot gevolg heeft. Het weer nodigt uit om erop uit te trekken. Dus ik heb mijn wandelschoenen aangetrokken voor een tochtje door de Bishop’s glen dat hier op een steenworp afstand bij mij vandaan ligt. Ik betreed de ‘glen’ en dit keer regent het zonnestralen door het bladerdak van de bomen, het geheel omtoverend tot een mystieke omgeving. Ik loop heuvelopwaarts en kom aan bij een stroom. Mijn tong op mijn schoenen. Het water staat laag vandaag en ik zie een doorwaadbare plaats die leidt tot een rotsformatie midden in de stroom. Over de keien balancerend loop ik ernaar toe om daar even plaats te nemen om te rusten en te genieten van de zuiverheid van de natuur. Zo simpel kan het leven ook zijn. Ik vier mijn eigen feestje. Het wilde water mijn emotie, de stenen mijn logica die de loop van mijn leven in goede banen moet leiden. Ik neem de stroom in mij op. Sommige stenen glad gepolijst door het water dat er sinds jaar en dag tegenaan dendert, op andere plaatsen komt het water weer tot rust in een bekken gevormd door groepen keien die daar als een natuurlijke dam liggen.

Na een poos besluit ik mijn stek te verlaten en de beek stroomafwaarts te volgen richting thuis. Geen idee wat ik daar zal gaan doen. Maar plannen is niet meer nodig als je gelooft in het lot. Met vertrouwen ga ik de toekomst tegemoet want hier loopt het nu eenmaal zoals het loopt.